«Դրոշակային աղմուկի» տակ մոռացվեց հիմնականը
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆԱզգային ժողովում կառավարության ծրագրի քննարկման ընթացքը ցույց տվեց, որ հանրային կարծիքը շարունակվում է հեշտորեն մանիպուլացվել և հնարավոր է աճպարարության դասական կանոնների համաձայն` շեղել հանրային ուշադրությունը դեպի երկրորդական, ըստ էության` մտացածին դաշտ: Այսպես. տարիներ շարունակ Հայաստանում արևմտյան քաղաքական օրակարգի գլխավոր լոբբիստներից Արման Բաբաջանյանը, ով պատգամավոր է դարձել Լուսավոր Հայաստան կուսակցության համամասնական ցուցակով, հանդես եկավ ծավալուն հակառուսական ելույթով և խստորեն քննադատեց Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության արտաքին քաղաքականությունը` շեշտը դնելով Ռուսաստանից Հայաստանի «չափազանց կախվածության» վրա:
Իր հերթին Նիկոլ Փաշինյանը, ով ըստ փորձագիտական դաշտում տարածված որոշ կարծիքների` գտվում է Հայաստանում Սորոսի հիմնադրամի ազդեցության ներքո, պատասխան ելույթում ոչ միայն չհերքեց ներկայացված «մեղադրանքներն» ու չհակադարձեց Արման Բաբաջանյանի հնչեցրած թեզերին, այլև խոսակցությունը տարավ ԱՄՆ, ԵՄ, Ռուսաստանի և Վատիկանի դրոշակների և դրանց ներքո առկա բանբասանքների դաշտ` փաստացի անլրջացնելով կարևորագույն խորհրդարանական բանավեճը: Ըստ էության, բացահայտ արևմտամետ Բաբաջանյանն ու քողարկված արևմտամետ Փաշինյանը խորհրդարանական քննարկումներում առաջ տարան արևմտյան օրակարագը, համաձայն որի` «Հայաստանը եղել է և կա Ռուսաստանի վասալը, ուստի պետք է օր առաջ ազատվել այդ կարգավիճակից»: Իսկ թե ի՞նչ է թաքնված տարիներ շարունակ Բաբաջանյանի և Փաշինյանի անձնական լրատվամիջոցներով հայ ժողովրդին հրամցվող արևմտայն այս ուղենիշի տակ, քաղաքականությունից և քաղաքագիտությունից գլուխ հանող ցանկացած մեկը շատ լավ գիտի, այն է` հայ-ռուսական ռազմավարական հարաբերությունների խզման ճանապարհով Հայաստանից դուրս հանել ռուսական ռազմական խմբավորումը, ինչն ինքնաբերաբար նշանակում է Ռուսաստանին դուրս մղել հարավկովկասյան տարածաշրջանից: Իսկ թե ի՞նչ կմնա դրանից հետո Հայաստանից, ներկայումս բացահայտ արևմտամետ Բաբաջանյանին և նախկինում բացահայտ, այս պահին արդեն քողարկված արևմտամետ Փաշինյանին քիչ է հուզել և հիմա էլ հավանաբար քիչ է հուզում:
Ընդհանրապես, Հայաստանի նման արտաքին քաղաքական ու ռազմական մարտահրավերներ ունեցող երկրի ղեկավարները չափազանց զգուշավոր և կշռադատված են վերաբերվում այդ հարցերին: Ավելին` Հայաստանի անկախության շրջանում բացառապես բոլոր ղեկավարները թե խորհրդարանական քննարկումներում, և թե այլ հարթակներում հայ-ռուսական ռազմավարական հարաբերությունների վրա Բաբաջանյանի նման բացահայտ արևմտայն կողմնորոշման գործիչների հարձակումներին պատշաճ պատասխան են տվել: Սա այն խոսքն է, որի սպառողը երբեք էլ ներքին լսարանը չի եղել: Այս խոսքի սպառողը եղել է և կա արտաքին լսարանը, մասնավորապես` դաշնակից պետության ղեկավարությունը: Բայց քանի որ Հայաստանում «իրավիճակ է փոխվել», ապա Փաշինյանին կարելի է նաև նման զգայուն հարցը ծաղրուծանակի և բանբասանքի վերածել, մինչև վերջ ջրիկացնել և աճպարարական եղանակով շեղել ուշադրությունը հիմանական խնդրից: Եվ, ինչքան էլ Փաշինյանը շեշտի, թե հեղափոխությունը արտաքին օրակարգ սպասարկելու նպատակ չի ունեցել, միևնույնն է` Բաբաջանյան-Փաշինյան «դրոշակային կռիվը» հերթական անգամ ի ցույց է դնում Փաշինյանի թիկունքում ակնհայտորեն երևացող Հայաստանում Սոռոսի հիմնադրամի ականջները: Այս դեպքը բազմաթիվ փորձագիտական կարծիքների հերթական հավաստումն է, որ Սորոսի հիմնադրամի միջոցով սպասարկվող արևտմայն օրակարգը Փաշինյանի համար շատ ավելի թանկ է, քան հայ-ռուսական ռազմաքաղաքական հարաբերությունները:
Տիգրան Սամվելյան
NovostiNK.net