Մի քիչ էլ Էկվադորից սովորենք, որ ժողովրդավար կոչվենք
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆ«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Արմեն Սարգսյանը դեռ չի ասել՝ «այո, ուզում եմ Հայաստանի 4–րդ նախագահը դառնալ», բայց հայկական մամուլի հրապարակումներում հիմնականում նրա մասին գրում են՝ Հայաստանի 4–րդ նախագահ:
Անկեղծ ասած, այս շտապողականությունը ինչ–որ տեղ հիշեցնում է նախորդ տարի Կարեն Կարապետյանին շուրջկալած այն տեղեկատվական հիստերիկ գրոհ–օղակը, երբ առավոտից երեկո բոլոր հնարավոր ու անհնար աղբյուրներով հարց էր հնչեցվում, թե 2018 թվականից հետո ով է լինելու երկրի վարչապետը: Եվ թվում էր թե, հենց դա է թիվ մեկ հարցը: Դրանից այն կողմ էլ ոչ մի այլ մտահոգություն չկա:
Գուցե ոմանց համար իսկապես դա էր հարցերի հարցը, բայց հասարակ ժողովրդի համար ինչ տարբերություն, թե 2018 թվականի ապրիլից հետո ով է նստելու վարչապետի աթոռին: Դրանից, միևնույն է, ոչ մարդկանց գրպաններն են լցվելու, ոչ էլ հոգիները:
Իհարկե Կարապետյանի անձի շուրջ սկսված փոթորիկը մեղմացավ, երբ Սերժ Սարգսյանը շատ պարզ հայտարարեց, որ ներկա վարչապետը մեր երկրին շատ պետքական մարդ–մասնագետ է: Որից հետո միայն վարչապետի շուրջ բորբոքված կրքերը միանգամից հանդարտվեցին:
Հիմա Արմեն Սարգսյանի հարցն է: Դեռ հարցն օդում կախված է, բայց ոմանց արդեն սկսել են նրան «պարոն նախագահ»–ով դիմել: Եվ դա էլ բավարար չէ, ի լուր աշխարհի հայտարարում են՝ Հայաստանի 4–րդ նախագահ Արմեն Սարգսյանը…
Ստացվում է, որ նույնիսկ Էկվադորի ժողովրդի չափ անգամ համբերություն չունենք: Էկվադորցիներն էլ իբր թե չգիտեին, որ ուր որ է հատելու են միջազգայինների կողմից սահմանած ժողովրդավար կոչվելու էկվադորյան նշաձողը: Եվ հանկարծ, մեկ գիշերում պարզվեց, որ ոչ միայն այնքան են աճել, որ կարողացել են իրենց մեջ ուժ գտնել երկրի նախագահին ցմահ ընտրվելու հնարավորությունից զրկել, այլև դարձել են ժողովրդավարական երկիր:
Այսինքն, հասկացանք, որ բոլորն էլ գիտեն, որ Արմեն Սարգսյանը «չէ» չի ասելու, բայց կարելի է մի քիչ համբերություն ունենալ, ոչ թե բոլոր խողովակներով նրան որպես երկրի հաջորդ նախագահի վերաբերվել:
Այսինքն, մեզ էլ չէր խանգարի ժողովրդավար երևալ, առավել ևս էկվադորյան ժողովրդավարության հաղթանակի ֆոնին: Հակառակ դեպքում նույնիսկ երկրի համար այդ շատ կարևոր հարցերի հանդեպ, հետաքրքրությունն այնքան է նվազում, որ բոլոր առումներով դառնում է անիմաստ:
Արմինե Գրիգորյան