Պոպուլիզմի սահմանները
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆ«Փաքստ» օրաթերթը գրում է.
Երեկ ստորագրեցինք Հայաստանի և Եվրամիության միջև Համապարփակ և ընդլայնված գործընկերության համաձայնագիրը, այսօր սկսվեց տունտունիկը մեր տան մեջ: Ազգային ժողովում տեղի են ունենում լսումներ Եվրասիական տնտեսական միությունից դուրս գալու վերաբերյալ:
Լա՛վ, տնաշեններ, այդքան ափաշկյարա թող չլիներ. մի քիչ սպասեինք, ինչ–որ ժամանակ անցներ, նոր անեինք այն, ինչ ուզում էինք անել: Այսպես ասած՝ մի քիչ ծանր պահեինք մեզ: Թե չէ այդ մերակապարանոց մոտեցումը լրջություն չի հաղորդում գործին, մի քիչ էլ անգամ ծիծաղելի է դառնում:
Հասկանալի է, որ մեր ժողովուրդը, գոնե մեր ժողովրդի ճնշող մեծամասնությունը ոգևորված չէ ԵՏՄ մեր երկրի մուտքով: Եվ այդ փաստը հիմնականում հասարակության կողմից ընդունվեց որպես պարտադրյալ քայլ: Այնպես չէր, որ մեր կամքով, տաք–տաք կենացներ ասելով գնացինք–թակեցինք ԵՏՄ–ի դուռն ու ասացինք՝ եկել ենք, մեզ ընդունեք…
Բոլորս էլ գիտենք, թե բանն ինչպես եղավ և ինչու եղավ:
Հիմա էլ ոնց որ մեր ներկա պահվածքը նման լինի հայտնի կանանց պահվածքին: Գոնե կողքից նայողին այդպես կարող է թվալ: Սրա գրկից՝ նրա գիրկը:
Եվ հետո՝ կարելի էր, չէ՞, այդտեղից էլ՝ ԵՏՄ մեր մուտքից էլ մի դրական բան վերցնել: Վերցնել ու նոր դուրս գալ, եթե դուրս ենք գալիս: Միևնույն է, ինչ եղել է, արդեն եղել է: Ի վերջո, այն, ինչ կնքվեց եվրոպական ընտանիքի հետ, արդեն կնքվել է, և այլևս փաստ է: Ինչպես ասում են՝ մեկը մյուսին չի խանգարում:
Կամ՝ պարզապես առավել ռացիոնալ չէ՞, եթե մենք մեր ներուժը, կամքը դնենք Եվրամիության հետ կնքված համաձայնագրի դրույթներն իրականություն դարձնելու համար, քան թե պարապ խոսակցություններ սկսենք Ազգային Ժողովում: Հատկապես, երբ հայտնի է արդյունքը, գիտենք, թե այդ խոսակցություններն ինչպես են ավարտվելու: Անպտո՛ւղ: Ո՛չ քաղաքական մեծամասնությունը թույլ կտա, որ հարցը ներառվի խորհրդարանի օրակարգ, ո՛չ էլ, առավել ևս, խորհրդարանը հարցին դրական լուծում կտա:
Այս պահին հիշում եմ երջանկահիշատակ Վլադիմիր Մովսիսյանին: Ավելի որոշակի՝ նրա տատու խոսքը:
Վլադիմիր Մովսիսյանը մի անգամ պատմում էր, թե ինչպիսի իմաստուն տատ է ունեցել: Ու մասնավորապես անդրադարձավ մի էպիզոդի: Ասում էր՝ երբ ես Երևանում պաշտոն ստացած վերադարձա գյուղ, տատիս առաջին խոսքը հետևյալն էր՝ հանկարծ տաք գլխով որոշում չկայացնես:
Աստված հոգիդ լուսավորի, իմաստուն կին: Հիմա կենդանի լինեիր, ու ասեիր մեր խորհրդարանական էնտուզիաստներին՝ ինչո՞ւ եք անիմաստ տեղը մեղվի փեթակը քչփորում: Դա ձեզ ի՞նչ է տալու որ:
Հլա այս երկրի՝ Ռուսաստանի էլիտար դասը չի մարսել մեր համաձայնագիրը Եվրոպական միության հետ, սաղ օրը լրատվամիջոցներն այս թեման համարյա բերանի ծամոն են արել, խոսում–խոսում ու չեն հանգստանում: Դուք էլ մի կողմից եք կրակի վրա յուղ լցնում: Ես չեմ հասկանում՝ կրակի վրա յուղ լցնելը քաղաքականության բաղադրի՞չ է, կամ քաղաքական գործելաո՞ճ է, կամ մտածողությո՞ւն է:
Առավել ևս, եթե հասկանալի է, թե հյուսիսի մեր բարեկամ երկրում կրքերն ինչու են թեժացած՝ խոցվել է նրանց մեծապետական ինքնասիրությունը: Փոխարեն փափուկ բարձ օգտագործեք, տեսեք, թե ինչ խոսակցություններ եք վարում ձեր օրենսդիր մարմնում:
Որ՝ ի՞նչ: Իմաստը ո՞րն է: Կամ ի՞նչ եք ուզում դրանով ասել:
Մարդկային տեսակետից, այո՛, գուցե և ձեր արածը ձեր աչքում խիզախություն է: Բայց քաղաքական առումով հաստատ դրա մեջ խիզախ ոչինչ չկա:
Իսկ դուք, կարծեմ, քաղաքական գործիչներ եք, և Ազգային ժողովն էլ քաղաքական մարմին է:
Գոհար Սարդարյան