Ու նորից ինկվիզիցիայի մասին. աներևակայելի կտտանքների լեգենդը
ԼԱՅՖ
Սուրբ ինկվիզիցիան հերետիկոսների հարցաքննությունները կատարում էր ամենաաներևակայելի կտտանքների միջոցով:
Իրականում այնքան էլ այդպես չէ:
Պարզվում է՝ կտտանքների միջոցով հարցաքննություններ ինկվիզիցիան իրականացնում էր բացառիկ դեպքերում:
Հերետիկոսության գործ հարուցելը բավականին երկար գործընթաց էր: Սկզբից ըստ փաստերի տրիբունալը որոշում էր՝ գործ հարուցել, թե՝ ոչ: Հետո, եթե գործ է հարուցվել, մեղադրյալի մոտ էին գնում ինկվիզիտորները, որոնք չհայտնելով, թե ինչի մասին է խոսքը, սովորական զրույց էին վարում մեղադրվողի հետ՝ փորձելով առավել շատ տվյալներ ստանալ գործի մասին: Հետո գործի էին անցնում պրոֆեսիոնալ աստվածաբանները, որոնք որոշում էին շարունակել գործը, կամ էլ ոչ: Եթե գործը շարունակվում էր՝ մեղադրյալին արդեն սովորական աշխարհիկ բանտ էին տանում: Երեք օր անց ինկվիզիտորները առաջին հարցաքննությունն էին անցկացնում՝ առաջարկելով ներում, եթե մեղադրվողը խոստովանի հերետիկոսությունը: Եթե խոստովանանքը լինում էր, ապա գործը ուղարկվում էր դատարան: Դատական պրոցեսին մեղադրյալին պաշտպան էր տրվում: Կախված հանցանքի չափից՝ դատարանը համապատասխան պատիժ էր նշանակում, և գործը ավարտվում էր, կամ էլ, բացառիկ դեպքերում, արդարացնում: Դատարանի ցանկացած որոշում մեղադրյալը կարող էր բողոքարկել՝ դիմելով Հռոմի պապին: Սովորաբար բողոքարկումից միայն հարուստներն էին օգտվում: Դատավճիռը հրապարակվում էր և ի կատար էր ածվում՝ սկսած եպիտեմիայի նշանակումից վերջացրած խարույկի վրա այրելով (վերջինս շատ հազվադեպ երևույթ էր):
Միայն եթե մեղադրյալը ոչ մի բան չէր խոստովանում կամ էլ նրա բացատրություններում առկա էին անհամապատասխանություններ վկաների ասածների հետ, ինկվիզիցիան ձեռնամուխ էր լինում կտտանքների: Այս մեթոդը չէր համարվում հարցաքննության հիմնական մեթոդ և խիստ կանոնակարգված էր: Կտտանքով հարցաքննություն կարող էր նշանակել միայն ինկվիզիտորների, իրավախորհրդատուի և տեղի եպիսկոպոսի մասնակցությամբ հատուկ ժողովը: Կտտանքի ժամանակ մեղադրյալին թույլատրվում էր ասել ամեն ինչ, բայց արգելվում էր որևէ բան հարցնել: Սովորաբար կտտանքների տակ, անմեղ, թե մեղավոր, խոստովանում էին: Կտտանքից մեկ օր անց մեղադրյալին նորից հարցնում էին, թե արդյոք նա ընդունում է կտտանքների տակ ասած իր խոստովանական խոսքերը: Եթե ընդունում էր, գործը հանձնվում էր դատարան, իսկ եթե չէր ընդունում, ինկվիզիտորները պետք է որոշեին՝ ինչն է դրդել նրան կտտանքի տակ խոստովանել. կա՛մ նա անմեղ է, կա՛մ էլ մեղավոր է, բայց համառ: Հաշվի առնելով բոլոր առկա փաստերը՝ որոշում էր ընդունվում՝ կա՛մ արդարացնել, կա՛մ էլ նոր հարցաքննություն իրականացնել կտտանքներով:
Նշենք նաև, որ այն ժամանակ օգտագործվող կտտանքների բազմաթիվ և բազմազան մեթոդները և գործիքները ինկվիզիցիան չի ստեղծել: Այդ ամենը կար նաև աշխարհիկ դատարանի տրամադրության տակ: Նույն մեթոդները օգտագործում էր նաև «իրեն հարգող» ցանկացած ազնվական իր վասալների նկատմամբ:
Երևում է՝ միջնադարյան ինկվիզիցիան ավելի արդար և անկողմնակալ հետաքննություններ և դատական պրոցեսներ է իրականացրել, քան մեր երկրի ներկայիս դատաիրավական համակարգը: Իհարկե, հիմա խարույկ չկա, համարենք՝ կտտանքներ՝ ևս. ինչպես ասում են հայտնի ֆիլմում՝ «միլիցիան ծեծին դեմ է, ծեծը միլիցիայում ընդունված չէ»: Փոխարենը պարզվում է, որ միջնադարի այս կառույցը կախում չի ունեցել կառավարությունից, ոչ միայն չի կատարել նրա պատվերները, այլ նաև չի էլ նայել, թե ինչպիսին կցանկանային տեսնել «վերևում» այդ գործի ավարտը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Past.am-ը