«Հեքիաթ» 500–600 ձայնանոց տղերքի մասին. «Փաստ»
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Թեկնածուառատ այս օրերի մեջ, ցուցակների հրապարակումներից սկսյալ անընդհատ մի պատկեր է հառնում հիշողությանս մեջ ոչ հեռու անցյալից՝ ընդամենը 2017 թվականի խորհրդարանական ընտրություններից: Ռեյտինգային ընտրակարգով առաջադրված ռուպրով թեկնածու, ուղեկցող մեկ անձ ու «լայվի» համար հեռախոսով առջևից գնացող «օպերատոր»: Ահա ողջ այն «շքախումբը», որ քայլում էր կարծես կախարդական մի փայտիկով ամայացած բավական շեն գյուղի փողոցներով և ուղիղ հեռարձակմամբ ի ցույց դնում նախընտրական այս յուրօրինակ «քարոզարշավը»: Թեկնածուն անընդհատ կոչ էր անում ընտրողներին՝ չվախենալ, դուրս գալ փողոց, լսել իրենց: Ձայն բարբառո անապատի: Եվ հանկարծ, օ՜, հրաշք, պատերից մեկի տակ նստած էր երեք պապիկ: Հոգեցունց էին թեկնածուի և նրա ուղեկցողի երջանկացած աչքերը՝ ահա, մեր ընտրողները, լավ, գոնե՝ այս պահին մեզ լսողները: Նրանք մոտեցան պապիկներին, սկսեցին զրուցել ու հանկարծ երջանկությունը սառեց նրանց աչքերի մեջ. պապիկները միասնական կերպով խնդրեցին չխանգարել իրենց: Մարդիկ վաղուց կատարել էին իրենց ընտրությունը: Դժվար է ասել՝ տներից դուրս չեկածներից քանիսն էին վախեցած, երևի՝ քչերը: Ուղղակի անտեսված ու արհամարհված չլինելու համար թեկնածուին հարկավոր էր փրկօղակ: Իսկ այդ փրկօղակը «վախի» մասին բարձրաձայնումն էր, այն որպես իրավիճակի գնահատման յուրօրինակ միջոցի կիրառումը:
Երբ անցյալից մնացած հիշողության պատառիկն է արթնանում, երևի թե նորմալ է: Բայց տարօրինակ կերպով, հիշողության այս դրվագին անընդհատ, մի հետաքրքիր սերիալի պես գումարվում են նոր կադրեր, բայց այս անգամ... ապագայից: Ոչ հեռու ապագայից, մի քանի օր անց կատարվելիքից: Վերոնշյալ թեկնածուն իրական, բայց հավաքական կերպար է, ուստի անուն չենք տալիս: Նա իրական, բայց հավաքական կերպար է լինելու նաև նոյեմբերի 26–ից դեկտեմբերի 7–ն ընկած ժամանակահատվածում: Եվ ուրեմն, այդ ապագայից կադրեր են կպչում անցյալի կադրերին. նույն գյուղը, նույն թեկնածուն, առնվազն 20–25 հոգանոց շքախմբով, իսկ շուրջը հավաքված է գրեթե ողջ գյուղը: Իրավիճակ է փոխվել, երկրում բան է փոխվել: Ժամանակին 500–600 քվեանոց թեկնածուն հիմա պաշտոնյա է, բավական բարձրաստիճան պաշտոնյա, որ այդ պաշտոնին է հայտնվել բախտի, չէ՝ հեղափոխության, չէ՝ Նիկոլի բերմամբ:
Ինչու հիշեցի անցյալն ու ինչու եմ անընդհատ պատկերացնում այս ապագան: Չգիտեմ: Սակայն վստահ եմ, որ ո՛չ նախկինում, ո՛չ ապագայում իրավիճակը վախից չէր (չի լինելու) այդպիսին: Մարդիկ վաղն էլ արդեն իրենց ընտրությունը կատարած են լինելու: «Աստվածներն» են փոխվել մարդկանց պատկերացումներում: Նախկինում այլք էին, հիմա՝ ԱՅԼ: Ես տեսնում եմ սույն թեկնածուի (թեկնածուների) ինքնագոհ ու ինքնավստահ հայացքները, այսինքն՝ հրաշալի պատկերացնում եմ այդ հայացքները: Ոչինչ, որ նա (նրանք), միևնույն է, նույն 500–600 ձայնանոց տղերքն են, ոչ ավելի: Մի քիչ տեղային քծնանքն է ավելացել (դե, դա արյան մեջ է լինում, ոչ վախեցնելով է, ոչ ստիպելով), մի քիչ էլ, չէ, երկու, երեք «քիչ» էլ շքախումբն է ավելացել: Բայց ամենակարևորն այն է, որ գյուղի մուտքից, դեռ մարզի դարպասներից հնչել է նոր «Աստծո» անունը՝ «Նիկոլ, վարչապետ», կամ՝ այլ կերպ, դա ամենակարևորը չէ: Կարևորը մեծատառն է, մնացյալն ածանցյալ են: Դա՝ վերջում, ձեռքի հետ այդ տղերքը կասեն, որ Նիկոլի քվեաթերթիկի երկրորդ էջում իրենց անունն էլ կա, ու որ վատ չէր լինի նեղություն կրել ու մի պուճուր «ծիտիկ» դնել վանդակի մեջ: Իսկ նախկին «Աստվածներին» կարելի է և մի լավ «ցեխը մտցնել», նրանք այլևս մրցակից չեն, նրանք չեն վտանգել իրենց՝ նույն այդ գյուղում միայնակ փողոցով քայլելու հեռանկարով...
Իսկ թե ով ինչ էր առաջարկում անցյալ տարի, ինչ է առաջարկում կամ առաջարկելու այս տարի, ցավոք, քչերին է հետաքրքրում, կարևորը «Աստվածներն» են... Կարևորը մենք ենք ու Ամերիկան: Ավստրիան: Կարևորը մենք ենք ու Ամերիկան: Մանրերի գործը հեշտ է, մեղքս մեզ է գալիս, մեկ էլ Ամերիկային: Թե սա ինչի հիշեցի, չգիտեմ: Կամ՝ գիտեմ: Որովհետև, միևնույն է, մանրերի գործը հեշտ է...
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում