Եթե իշխանությունները ուզում են հ/կ–ներին հովանավորել, ապա պետք է փակեն գերատեսչությունները. «Փաստ»
ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Իրականում ոչ միայն ԵԿՄ–ի ներսում է ծանր իրավիճակ, այլ շատ ոլորտներում ևս բացահայտումները մի տեսակ տպավորություն են առաջացնում, որ հասարակության մի մասն անցած տարիներին քնած է անցկացրել, քանի որ այդ մասին տեղեկություն չի ունեցել: Մյուս մասն էլ կա՛մ ականատես, կա՛մ մասնակից է եղել ողջ թալանի գործընթացին:
Անշուշտ, պարզից էլ պարզ է, որ «ապահով Հայաստան» կառուցելու մասին երազողներն ու «դանդաղ շտապողներն» անտեղյակներից չեն եղել, իսկ որոշ հ/կ–ներ երկար տարիներ պարզապես նստել են հասարակության, պետության ու սփյուռքի ուսերին: Եվ այս պայմաններում ինչպես հասկանալ բյուջեի ու հասարակության ուսերից իջնել չցանկացող ԵԿՄ–ականների ցանկությունը, ովքեր ամեն գնով փորձում են փրկել կառույցը: Թեև ԵԿՄ փոխնախագահ Համլետ Հայրապետյանը ասուլիսի ժամանակ հայտարարեց, որ Արամ Զ. Սարգսյանը համաձայնել է ստանձնել կառույցը ղեկավարելու պարտականությունը պայմանով, որ այն ապաքաղաքական կառույց լինի, բայց ենթադրելի է, որ դրանք լոկ խոսքեր են և դրանից ավելին լինել չեն կարող մեկ պարզ պատճառով, որ ձևավորման օրից այն զբաղվել է քաղաքական դասավորումներով ու վերադասավորումներով: Եվ հիմա ոչ միայն դժվար, այլև ինչ–որ տեղ անհնարին կլինի կառույցն ապաքաղաքական դարձնելն ու այդպես պահելը, էլ չենք ասում ընկալումների մասին:
Ինչ վերաբերում է Սասուն Միքայել յանին, ում անունը շրջանառվում էր, թե ինքը մի կողմից աչք ունի կառույցի ղեկավարի աթոռի վրա, մյուս կողմից ասում էր, թե ԵԿՄ–ն պետք է լուծարել, հիմա էլ պարզվում է, որ իր խոսքը սխալ է մատուցվել, քանի որ ինքը ոչ թե ասել է, որ պետք է ԵԿՄ–ն լուծարել, այլ կառույցի անցած ճանապարհը բաժանել երկու մասի՝ մինչև 99 թվականը՝ իր միակ նախագահ Վազգեն Սարգսյանով, և դրանից հետո:
«Դասալիքները դարձել են հերոսներ, իսկ հերոսները՝ դասալիք: Այդ ամենը պետք է պարզաբանվի: ԵԿՄ–ի գաղափարն անհրաժեշտություն է, կառույցն անհրաժեշտություն է եղել, բայց ոչ թե այսօրվա, այլ երեկվա երկրապահի մասին է խոսքը»,–ասում է պատգամավորը:
Ու թեև սա ավելի ընդունելի տարբերակ է, բայց, այնուամենայնիվ, կրկին պարզ չէ, թե ինչու է հ/կ–ն պետական բյուջեից ֆինանսավորվելու տեսանկյունից դիտարկվում: Ինչո՞ւ պետք է իշխանությունը իրեն պատկանող գործառույթը հ/կ–ի միջոցով իրականացնի: Եվ հենց այստեղ է, որ բազմաթիվ «ախր»– ներ ու «քանի որ»–ներ թեև նշվում են, բայց դրանցից ոչ մեկն էլ մինչև վերջ չեն համոզում «շարքային» հարկատուին, ում կողմից վճարած գումարների հաշվին է բյուջեն լցվում: Մեկ հարց, այնուամենայնիվ, բաց է մնում: Եթե կա երկրի պաշտպանությամբ զբաղվող գերատեսչություն, որը ազատամարտիկներին հաշվառելուց մինչև նրանց բոլոր հոգսերը հոգալու խնդիրներ պետք է կարողանա կանոնակարգել, ինչու է իր բեռն ուզում ինչ–որ հ/կ–ի փող տալով մեկ այլ կառույցի վրա դնել: Ու եթե իշխանությունները որոշեն ԵԿՄ–ն ֆինանսավորել, ապա կարելի է ենթադրել, որ ԵԿՄ–իշխանություններ փոխհարաբերություններում միայն անձերն են փոխվել, իսկ մոտեցումների մեջ առանձնապես փոփոխություն չկա: Եվ պետք չէ «երազել», որ մի օր այն կրկին չի կարող հայտնվել մեկ այլ սկանդալի կիզակետում: Առավել ևս, երբ նույն այդ կառույցը երկար ու ձիգ տարիներ եղել է քաղաքական պատվեր իրականացնող: Եվ ունենալով պաշտպանական գերատեսչություն, պնդել, որ առանց ԵԿՄ–ի մեր երկիրը, բանակը, զինվորն ու ազատամարտիկը կկորեն, պարզապես պարզ «սպեկուլ յացիա» է: Հակառակ դեպքում վարկաբեկված այդ կառույցը փրկելու ջանքերն այսքան մեծ չէին լինի և ուլտիմատումներ էլ չէին հնչեցվի, թե՝ եթե իշխանությունները չհովանավորեն, ԵԿՄ–ն չի կարողանա իր գոյությունը պաշտպանել:
Կներեք, բայց պարզ է, չէ՞, որ իշխանությունները ո՛ր հ/կ–ն, ո՛ր մասնավոր հիմնարկ ձեռնարկությունն էլ հովանավորեն, ոչ միայն գոյություն կունենա, այլև կզարգանա: Եվ եթե այդպես է, ապա ինչո՞ւ է մնացած հ/կ–ների ապրելու իրավունքը ստորադասվում: Ընդ որում, թե՛ տարբեր ոլորտներով զբաղվող հ/կ–ների մասին է խոսքը, թե՛ հենց ազատամարտիկներին համախմբող բազմաթիվ այլ հ/կ–ների:
Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում