Անդրկուլիսային քաղաքական ինտրիգներն ու վախերը, որոնք պարուրել են ինտրիգներն ու վախերը, որոնք պարուրել են
ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆvestikavkaza.ru-ն «Փաշինյանի վախերը» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ 2018 թվականի «հեղափոխական գարնան» հետ համեմատած՝ նկատելիորեն նվազել է Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ժողովրդականությունը:
Սոցիոլոգները նշում են իշխանության վարկանիշի անկում, սակայն ներկայիս հայկական քաղաքական վերնախավը չի շտապում դա ճանաչել և ընդունել:
Այնուամենայնիվ, կատարվող քայլերը, դատավարությունները և կադրային տեղաշարժերը լույս են սփռում անդրկուլիսային քաղաքական ինտրիգների ու այն վախերի վրա, որոնք պարուրել են Նիկոլ Փաշինյանի փխրուն իշխանությանը:
Հայաստանի ղեկավարությունը վախենում է տեղեկատվական դաշտում սեփական դիրքերի թուլացումից: Փաշինյանի մամուլի քարտուղար Վլադիմիր Կարապետյանի պաշտոնանկությունը առաջին հերթին կապված է դրա հետ: Ավելի քան մեկուկես տարի է անցել այն պահից, երբ Փաշինյանը դարձել է կառավարության ղեկավար:
Այդ ընթացքում Հայաստանի կյանքում որակական փոփոխություններ տեղի չեն ունեցել, իսկ տեղեկատվական դաշտը հագեցած է եղել բարձրաստիճան անձանց հետաքննություններով, հնչեղ սկանդալներով, հանուն հանրապետության հետագա վերակառուցման գաղափարի ժողովրդին ուղղված հասարակական և ազգային համախմբման անվերջ կոչերով:
Այնուամենայնիվ, ժամանակն անցնում է, իսկ առանց սոցիալական նշանակալից բարեփոխումներ իրականացնելու անհնար է պահպանել հասարակական աջակցության կայուն բարձր մակարդակ, առավել ևս պետք է հաշվի առնել այն, որ քաղաքական ռեժիմի փոփոխությամբ հանդերձ Հայաստանը դեռ պահպանում է օլիգարխիկ կառավարման առանձնահատկությունները:
Այդ ամենի պատճառով էլ Փաշինյանը գնում է նվազագույն դիմադրության ուղիով՝ ժամանակ շահելու հույսով նախընտրում է կադրային փոփոխությունները: 2018 թվականի փետրվարից ի վեր Վլադիմիր Կարապետյանը միշտ ուղեկցել և աջակցում է Փաշինյանին:
Մամլո խոսնակի հրաժարականը ցույց է տալիս, որ Փաշինյանը անհանգստացած էր այն պիտակներից, որոնցով նրա անունը հայտնվում է հայկական ԶԼՄ-ներում, և որոշվել է, որ մեկ տարվա աշխատանքի ընթացքում Կարապետյանը սպառել է իրեն որպես այնպիսի գրագետ վերլուծաբան, որը ունակ է պահպանել տեղեկատվական նախաձեռնությունը:
Հայաստանի վարչապետը ոչ պակաս ցավոտ կերպով է արձագանքում խորհրդարանում իր խմբակցության գործողություններին: «Իմ քայլը» խմբակցությունը բաղկացած է 88 պատգամավորից և բավականին ծանրաշարժ է:
Դրա ակտիվ մասը կազմում է ընդհանուրի 40 տոկոսից ոչ ավելին, իսկ մնացածները ներգրավված են ընդամենը այլ պատգամավորներին դասեր տալու մեջ:
Փաշինյանն ակնկալում էր հավաքել ակտիվ և շարժուն թիմ՝ ենթադրելով, որ շարժունակությունը թույլ կտա իր խմբակցությանը կազմավորել կարճաժամկետ կոալիցիաներ, ինչը կարագացնի բյուրոկրատիայի կողմից բոյկոտվող բարեփոխումների իրականացումը:
Փաշինյանը նաև վախենում է նախորդ ռեժիմի հետ համեմատությունից, իշխանության ուզուրպացման զուգահեռներից և, որպես հետևանք, նրանից, որ բնակչության մեծամասնությունը թերահավատորեն կվերաբերվի իրեն և իր թիմին:
Փաշինյանը հասկանում է, որ 2020 թվականը Հայաստանի համար պետք է լինի ցուցանիշային: Այդ տարին կա՛մ ցույց կտա հանրապետության վարչական ապարատը, ներառյալ՝ դատական համակարգը, բարեփոխելու՝ գործող կառավարության ամբողջական անկարողությունը, կա՛մ էլ ցույց կտա, որ Փաշինյանի թիմը գիտի, թե որտեղից պետք է սկսել բարեփոխումները:
Փաշինյանը ոչ պակաս վախենում է նաև ղարաբաղյան կլանի կողմից հավանական հակահեղափոխությունից, որոնք այսօր առայժմ սպասողական վիճակում են: Հունվարի սկզբին հայտնի դարձավ, որ 1 միլիոն դոլար յուրացնելու մեղադրանքով նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանի գործը մտել է դատարան:
Թվում էր, թե Փաշինյանի և Սարգսյանի միջև գոյություն ուներ մի տեսակ ինչ-որ կուլիսային համաձայնություն, որը հրաժարականի դիմաց ապահովում էր վերջինիս անձեռնմխելիությունը: Այնուամենայնիվ, հապճեպորեն հարուցված քրեական գործը (նախորդ տարվա դեկտեմբեր), որը ակնհայտորեն մանրակրկիտ մշակված չէ, ենթադրում է, որ Սարգսյան գործիչը չափազանց անհարմար է դարձել իշխանությունների համար:
Բանն այն է, որ նախկին նախագահի դեմ գրավոր ապացույցներ չկան, մեղադրող կողմը ապավինում է միայն Սարգսյանի նախկին ենթակաների բանավոր ցուցմունքներին:
Ըստ երևույթին, Փաշինյանը փորձում է լինել պրակտիկ, այսինքն՝ Սարգսյանի, ինչպես նաև նրա նախորդ Ռոբերտ Քոչարյանի կողմնակիցների ուշադրությունը հրավիրելով առաջնորդների քրեական հետապնդումների վրա՝ շփոթեցնել նրանց անվերջ դատական գործընթացներով:
Հաշվի առնելով իր նախկին ժողովրդականությունը՝ Փաշինյանը գնալով վախենում է սպասումների ճգնաժամից: Հեղափոխական էյֆորիան նախորդ ռեժիմի տապալումից անմիջապես հետո ամեն ինչ ստանալու հնարավորության գաղափարի միջոցով ոգեշնչել էր Հայաստանի քաղաքացիների մեծամասնությանը:
Այնուամենայնիվ, «թավշյա հեղափոխության» միջոցով ստեղծված արդարության բարձր սոցիալական պահանջարկը չի կարող իրականացվել, քանի որ գործող իշխանությունը համակարգված չի արձագանքում խնդիրներին և գերադասում է գործել դիպվածային ռեժիմով:
Ստուգման արդյունքում պարզվում է, որ Փաշինյանի հասցեական բոլոր որոշումները վատ պատկերացումների արդյունք են, և ներքին քաղաքականության բացերը ստիպողական լրացվում են սովորական պոպուլիզմով: Վերջապես, Հայաստանի վարչապետը դեռ փորձում է հնարավորինս հեռու մնալ ղարաբաղյան կարգավորումից, քանի որ ներկայումս առկա է ոչ ժողովրդահաճո որոշումներ ընդունելու պահանջը (տարածքների հանձնում):
Հայկական դիվանագիտությունը գերադասում է անտեսել համատեղ հանդիպումներում ընդունված հակամարտության շարունակական լուծման սկզբունքները:
Հայ հասարակության մեջ կա կարծիք, որ բանակցային գործընթացն ամբողջությամբ փակ է, քանի որ հայաստանյան լրատվական դաշտում բանակցությունների ընթացքի վերաբերյալ գործնականում տեղեկատվություն չկա: Իսկապես, Նիկոլ Փաշինյանի վարած թափանցիկ քաղաքականության ժամանակ բանակցային գործընթացը էլ ավելի է փակ դարձել:
Կամո Խաչիկյան