Արժանապատվության ու գոյատևման քննություն, գուցե և վերջին ակորդը...
ОБЩЕСТВОԱմերիկացի բիզնես մագնատ, ներդրող և հումանիստ Ուորեն Բաֆեթն ասել է. «Ամենակարևոր բանը, որ դուք կարող եք անել, երբ հայտնվել եք փոսի մեջ, փոսը փորելը դադարեցնելն է»: Այսպես շարունակվելու դեպքում վախենամ արդեն ուշ կլինի երբևէ դուրս գալ հայրենազրկաման, թրքահպատակության ու ինքնաոչնչացման այս խորը փոսից՝ հորձանուտից: Այս խղճուկ, անելանելի վիճակը, որում մենք հայտնվել ենք, թերևս հայ ժողովրդի պատմության ամենաամոթալի, խայտառակ ու ողբերգական ժամանակաշրջաններից պետք է համարել, սա սեփական ժողովրդին հասցված բոլոր ստորություններից ամենածանրագույնն է: Հիմա մենք կանգնած ենք արժեհամակարգային, անվտանգային, ազգային-ավանդութային ու ժողովրդագրական-սերնդային աղետի և բարոյական այլասերման փաստի առաջ, հիմա այս իշխանությունների պատճառով աշխարհում շատերը հայի մասին հեգնանքով, արհամարհանքով, ծաղրանքով ու թերահավատությամբ են արտահայտվում: Հայաստանը զավեշտի թատրոնի է վերածվել, իսկ աշխարհն էլ զարմացած մեր երկրում տեղի ունեցող իրադարձություններին է հետևում, որտեղ ժողովուրդը անհասկանալիորեն մեծարում է փողոցից եկած պատահական, անհայտ ու անհասկանալի ծագում ունեցող, երկիրը պարտության, համակարգային ճգնաժամի, քաոսի ու աղետի հասցրած իշխանություններին՝ նրանց նորից տալով վստահության քվե: Հայաստանյան իշխանություննեը բացահայտ սպասարկում են թշնամի պետությունների շահերը, իսկ թշնամի պետությունների իշխանություններն էլ իրենց հերթին ատամներով պաշտպանում են Հայաստանի իշխանություններին: Ուրիշ ի՞նչ պետք է անեն այս իշխանությունները Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ, որպեսզի մեր սիրելի ժողովուրդը հասկանա, որ այս իշխանությունները ոչ մի կապ չունեն հայի, Հայաստանի ու հայկականության հետ, որ նրանք նպատակադրված կործանման են տանում Հայաստանն ու Ղարաբաղը, ինչին փաստացի ականատես ենք լինում ամեն Աստծո օր:
Պետք է սթափվել ու դուրս գալ պարտվողի հոգեվիճակից, պետք է ցրել առկա անտարբերության ու ատելության մթնոլորտը, իսկ ժամանակը և տեղի ունեցող աշխարհաքաղաքական գլոբալ գործընթացներն էլ մեր օգտին չեն աշխատում: Պատերազմն էլ դեռ չի ավարտվել, իսկ այս իշխանությունների հետ մարտի գնալը հավասարազոր է պետության վերջնական կործանման ու ոչնչացման: Մինչդեռ մենք երկրի անվտանգության, փլուզված տնտեսության ու կրթական համակարգի, արժեզրկված պետական ինստիտուտների, Հայաստանի միջազգային կորսված հեղինակության ու սուբեկտայնության, խեղված արժեհամակարգի, բարոյականության վերականգնման ու ստրկամտության հաղթահարման խնդիր ունենք: Վերջապես մենք պարտավորուություն ունենք մեր հերոսների, նահատակների ու սերունդների առջև: Հիմա ազգովի ճակատագրական երկընտրանքի առջև ենք: Երկընտրանքի՝ հայրենիք ունենալու և օտար ափերում հայրենակորույս թափառելու միջև: Պետականության, անկախության, ազատության և թրքահպատակության միջև: Արժանապատվության և ստրկության, նվաստացման ու նոր ցեղասպանություն ունենալու միջև: Մարդավայել ապրելու և թշվառության միջև: Իսկ ընտրության համար ունենք շատ քիչ ժամանակ ու միգուցե վերջին` ոչ այդքան մեծ հնարավորությունը պետականությունն ու հայրենիքը, հայի տեսակը մեր պատմական հողի վրա պահպանելու համար: Պետք է նկատի ունենալ, որ անհատներն ու ժողովուրդներն էլ իրենցից ինչ-որ արժեք ներկայացնում են այն դեպքում, երբ ունենում են իրենց սեփական ես-ը, կարծիքը, սկզբունքը, տեսակետը, արժանապատվությունը: Վաղը, իմ կարծիքով, կարևոր հանգրվան է, նոր շարժման սկիզբ՝ արժանապատվության ու գոյատևման քննություն յուրատեսակ քննություն: Եթե այս անգամ էլ չինքնակազմակերպվեցինք և համազգային շարժում չձևավորեցինք, ուրեմն զուր են բոլոր ջանքերը, ուրեմն մեր ժողովրդի մի մեծ զանգված չի կարաղանում հաղթահարել անճարության ու թերարժեքության բարդույթը, մերժում է ամեն ինչ և հաշտվել է ստրկության ու ինքնաոչնչացման հետ: Մեզ տրված է ընտրության պատմական մի գուցե վերջին շանսը՝ կա՛մ վերականգնել մեր կորսված ազգային արժանապատվությունը և աշխարհին ներկայանալ որպես քաղաքակիրթ ազգ և տեղ գրավել առաջատար ու զարգացած ազգերի շարքում, կա՛մ այս իշխանությունների «ձեռամբ» մեկընդմիշտ ապրել դավաճանի, թույլի, վախկոտի, ստրուկի ու պարտվողի խարանը կրելով մեր ճակատին: «Վերջնական պարտության հետ միշտ համակերպվում են այն մարդիկ, ովքեր, կուրացած են իրենց ցասումից ու բացահայտ ստորությունից»,- ասել է ամերիկացի նշանավոր փիլիսոփա Ջուլիանա Վիլսոնը:
ՀԱՅԿ ՂԱԶԱՐՅԱՆ
տնտեսագիտության թեկնածու