ՄԻՊ Անահիտ Մանասյանի՝ ոչինչ չասող բառակույտն ու խեղճացած լռությունը
ОБЩЕСТВОՍեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին
«Խեղճ» տիկին ՄԻՊ-ը՝ դատախազի ընկերուհի Անահիտ Մանասյանը, այսօր Կառավարության նիստից հետո դուրս էր եկել ու տեսախցիկների առաջ ճգնում էր համապատասխան բառեր գտնել, որոնցով կկազմեր խելքին մոտ նախադասություններ, որոնք կմեկնաբանեին վերջին օրերին բանակում իրար հաջորդող մահվան դեպքերը։ Մի պահ իսկապես սկսեցինք կարեկցել տիկին Մանասյանին, որովհետև նա իսկապես ջանք էր գործադրում՝ իրավիճակը հնարավորինս նուրբ, առանց որևէ մեկին մեղադրելու, բայց նաև ձայնի խիստ տոնայնությամբ ու դեմքի խրոխտ արտահայտությամբ ասեր բաներ, որ թվա՝ ինքն իսկապես խիստ մտահոգված է կատարվածով։ Բայց Մանասյանի գտած բառերն ավելի շատ բառակույտի վերածեցին իր խոսքը, ոչ թե հոդաբաշխ մտքերի։
Օրինակ՝ մտահոգիչ, դատապարտելի, համատեքստ, գործիքակազմ, կանխարգելում, կառուցակարգեր և նմանատիպ այլ ճռճռան բառերով տիկին Մանասյանը փորձեց ձևակերպել նախադասություններ, որից հասկացանք, որ ինքը այս խնդիրը դիտարկում է բոլոր հնարավոր դեպքերի համատեքստում, որովհետև ինքը դատապարտելի է գնահատում նշված իրավիճակը։ Ապա մեր ուշադրությունը հրավիրեց իրենց տարածած հայտարարության վրա՝ նշելով, որ պետք է պատշաճ գործիքակազմ կիրառվի, ու քանի դեռ այդ գործիքակազմը կիրառված չէ, դա նշանակում է, որ մենք՝ որպես պետություն, ավելի ճիշտ՝ իրենք, որպես պետություն, դեռ չեն կարողացել ամբողջական կառուցակարգեր և գործիքակազմեր ունենալ։
Այո, ըստ Փաշինյանի կողմից «նշանակված» մարդու իրավունքների պաշտպանի, բանակում տիրող «բառդակի», ինքնասպանությունների, ոչ կանոնադրային հարաբերությունների և բարձիթողի վիճակի մեղավորը այդ գործիքակազմի և կառուցակարգերի բացակայությունն է, ոչ թե, օրինակ, պաշտպանության նախարարը, ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետը, իրեն գերագույն հրամանատար հռչակած Նիկոլ Փաշինյանը, ի վերջո։ Երբ դա ուղիղ հարցրինք տիկին Մանասյանին, նա մեզ ասաց՝ դա ՄԻ պաշտպանին ուղղված հարց չէ։
Ու մինչ տիկին Մանասյանը համարյա թե համոզել էր, որ մեր հարցերն իրեն ուղղված չեն, նրան շրջապատեցին 2010 թվականին և դրանից հետո հենց նույն այդ ոչ կանոնադրային հարաբերությունների կամ այլ արատավոր բարքերի զոհ դարձած զինծառայողների սգակիր մայրերը, որոնք դեռ նախկինների թվերից իրենց որդիների նկարներով անհույս ակցիաներ են անում Կառավարության դիմաց՝ չկորցնելով հույսը, որ մի օր, մի կառավարության, մի դատախազի կամ գոնե մի մարդու իրավունքների պաշտպանի մոտ կհասնեն արդարության, և իրենց որդիներին սպանողները կբացահայտվեն։
Որդեկորույս մայրերի՝ անարդարության ճիչ արձակող մեղադրանքների և կշտամբանքների ֆոնին տիկին Մանասյանը լռել էր ու ոչինչ չէր կարողանում ասել։ Նա հասկացավ, որ իրավաբանական լղոզված տերմիններով նախադասություններ արտաբարելով այս կանանց չի լռեցնի, և չի համոզի՝ իրեն «չուղղված» հարցեր չտալ։ Նա ուղղակի լուռ կանգնել ու խեղճացած, գուցե նաև պապանձված լսում էր սևազգեստ մայրերի արդարացի դժգոհությունը, որ ոչ ինքը, ոչ իր ընկերուհի տիկին դատախազը, ոչ Նիկոլ Փաշինյանը իրենց խնդրին լուծում չեն տալիս։ Մի կին նույնիսկ հեգնեց, թե իր որդին էլ 2018-ի հեղափոխությունից հետո է սպանվել, ու անգամ այդ գործը չեն կարողանում բացահայտել, որ իրենց իշխանության օրոք է եղել։ Ու զարմանում էին բոլորը միաբերան, որ այս իշխանությունները կոծկում կամ չեն ուզում բացահայտել ինչպես իրենց, այնպես էլ նախկինների օրոք ու, իրենց կարծիքով, նաև նախկին զինվորականների, բարձրաստիճան գեներալների կողմից կատարված սպանությունները։
Այս կանայք արդարություն էին փնտրում մի մարդու մոտ, որն այդ պաշտոնին էր նշանակվել արդարության ու արդարադատության վերաբերյալ մեր բոլոր պատկերացումները ոտնատակ տված, փոշիացրած մարդու՝ Նիկոլ Փաշինյանի կողմից։ Նա ընդամենը ժամանակ առ ժամանակ հորդորում էր սգակիր կանանց՝ գոնե քաղաքավարության շրջանակներում արտահայտել իրենց ցասումը։ Դա լինում էր այն ժամանակ, երբ կանայք իրենց դժգոհությունն էին արտահայտում ոչ միայն իրենից, այլև իր ընկերուհու՝ դատախազ Աննա Վարդապետյանից, թե՝ «կգնաք Ձեր ընկերուհուն կփոխանցեք, որ․․․․»։
Շարունակությունն՝ այստեղ