Քաղաքականացվող ինքնակենսագրական
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆԱնցած շաբաթ Ստեփանակերտում տեղի ունեցած՝ Ռոբերտ Քոչարյանի ինքնակենսագրական գրքի շնորհանդեսը բավական շատ աղմուկ առաջացրեց տարատեսակ հարթակներում: Թե՛ շնորհանդեսի անցկացման վայրը, թե՛ գրքի հեղինակի անձի շուրջ առկա քաղաքական լարումը, թե՛ ընդհանրապես շնորհանդեսն իր մասնակիցներով քննարկումների հայաստանյան հարթակներում բուռն արձագանքի առիթ դարձան:
Մի կողմ թողնելով խնդրի քաղաքական կողմը՝ ցավով պետք է արձանագրենք, որ բուն գիրքն իր բովանդակությամբ այդպես էլ չի դառնում քննարկման առարկա: Հայաստանի և Արցախի երբեմնի նախագահը ինքնակենսագրական գիրք է գրել, բավական ծավալուն, բայց բացի գրքից, քննարկվում է ամեն ինչ:
Մի կողմից հենց Քոչարյանն ու նրա կողմնակիցներն են ակտիվորեն գիրքը տեղավորում քաղաքական իրավիճակի կոնտեքստում, մյուս կողմից՝ նրա հակառակորդները, հանձինս իշխանության և մերձիշխանական շրջանակների: Այսինքն՝ երկուստեք երկրորդ պլան է մղվում գրքի բովանդակությունը: Իսկ բովանդակությունը, անկախ հեղինակի անձից, իսկապես հետաքրքիր է: Հետաքրքիր է՝ ոչ թե որովհետև իրենից ներկայացնում է x կամ y գեղարվեստական արժեք, այլ որովհետև ինքնակենսագրականները Հայաստանի քաղաքական դաշտում եզակի երևույթ են:
Իսկ ինքնակենսագրականների կարիք Հայաստանն ունի մի քանի պատճառով: Նախ՝ դրանք բավական հետաքրքիր են, որովհետև բացահայտում են քաղաքականության ոչ պաշտոնական կողմը: Երկրորդ՝շանս են տալիս ուրվագծել հայաստանյան քաղաքական վերնախավը ներկայացնողների ընդհանուր դիմանկարը: Երրորդ՝ հայաստանյան քաղաքական դաշտը միշտ տառապել է թափանցիկության դեֆիցիտից, իսկ նման ինքնակենսագրականները, թեկուզև չհավակնելով լինել գիտական և դոկումենտալ գործեր, չհավակնելով լինել բացարձակ ճշմարտություններ, որոշակիորեն միջանցք են բացում գոնե հետահայաց կերպով թափանցիկ դարձնելու քաղաքական կուլիսների մասին մեր պատկերացումները:
Ցավոք, սակայն, գրքի բովանդակությունն այդպես էլ մնաց ստվերում ու քննարկման առարկա դարձան այլ հանգամանքներ: Մեծ հաշվով, ընթացիկ քաղաքական հոսքը կրկին հաղթեց հիմնարար, խորքային վերանայման հնարավորությանը: