Արժեհամակարգերի խարխլումն ու առարկայացող վտանգները
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆԺամանակակից աշխարհում հատկապես քաղաքականության մեջ տեղեկատվականհաղորդակցական գործընթացներում հաճախ կիրառվում են ոչ թե առանձին հնարքներ, այլ հատուկ մանիպուլ յատիվ տեխնոլոգիաներ: Մանիպուլ յացիան թաքնված ազդեցություն է, որի փաստը չպետք է նկատվի մանիպուլ յացիայի օբյեկտի կողմից:
Այսօր ՀՀ քաղաքական թատերաբեմում կատարողներն են, իսկ առաջնորդներն ու կազմակերպիչները հասարակության լայն շերտերի համար առայժմ անտեսանելի են` ստվերում են: Տարիներ շարունակ համարվել է, որ պետությունն ու ազգային հիմնարար արժեքները առաջնային դիրքերում են, իսկ կարգախոսները, ինչպես ամեն տեղ ու միշտ, դարձյալ շատ ստանդարտ ու մաշված էին` կոռուպցիայի դեմ պայքար, ժողովրդավարության հաստատում, մարդու իրավունքների պաշտպանություն, իրավահավասարություն և իրավունքի գերակայություն, արդարություն:
Համաձայնեք, որ լավ բառեր են, չէ՞... Բայց...
Իրականում այս կարգախոսներով և ամբողջ ընթացքում առանձնակի հետևողականությամբ և ուժգնությամբ հարձակման էին ենթարկվում ազգային արժեքներն ու պետության անվտանգությունը ապահովող ոլորտներն ու գործիչները:
Իրականում չկար հակազդող ուժ (որը նախորդ իշխանության գիտակցված, թե անգիտակից մեծ բացթողումն էր), և այս ամենի հետևանքով հասարակությունը, առանց ընկալելու իրողությունները, արդեն գտնվելով «ալտերնատիվ իրականության» տիրույթում, ի թիվս այլ բաների, սկսեց կասկածի տակ դնել ոչ միայն իր կողմից ընդունելի, հայրենասեր, վաստակաշատ գործիչների ու պրոֆեսիոնալների ավանդը, այլ նաև իր իսկ համար դարեր ի վեր հիմնարար համարվող բարձրագույն արժեքները` ազգությունը, կրոնը, պետությունը, հայրենիքը, ընտանիքը, բանակը, մշակույթը, կրթությունը, ազնվությունը, արդարությունը, իրավունքը, պարկեշտությունը:
Պետք է հաշվի առնել նաև, որ երբ երկրում ամեն ինչ կայուն ու խաղաղ է, երկիրը, արագ, թե դանդաղ, զարգանում ու կառուցվում է, և առերևույթ առկա չէ ազգային արժեքների և պետական ինստիտուտների ոտնահարում, ապա իշխանության և հասարակության մեջ բթանում է պետության և ազգային արժեքների նկատմամբ հնարավոր ոտնձգությունները հեռվից զգալու և դրանց դիմակայելու` բնատուր, ազգային իմունիտետը:
Վերջին երեսուն տարվա ժամանակագրությունը եթե դիտարկենք, ապա կնկատենք, որ այն արթնանում է միայն այն պահին, երբ առերևույթ ի հայտ են գալիս այդ վտանգները: Առաջին անգամ` 1992-93-ին, երկրորդ` 1996-1998-ին, և վերջին օրինակը աչքներիս առաջ է:
Իրականում այդ վտանգը անընդհատ և ամենուր առկա է այնքան ժամանակ, քանի դեռ աշխարհում գոյություն ունեն կենտրոններ, որոնք, իրենց շահերը հետապնդելով, պատրաստ են ոտնահարել ամեն ազգայինն ու մարդկայինը: Երկրներում տիրող իրավիճակից է կախված դրանց ակտիվանալը, ի հայտ գալը:
Եթե երկիրը, իր ներքին թերություններով հանդերձ, նորմալ կամ արագ զարգանում է, և պետական ինստիտուտները, կառույցները պատշաճ կերպով իրականացնում են իրենց գործառույթները, ապա այդ վտանգները, այսինքն` հակազգային ու հակապետական բջիջները, թույլ են և թաքնված:
Ցանկացած երկրի համեմատաբար դանդաղ զարգացման, և դրան զուգահեռ` համապատասխան պետական կառույցների կողմից իրենց գործառույթների ոչ պատշաճ իրականացման պայմաններում նշված հակաազգային և հակապետական կառույցներն աստիճանաբար ուժեղանում են:
Իրավիճակն աղետալի է դառնում այն ժամանակ, երբ այդ հակաազգային ու հակապետական տարրերը այս կամ այն կերպ ստանձնում են իշխանության դերը և տնօրինում են կառավարման լծակները:
Այդպիսի իրավիճակը անհապաղ չշտկելու դեպքում արդեն հաջորդ քայլով անթաքույց ձգտում են տվ յալ երկրի բնակչությանը վերածել ապազգային, անհայրենիք, անմշակույթ, խեղաթյուրված պատմությամբ, անբնական սեռի և անհավատ պարզագույն կենսաբանական զանգվածի` իր բոլոր ավերիչ ու կործանիչ հետևանքներով
ԱՆԴՐԱՆԻԿ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ