Քաղհասարակության հեղափոխությունն ու անորոշ ապագան. «Փաստ»
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Հայաստանում կատարված իշխանափոխության կամ գուցե ավելի գեղեցիկ հնչողությամբ, թավշյա հեղափոխության հետաքրքիր առանձնահատկություններից մեկն այն էր, որ ներկայիս կառավարության կազմում հայտնվեցին քաղաքացիական սեկտորի բազմաթիվ ակտիվ անդամներ: Սա ինչքան որ կարող է թվալ օրինաչափ, նույնքան էլ մտահոգությունների տեղիք տվող իրողություն է: Խնդիրն այստեղ բոլորովին էլ այն չէ, թե քաղաքացիական սեկտորում գտնվող և գործունեություն իրականացնող գործիչները չպետք է նշանակումներ և պաշտոններ ստանային:
Ըստ էության, բնական է, որ իրականացված հեղափոխությունից հետո որոշակիորեն իշխանական լծակներ պետք է ունենան հեղափոխությունն իրականացնողները: Սակայն այստեղ մի նուրբ պահ կա: Կարելի է ասել, որ քաղաքացիական հասարակության առավել ակտիվ անդամների տեղափոխությունը քաղաքական դաշտ բաց է թողնում այն հարցը, թե ինչ ուղղությամբ և ինչ հունով կզարգանա քաղաքացիական հասարակությունը Հայաստանում: Ըստ էության, քաղաքացիական հասարակության զարգացման բարձր տեմպերն ի հայտ եկան 2007–8 թվականներին` նախագահական ընտրություններին նախորդած և հաջորդ ժամանակաշրջանում:
Վերջին հաշվով ներկայիս հեղափոխությունն իրականացրեցին այս տասը տարիների ընթացքում քաղաքացիական ակտիվիզմի բովով անցած գործիչներն ու երիտասարդները: Անկախ սարգսյանական վարչակարգի քաղաքական գնահատականից, պետք է շեշտել նաև, որ այս 10 տարիների ընթացքում ձևավորվող ու զարգացող քաղաքացիական հասարակությունը ինչ–որ առումով զսպաշապիկի դեր է խաղացել իշխանության համար: Ինչքան էլ քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչները ենթարկվել են տարբեր հալածանքների, ներքաշվել դատական ու վարչական քաշքշուկների մեջ, միևնույն է, քաղաքացիական հասարակությունը կարողացել է հնարավորինս կատարել իր գործառույթները:
Ներկայումս, սակայն, ինչպես ընդունված է ասել վերջին շրջանում` իրավիճակ է փոխվել: Այս փոխված իրավիճակում հարց է առաջանում, թե ինչպիսի քաղաքացիական հասարակություն մենք կունենանք առաջիկայում` քաղաքականացված իշխանակա՞ն, թե՞ հնարավոր կլինի այլ ելք գտնել: Ի վերջո, չնայած հաճախ հնչել են կարծիքներ, թե քաղաքացիական հասարակությունը կամ քաղաքացիական շարժում–նախաձեռնությունները քաղաքական չեն, սակայն սա պարզապես անհնար էր և անտրամաբանական: Մեծ հաշվով պարզ է, որ գրեթե հնարավոր չէ գտնել այն սահմանը, որտեղ ավարտվում էր քաղաքացիական նախաձեռնությունը և սկսվում էր ընդդիմությունը գործող վարչակարգին: Ներկայումս նախկին վարչակարգը տապալված է, իսկ իշխանության ղեկին է այն ուժը, եթե կուզեք` անհատը, որն ստացել է այնտեղ լինելու մանդատը նաև քաղաքացիական հասարակության կամքով: Հիմա թերևս ժամանակն է, որպեսզի հայաստանյան քաղաքացիական հասարակությունը հստակեցնի իր առջև դրված հետագա խնդիրները, քանի որ քաղաքացիական հասարակության կայացում բոլորովին էլ չի նշանակում իշխանափոխության կամ հեղափոխության իրականացում, վերջիններով չի կարող և չպետք է քաղաքացիական հասարակության զարգացումն ավարտված համարել: Ի դեպ, առաջին հերթին սա բխում է հենց իշխանության շահերից, քանի որ զարգացած հասարակությունները ձևավորվում են իշխանության ու քաղաքացիական սեկտորների արդյունավետ համագործակցության արդյունքում:
Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում