Այս հարցում ևս բախվում են տարածաշրջանային խոշոր խաղացողների շահերը․ «Փաստ»
ПОЛИТИКА«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Վերջին շրջանում ակտիվացել են Անդրկասպյան միջազգային տրանսպորտային միջանցքի գործարկման շուրջ քննարկումները, որը հայտնի է նաև «Միջին միջանցք» անվանումով։ Թուրքիան ու Ադրբեջանն այդ թեման սկսել են անպայմանորեն կապել, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքի» բացման հետ, որպեսզի մյուս երկրներին ևս շահագրգռեն այդ հարցում։ Նշենք, որ Անդրկասպյան միջազգային տրանսպորտային միջանցքն անցնում է Չինաստանով, Ղազախստանով, Կասպից ծովի ջրատարածքով, Ադրբեջանով, Վրաստանով, Թուրքիայով և Սև ծովով՝ դեպի եվրոպական երկրներ։
Ճիշտ է, «Միջին միջանցք» բացվել է դեռ 2017 թվականին, բայց այն չի հասել իր տրանսպորտային բացառիկ նշանակությանը։ Ուստի, Թուրքիան ու Ադրբեջանը ջանք ու եռանդ չեն խնայում ցույց տալու համար, թե «Միջին միջանցքի» միջոցով կարող են Արևմուտքի համար Ռուսաստանը և Իրանը շրջանցող ուղի ապահովել ապրանքափոխանակության և էներգակիրների արտահանման ուղղությամբ։ Պատահական չէ, որ ԱՄՆ առևտրի դեպարտամենտի գլոբալ շուկաների հարցերով փոխքարտուղար Արուն Վենկատարաման Բաքվում հայտարարեց, թե իրենք աջակցում են «Միջին միջանցքի» գաղափարին։
Դրան զուգահեռ, ուշագրավ է, որ Ղազախստանն ու Ադրբեջանն արդեն բանակցում են ղազախական նավթն Ադրբեջանի տարածքով՝ Բաքու-Սուփսա խողովակաշարով տեղափոխելու շուրջ։ Մյուս կողմից էլ՝ Թուրքիան ու Ադրբեջանը փորձում են շահագրգռել Չինաստանին, թե «Միջին միջանցքի» գործարկումը կարող է Չինաստանը Եվրոպային կապող այլընտրանքային ուղի դառնալ ու «Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհ» չինական խոշոր ծրագրի մաս կազմել։ Այդպիսով Միջին Ասիայով անցնող տրանսպորտային ուղին կնվազեցնի Չինաստանի կախվածությունը Ռուսաստանով անցնող ցամաքային և Մալակկայի նեղուցով անցնող ծովային ճանապարհներից։
Վրաստանի վարչապետը հայտարարել էր, թե իրենք «Միջին միջանցքի» նախագծի մաս են կազմելու, բայց հետաքրքրականն այն է, որ թուրքական ծրագրերի մեջ մտնում է կոնկրետ Սյունիքով իրենց վերահսկողության տակ գտնվող «միջանցքի» ուղին, որը ճանապարհ կբացի դեպի պանթուրքական ծրագրերի իրականացում և, ի վերջո, կարող է դառնալ հենց պանթուրքական միջանցք։ Բայց «Միջին միջանցքի» գործարկումն առաջին հերթին ձեռնտու չէ Ռուսաստանին, քանի որ Չինաստանը և Միջին Ասիան Եվրոպային կապող նոր ուղի է ստեղծվում, որը շրջանցում է Ռուսաստանի տարածքը ու նվազեցնում մատակարարման շղթաներում ռուսական պետության նշանակությունը։ Բացի դրանից, հետագայում պանթուրքական ծրագրերի առաջխաղացման պարագայում Ռուսաստանը Հարավային Կովկասում և Միջին Ասիայում իր ազդեցությունը պահելու խնդիր է ունենալու։
Պատահական չէ, որ «Միջին միջանցքի» թեման վերջերս Թյուրքական պետությունների կազմակերպության հատուկ ուշադրության կենտրոնում է հայտնվել։ Պանթուրքական ծրագրերը կարող են վտանգ ներկայացնել նաև Չինաստանի համար Սինցզյան-Ույղուրական ինքնավար շրջանում ապրող ույղուրների միջոցով հուզումներ հրահրելու տեսանկյունից, որոնց անջատողական ձգտումները փորձում է Պեկինի դեմ օգտագործել նաև Արևմուտքը։ Մյուս կողմից էլ՝ «Միջին միջանցքը» ձեռնտու չէ նաև Թեհրանին, որովհետև այն ամբողջովին շրջանցում է Իրանը։ Քանի որ վերջին շրջանում Ռուսաստանի և Իրանի համագործակցությունը տարբեր ուղղություններով մեծ թափով զարգանում է, ապա, հաշվի առնելով Իրանին սպառնացող պանթուրքական վտանգն ու Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների լարվածությունը, միանշանակ ավելի նպատակահարմար է, որ Իրանը Ռուսաստանին, իսկ ավելի լայն իմաստով Հնդկաստանը Եվրոպային կապող «ՀյուսիսՀարավ» միջանցքն անցնի հենց Իրանի ու Հայաստանի տարածքով։
Ադրբեջանը ևս փորձում է «Հյուսիս-Հարավ» միջանցքում ամենակարևոր դերը խաղալ, բայց հաշվի առնելով Հայաստանի, Իրանի, Ռուսաստանի ու Հնդկաստանի շահերի համընկնումը՝ անհրաժեշտ է առաջ մղել այն տարբերակը, որ այս նախագծի ամենակարևոր մասնակիցներից դառնա հենց Հայաստանը։ Ճիշտ է, Հայաստանով անցնող ենթակառուցվածքների ստեղծումը կարող է մի քիչ թանկ լինել, բայց դրա քաղաքական նշանակությունն ավելի կարևոր է։ Իսկ այս ուղու գործարկումը հնարավորություն կտա թուլացնել տարածաշրջանում Թուրքիայի ու Ադրբեջանի աճող ազդեցությունն ու հավակնությունները։
Թերևս թուրք-ադրբեջանական տանդեմը նպատակ ունի այս ծրագրի կյանքի կոչումը թույլ չտալ, դրա համար էլ ձգտում են կտրել Հայաստանն Իրանին կապող ճանապարհը, վերցնել իրենց վերահսկողության տակ ու դրա փոխարեն թուրքական տրանսպորտային նախագիծն իրականացնել։ Փաստացի ստացվում է, որ, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքի» հարցը առավել մեծ աշխարհաքաղաքական համատեքստ ունի և այս հարցում բախվում են տարածաշրջանային խոշոր խաղացողների շահերը։
ԱՐԹՈՒՐ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում