Մի անգամ մեզ հյուր եկավ մայրիկիս աշխատանքային ընկերուհին: Նրանք ծանոթացել էին վերջին մեկ տարվա ընթացքում և շատ էին մտերմացել: Նա իրոք հիանալի անձնավորություն էր: Վերջին ամսվա ընթացքում նրան չէինք տեսել: Այդ օրը նա շատ հուզված էր ու վախեցած: Նա նույնիսկ վախենում էր խոսել: Որոշ ժամանակ լուռ նստելուց հետո նա պատմեց, թե իրականում ինչ է տեղի ունեցել:
«Մայրս երեք տարի առաջ է մահացել: Ես ոչ մի կերպ չէի կարողանում համակերպվել այդ մտքի հետ: Ինձ համար շատ դժվար էր, որովհետև կենցաղային բոլոր հարցերով նա էր զբաղվում, ես բերում էի աշխատավարձը, իսկ նա վարում էր տնտեսությունը:
Ես կարոտում եմ մայրիկիս, շատ եմ տխրում առանց նրա:
Երբ վերջին անգամ գնացել էի նրա գերեզմանին, նրան պատմեցի, թե որքան եմ նրան սիրում և հանկարծ ասացի որ նրան տանն եմ սպասում, որ ցանկանում են նրան տանը տեսնել:
Հաջորդ գիշեր տեղի ունեցավ մի տարօրինակ ու սարսափազդու դեպք: Գիշերը արթնացա, որդուս ճչոցից: շտապ վազեցի նրա սենյակ, վառեցի լույսը: Տղաս քրտինքի մեջ կրած ու շատ վախեցած ասաց. «Մայրիկ, տատիկն այստեղ է, նա այն զգեստով էր, որով նրան թաղել ենք, նա ինձ արթնացրեց ու հարցրեց, ուր է մայրիկը, նա ինձ տուն է կանչել»: Եվ երբ որդիս վախից ճչացել է, նա անհետացել է»:
Նրա պատմությունը լսելուց հետո մենք երկար ժամանակ չէինք կարողանում խոսել:Մայրս ասաց. «Որքան էլ կարոտես մահացածին, նրան հետ կանչել չի կարելի»:
Որքան անբացատրելի բաներ կան այս աշխարհում: