Նոր գաղափարների մուտք՝ կրոնապետությո՞ւն, թե՞..
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՍեպտեմբերի 7-ին ՀՀ քաղաքական դաշտում կազդարարվի մի նոր կուսակցության ստեղծման մասին. տեղի կունենա «Ադեկվադ» կուսակցության հիմնադիր համագումարը։
Ըստ «Փաստ» թերթին հասած տեղեկությունների, կուսակցությունն առաջ է քաշելու ՀՀ-ում կրոնապետություն ստեղծելու գաղափարը։ Սա նորություն է հայ իրականության մեջ, քանի որ քաղաքական ուժը քրիստոնեությունը որպես պետական կառավարման համակարգ հռչակելու մասին գաղափարներ է առաջ քաշում։
Կուսակցության ղեկավար Արթուր Դանիելյանը այնքան էլ համաձայն չէր կրոնապետություն ձևակերպմանը: «Փաստի» հետ զրույցում նա մասնավորաբար ասաց.
«Մեր վերլուծական տեսլականն այն է, որ գալիք հասարակական հեղափոխության արդյունքում արդիական է լինելու մերիտոկրատիան, տեխնոկրատիան, այսինքն՝ արժանապետություն կառուցելու օրակարգը, արժանապատիվ մարդկանց պետություններն են առաջ գալու, և մենք պետք է այդ հեղափոխության առաջամարտիկը լինենք Հայաստանում:
Պետք է արձանագրենք, որ կա մի հաստատություն, որը ստեղծել են հայերը և որը համարյա երկու հազարամյակ ապրում է տեխնոկրատական, մերիտոկրատական սկզբունքներով: Այդ հաստատությունը Հայ Առաքելական եկեղեցին է:
Փաստացի, ես ֆիքսելու եմ, որ Հայ Առաքելական եկեղեցին ոչ միայն հայկական միակ հաստատությունն է, որը հարատև է եղել, այլ նաև փաստ է, որ նա կառավարվում է մերիտոկրատական, տեխնոկրատական սկզբունքներով:
Դա չի նշանակում, որ ես քարոզելու եմ կրոնապետության թեզերը, ես ընդամենն ուզում եմ փաստել, որ մենք ունենք մեր ստեղծած հաստատության օրինակը, որից պետք է օրինակ քաղել: Եթե մեր կողքը կա մի հարևան, որն ապացուցել է, որ այդ մոդելն աշխատող է, եթե կա Իրանի Իսլամական Հանրապետություն, որը 30 տարվա ընթացքում աննկարագրելի տնտեսական, քաղաքական, մշակութային, գիտատեխնիկական հաջողությունների է հասել, ինչու, օրինակ, չի կարող լինել Հայաստանի Քրիստոնեական Հանրապետություն:
Ինչու ենք մենք օրինակներ վերցնում արևմտյան, հյուսիսային Եվրոպայի երկրներից, որոնք ո՛չ մշակութով, ո՛չ քաղաքակրթությամբ, ո՛չ էլ նույնիսկ մարդաբանական տեսանկյունից մեզ մոտիկ չեն, բայց մեր կողքի հարևանին չենք ընդօրինակում:
Լավ, հարևանին էլ մի կողմ թողնենք: Մենք ունենք մեր սեփական, մեր միակ հարատև գործող հաստատությունը, որից, չգիտես ինչու, օրինակներ չենք վերցնում»: