Անլրջությունը նոր աղետների առաջ է կանգնեցնում. «Փաստ»
ПОЛИТИКА«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Այն, որ Ադրբեջանը ոչ մի պայմանավորվածություն չի կատարում, այդ թվում՝ 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությունը, ո՛չ նորություն է, ո՛չ զարմանալի։ Այդ երկրից ու ռազմական հանցագործ իր ղեկավարից այլ բան դժվար է սպասել: Վերջինս բացեիբաց ցույց է տալիս, որ իրենց նպատակն Արցախի վերջնական հայաթափումն է։ Դրա համար էլ Ալիևը հայտարարել էր, թե Լաչինի միջանցքը բաց է, ով չի ցանկանում ապրել Ադրբեջանի իրավասության տակ, կարող է հեռանալ։ Միայն բթամիտների համար կարող է պարզ ու հասկանալի չլինել, որ արցախցիները չեն ցանկանում գործ ունենալ Ադրբեջանի հետ: Այբբենարանային ճշմարտություն է, որ եթե անվտանգության միջոցներն ու ռուս խաղաղապահները չլինեն, ապա արցախահայության ներկայացուցիչներից յուրաքանչյուրի գլխավերևում կախված է լինելու դաժան հաշվեհարդարի վտանգը։
Իսկ Ադրբեջանում, որտեղ ընդունված է քնած մարդուն կացնահարողին հերոսացնել, ուղղակի խրախուսվում են արցախահայության նկատմամբ հանցագործությունները։ Դրա հետ մեկտեղ Ադրբեջանն արդեն խոսում է Արցախի զինաթափման ու խաղաղապահների հեռացման մասին, որը նշանակում է, թե Արցախում էթնիկ զտում ու ցեղասպանությունն ուղղակի ժամանակի հարց կլինեն այդ պայմաններում։ Իսկ ի՞նչ են անում ՀՀ իշխանությունները: Ճիշտ է, նրանք ուղղակի ասում են, թե ուղիղ երկխոսություն պետք է տեղի ունենա Արցախի ու Ադրբեջանի միջև, ու ինչ-որ կերպ հարցը այդպիսով կարող է հանգուցալուծվել։ Ասել, թե նրանք վերը նշվածը չեն հասկանում, առնվազն միամտություն է: Որ հանրության որոշ շերտեր կարող են չընկալել հարցի լրջությունը, դեռ հասկանալի է: Բայց նույնիսկ նրանք պիտի հասկանան, որ Արցախից ձեռք քաշելով «ամեն ինչ» չի ավարտվելու։
Թշնամական երկրի նկրտումները շարունակվելու են Հայաստանի նկատմամբ։ Պատահական չէ, որ Ալիևը ավելի հաճախ է սկսել խոսել, այսպես կոչված, «Արևմտյան Ադրբեջան» փախստականների վերադարձի մասին։ Այդ կերպ Ադրբեջանը փորձում է միջազգային հանրության առաջ լեգիտիմացնել Հայաստանի նկատմամբ նոր ագրեսիան։ Չէ՞ որ միջազգային հանրությունը, որպես կանոն, ողջունում է փախստականների վերադարձի կազմակերպումը։ Սակայն վիճակագրական տվյալները վկայում են, որ Հայաստանից հեռացել է առավելագույնը 150 հազար ադրբեջանցի, իսկ Ադրբեջանից հեռացել է մոտ կես միլիոն հայ: Այս պարագայում մենք էլ կարող ենք պահանջել մոտ կես միլիոն հայ փախստականների վերադարձն Ադրբեջան։ Հասկանալի է, որ ոչ մի հայ չի ցանկանա վերադառնալ թշնամական երկիր:
Հասկանալի է նաև, որ ոչ մի ադրբեջանցի չի կարող ոտք դնել հայկական հողի վրա: Սա աներկբա է, դա հասկանում են նաև Ադրբեջանում: Դրա համար էլ Ալիևը «զարգացնում» է նոր կեղծիքներ՝ այսպես կոչված «Արևմտյան Ադրբեջան» անվան տակ: Նման կեղծարարություններն ու հայտարարությունները նորություն չեն ու պատահական չեն, բայց ցավալի է, որ հաճախ մեզ մոտ լուրջ չեն ընդունվում դրանք։ Օրինակ՝ իշխանության բարձրագույն օղակի ներկայացուցիչները ադրբեջանցի փախստականների վերադարձի հարցն անվանում են աբսուրդային, իսկ շատերն էլ ուղղակի անլրջությամբ են վերաբերվում նման հայտարարություններին՝ համարելով Ալիևի հերթական զառանցանքը։ Քաղաքացիներից ոմանց էլ ուղղակի թվում է, թե ադրբեջանական ագրեսիան շատ հեռու է ու իրենց չի հասնելու։
Մարդիկ էլ կան, ովքեր իրոք հավատում են, թե շուտով խաղաղության դարաշրջան է բացվելու, և իրենք սկսելու են առևտուր անել թուրքերի ու ադրբեջանցիների հետ։ Ու նրանք այդ հարցում շատ արագ զոհ են գնում այնպիսի փիառ փուչիկների, ինչպես, օրինակ՝ տեղեկությունն է, թե այս օրերին Թուրքիայի հետ վերսկսվել են օդային բեռնափոխադրումները։ Իսկ անլրջությունը նոր աղետների առաջ է կանգնեցնում։ Ադրբեջանը յուրաքանչյուր սադրանքով նաև հող է նախապատրաստում ավելի մեծ սադրանքի իրականացման համար, որը նախկինում դժվար կլիներ պատկերացնել։ Իսկ մինչ այդ մեր հանրության գլխի տակ փափուկ բարձ են դնում։ Ինչո՞ւ, ո՞ւմ է դա պետք Հայաստանում: Հուսանք՝ կարճ ժամանակում այդ հարցերի պատասխանը պարզ կլինի բոլորին: Լավ, գոնե մեծամասնությանը...
ԱՐՏԱԿ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում