Չմոտիվացված հրաժարականների ավանդույթը
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՊաշտոնյաների հրաժարականները բնականոն երևույթ են ամբողջ աշխարհում։ Պաշտոնյաները հեռանում են տարբեր պատճառներով. ոմանք դա անում են, որովհետև իրենց քաղաքական ուժը վարկանիշային շեշտակի անկում է ունեցել կամ պարտվել է ընտրություններում, մյուսները ձախողում են կարևոր ծրագրի կամ բարեփոխման իրականացում, երրորդները կորցնում են վերադասի վստահությունը ու այսպես շարունակ։ Շատ են դեպքերը, երբ պաշոնյաները հեռանում են՝ այդպիսով անհամաձայնություն արտահայտելով վարվող քաղաքականության հետ։ Սակայն, բոլոր դեպքերում, հեռացողները հանդես են գալիս հրապարակային հայտարարություններով, որոնցում հստակ հիմնավորում են իրենց հրաժարականների մոտիվները, որոնք գնահատվում կամ չեն գնահատվում հասարակության կողմից։ Համենայն դեպս, այսպիսի մշակույթ է գործում քաղաքակիրթ աշխարհում։
Հիմա ժամանակները փոխվել են, ու հեղափոխության թիմը հպարտանում է թափանցիկ կառավարման ինստիտուտի ներդրմամբ, սակայն կադրային քաղաքականության հարցերում նախկին իներցիան պահպանվում է՝ մարդիկ պաշտոնների են նշանակվում՝ առանց հիմնավորման, հրաժարականներից հետո էլ չենք լսում որևէ բանական բացատրություն։
Օրինակ՝ խորհրդարանական ընտրություններում արդարադատության նախարար Արտակ Զեյնալ յանի թիմը պարտություն կրեց, ինչին անմիջապես պետք է հետևեր նրա հրաժարականը։ Սակայն քաղաքականության դասական կանոնը չգործեց, ու Զեյնալ յանը պահպանեց նախարարական պորտֆելը, ընդ որում՝ առանց լուրջ քաղաքական հիմնավորումների։ Մի քանի օր առաջ նախարարը հրաժարական է տվել։ Ֆեյսբուքյան էջում նա հանդես է եկել գեղեցիկ, պերճախոս հայտարարությամբ, որը սակայն բացարձակապես քաղաքական ուղերձ չէ, ու հասարակությանն ու փորձագիտական շրջանակներին մնում է ենթադրել, թե ինչ պատճառով է տեղի ունեցել Զեյնալ յանի հրաժարականը։ Սա դրական երևույթ չէ ու գալիս է փաստելու այն ակնհայտ իրողությունը, որ իշխանությունն ինքը քաղաքական մշակույթի կրող չէ, ու դարձյալ գործ ունենք տարբեր ինտրիգների, ներիշխանական հակադրությունների, «ֆիլտրումների» հետ։
Նույնը վերաբերում է ԲԴԽ նախագահի ու նրա տեղակալի հրաժարականներին, նոր իշխանությունների մի շարք ներկայացուցիչների՝ որոշ պարբերականությամբ հրաժարականներին։
Առերևույթ այս հրաժարականների պատճառները պարզ են ու կապված են դատական համակարգի շուրջ տեղի ունեցող սկանդալային գործընթացների հետ։ Սակայն միևնույն է՝ հասարակության համար մութ են մնում հրաժարականների բուն պատճառները, ինչը հաճախ դավադրական վարկածների տեղիք է տալիս, մանավանդ, որ, օրինակ՝ Գագիկ Հարությունյանի պարագայում, նրա հրաժարականից ժամեր անց պաշտոնից հեռացավ նաև նրա եղբայրը՝ ԱԱԾ երկարամյա փոխտնօրեն Արզուման Հարությունյանը։
Իշխանության էֆեկտիվությունը պայմանավորված չէ միայն օրինական ընտրությունների գործոնով։ Դրանք շատ կարևոր են, բայց ինքնին չեն երաշխավորում իշխանության էֆեկտիվություն, երբ չկան զարգացման ծրագրեր ու կադրային համարժեք քաղաքականություն։ Դա էլ պատճառ է հանդիսանում, որ ժամանակի ընթացքում իշխանությունը «փակվի» հասարակության համար՝ չունենալով վերջինիս բազմաթիվ հարցերի պատասխաններ։
ՍՈՒՐԵՆ ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ