Մենք ամուսնացած էինք արդեն 5 տարի, մեկ երեխա ունեինք, սպասում էինք երկրորդին: Վերջին շրջանում մեր ֆինանսական վիճակը գնալով բարելավվում էր, ես շատ ուրախ էի, մտածում էի, որ կկարողանայինք մեր երեխաների համար ապահովված ապագա ստեղծել: Մենք նոր բնակարան էինք գնել էլիտար շենքում: Ամուսինս նաև առանձին բնակարան էր գնել իր մայրիկի համար: Ամեն ինչ լավ էր ընթանում:
Բայց ուրախությունս երկար չտևեց: Ամուսինս սկսեց գիշերները շատ ուշ գալ: Եվ որոշ ժամանակ անց ես իմացա, որ նա իր ժամանակի մեծ մասը անց էր կացնում խաղատներում: Ես սկսեցի անհանգստանալ, մտածում էի, որ դա լավ բանի չի հանգեցնի: Մի օր որոշեցի խոսել սկեսուրիս հետ: Մտածում էի, որ մայրը պետք է իմանա և կկարողանա որդու «սանձերը քաշել»: Բայց նրա պատասխանն ինձ ապշեցրեց. «Լսիր, նա քո փողի չի ծախսում, ինքն է աշխատում, ինչպես ուզում է թող այնպես էլ ծախսի: Ձեզ ամեն ինչով ապահովում է, էլ ինչ ես ուզում, կեր, խմիր, վեր ընկիր տեղդ»:
Դրանից հետո ես այլևո ոչ մի անգամ չփորձեցի նրա հետ խոսել այդ թեմայով; չէի հասկանում, ինչպես կարող էր մայրը հանգիստ վերաբերվել որդու նման վարքագծին:
Մի քանի ամիս անց պարզվեց, որ ամուսինս խաղատանը մեծ գումար էր պարտք և նա վաճառեց բնակարանը, որովհետև ասում էր, որ եթե այդ գումարը չտա, նրա հետ հաշվեհարդար կտեսնեն, կվնասեն երեխաներին;
Տունը վաճառելուց հետո, ես տեղափոխվեցի ծնողներիս տուն, իսկ նա գնաց մոր հետ ապրելու:
Նրա համար դաս չեղավ բնակարանը վաճառելը և շարունակում էր խաղատուն գնալ:
Ես նրանց հետ կապերս խզեցի: Այլևս չէի տեսնվում:
Մեկ տարի անց իմացա, որ խաղատան պարտքի պատճառով, նրանցից վերցրել էին այդ բնակարանը պարտքի դիմաց:
Հնարավոր է, ամեն ինչ այլ կերպ դասավորվեր, եթե սկսեսուրս փորձեր ինձ լսել և մենք միացյալ ուժերով ամուսնուս հետ պահեինք արատավոր ճանապարհից: