Նիկոլ Փաշինյանի զգուշացումը. ովքե՞ր են հաջորդ թիրախները
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆԵրբ ուրբաթ օրը ֆեյսբուքյան ուղիղ եթերում Նիկոլ Փաշինյանը պատասխանում էր օգտատերերի հարցերին, շատերը զարմացան, որ վարչապետը շրջանցեց օրվա հիմնական թեմաներից մեկը՝ ՊՎԾ պետ Դավիթ Սանասարյանի շուրջ տեղի ունեցող իրադարձությունները։ Սակայն Փաշինյանը, ինչպես պարզվեց ավելի ուշ, թեմայի շուրջ հատուկ ասելիք ուներ ու թերևս չէր ցանկացել, որ այն «ջրվի» ընդհանուր բազմաշերտ օրակարգում։ Վարչապետը շաբաթ օրը ֆեյսբուքյան գրառմամբ անդրադարձավ Սանասարյանի թեմային՝ նրան սատարողներին, ըստ էության, մեղադրելով «ախպերական» մտածողություն ունենալու մեջ։ Ի դեպ, ֆեյսբուքյան գրառման տրամաբանությունը հուշում է, որ գոնե այս պահին Փաշինյանն ավելի շատ հակված է վստահել ԱԱԾ-ի առաջ քաշած վարկածին։ «Դավիթը իմ ընկերն է նույնպես, բայց լավ իմացեք՝ Հայաստանում անձեռնմխելի մարդիկ չկան։ Ընդդիմադիր լինի, թե իշխանավոր, հեղափոխական լինի, թե հակահեղափոխական։ Ով սա դեռ չի հասկացել, թող մնա ուրեմն սերժանտական նոստալգիայի անուրջներում։ Եվ, ի դեպ, օրենքը կրկնակի խիստ է լինելու բոլոր նրանց նկատմամբ, ովքեր կանգնել են ժողովրդի առաջ ու խոսել օրինականությունից ու արդարությունից, բեսպրեդելի ու հովանավորչության անթույլատրելիությունից։ Ու եթե անցել են իրենց գծած գիծը, նրանց մեղադրանքը միայն քրեական օրենսգրքով չի լինելու, նրանց մեղադրանքը լինելու է ժողովրդին դավաճանելու տրամաբանությամբ»,- գրել է վարչապետը՝ փաստորեն տողատակում ակնարկելով, որ Դավիթ Սանասարյանը հավատարիմ չի մնացել հեղափոխության իդեալներին։ Ճիշտ է՝ վարչապետը դա ուղիղ չի ասում, սակայն իր գրառման վերջին պարբերությամբ ոչ թե Սանասարյանին է պաշտպանում քննությունից, այլ հակառակը՝ հայտարարում է, որ քննության ընթացքը զերծ է պահելու միջամտություններից։
Անտարակույս, Դավիթ Սանասարյանի շուրջ կատարվող գործընթացներն անհանգստացրել են Նիկոլ Փաշինյանին, ու թերևս դա է նրա գրառման հիմնական պատճառը։ Շարունակվող սկանդալն՝ անկախ արդյունքներից, հարվածելու է իշխանության ու վարչապետի քաղաքական հեղինակությանը, և գուցե դա է պատճառը, որ Փաշինյանը վերահաստատում է իր հավատարմությունը հեղափոխության օրակարգին, այլ խոսքով՝ ակնարկում է, որ Դավիթ Սանասարյանն ու նրա աջակիցները շեղվել է են դրանից։ Իհարկե, Փաշինյանի փաստարկները միանշանակ չեն ընդունվում հասարակության կողմից, որովհետև եթե նույնիսկ ընդունենք, որ Սանասարյանը շեղվել են հեղափոխության օրակարգից, ապա հասարակությունն իրավունք ունի մտածելու, որ կոռուպցիայի գայթակղությանը գուցե չեն դիմացել կամ դիմանալու հարթակի այլ գործիչներ ևս, մանավանդ, որ իշխանության շատ ներկայացուցիչների ֆոնին ՊՎԾ պետի կերպարն իրապես ավելի սկզբունքային է թվում։
Մյուս կողմից՝ Փաշինյանը խնդիր ունի կանխել իշխանության ներսում ուրվագծվող բաժանարար գծերը, մանավանդ, որ քաղաքական համակարգի այլ սեգմենտներ, կամա, թե ակամա, նպաստում են դրան։ Օրինակ՝ «Սասնա ծռեր» կուսակցությունը հանդես եկավ Դավիթ Սանասարյանի աջակցությամբ ու պահանջեց ԱԱԾ ղեկավարության հրաժարականը, և սոցիալական ցանցերում կարելի էր նկատել, որ իշխանության ավելի ստորին օղակների շատ ներկայացուցիչների համար այս պահանջը նույնիսկ հարազատ էր։ Կամ՝ իշխանության, այսպես կոչված, քաղաքացիական կամ «սորոսական» հատվածն ակտիվ հարձակումների անցավ ուժայինների ուղղությամբ, մի բան, որը հաստատապես Նիկոլ Փաշինյանի սրտով չէ ու, բնականաբար, վարչապետը չի կարող թույլ տալ, որ նման դիսկուրսը խորացնի անջրպետն իշխանության ներսում։ Բնականաբար, պետք է սպասել, որ Դավիթ Սանասարյանն իշխանության ներսում գտնվող առաջին, սակայն վերջին թիրախը չէ։ Մյուս կողմից՝ Փաշինյանի գրառումից հետո իշխանության, այսպես կոչված, «քաղաքացիական» հատվածն ավելի կոնսոլիդացվեց՝ քննադատելով նաև վարչապետին։
Սակայն խնդիրն ավելի խորքային է, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից։ Տեսեք՝ Դավիթ Սանասարյանն իր դեմ հարուցված քրեական գործը համարում է «կարված ու շինծու», նրա փաստաբանն ավելի հեռու է գնում՝ հայտարարելով, որ ԱԱԾ-ն գործում է հին մեթոդներով։ Նիկոլ Փաշինյանի համար ծանր է այս մեղադրանքներն ընդունելը, որովհետև ակամայից ստացվում է, որ իրավապահ մարմիններում ոչ մի բարեփոխում էլ չի եղել ու ըստ այդմ՝ լեգիտիմ չեն նաև Ռոբերտ Քոչարյանի, Մանվել Գրիգորյանի, նախկին համակարգի այլ գործիչների դեմ հարուցված քրեական գործերը։ Տրամաբանությունը շատ հստակ է՝ եթե իշխանությունը հաշվեհարդար է տեսնում յուրայինի նկատմամբ, ապա ինչո՞ւ խորթ մեթոդներ չպետք է կիրառեր, ասենք, Քոչարյանի կամ Գրիգորյանի գործերում։
Այլ բան է, եթե շինծու գործերի մասին խոսում են հասարակական տարբեր խմբեր, Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Մանվել Գրիգորյանի պաշտպանները, ու միանգամայն նոր իրավիճակ է ստեղծվում, երբ այդ մասին հայտարարվում է վարչապետին առընթեր մարմնի ղեկավարի շուրթերից։
Փաշինյանը հայտնվել է անդուր երկընտրանքի առաջ. նա կա՛մ պետք է ընդունի, որ իր շրջապատում նույնպես կան կոռուպցիոներներ, կամ էլ խոստովանի, որ Հայաստանում չի փակվել պատվերով, շինծու գործերի էջը։ Երկրորդ դեպքում՝ հետևանքները տարածվելու են ոչ միայն Սանասարյանի, այլ նաև՝ աղմկահարույց մյուս գործերի վրա։ Վարչապետն, ըստ ամենայնի, որոշել է ընտրել չարյաց փոքրագույնը՝ իշխանության ռեպուտացիոն կորուստը փոխհատուցել Դավիթ Սանասարյանին «զոհաբերելով», մանավանդ, որ դրա համար գուցե կան իրավական հիմքեր, բացի այդ՝ հեղափոխական իշխանությունն ապրում է «ֆիլտրումների» առաջին փուլը՝ ազատվելով մարդկանցից, որոնք ամենևին էլ չեն հանդիսանում Փաշինյանի քաղաքական թիմի ներկայացուցիչներ։
ՍՈՒՐԵՆ ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ