Ուզում ենք, որ լավ լինի, ստացվում է՝ ինչպես միշտ
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՀամավարակի տարածման հետևանքով առաջ եկած տնտեսական ճգնաժամի պայմաններում հատուկ կարևորություն է ստացել պետական կառավարման ապարատի գործունեությունը։ Եվ պատահական չէ, որ ներկայիս պայմաններում տարբեր երկրների կառավարությունները ծրագրեր են մշակում և հատուկ միջոցառումներ են ձեռնարկում ոչ միայն համավարակի տարածումը կանխելու, այլև բնակչությանը սոցիալական աջակցություն տրամադրելու և բիզնեսին խրախուսելու նպատակով։
Եվ սրա շուրջ որոշումներն ընդունվում են հնարավորինս արագ ընթացակարգով և իրականացվում են ամբողջ ծավալով։ Կառավարությունների կողմից ընդունվող փաթեթները գլխավորապես խոշորամասշատ ծրագրեր են ենթադրում։ Իսկ ի՞նչ մոտեցում է որդեգրել Հայաստանի կառավարությունը իր հակաճգնաժամային քաղաքականությունը կառուցելիս։
Ինչպես գիտենք, մեր կառավարության կողմից ընդունված հակաճգնաժամային փաթեթները քանակական առումով մեծ թիվ են կազմում՝ ներկա պահին 16, սակայն այլ հարց է դրանց բովանդակությունը։ Խնդիրն այն է, որ, օրինակ՝ կոմունալ վճարումներին վերաբերող մի աջակցության փաթեթի ընդունումից հետո նույն խնդրին վերաբերող մեկ այլ փաթեթ կարող է ընդունվել մի փոքր ուրիշ պայմաններով։
Ու հետաքրքիրն այն է, որ նշված միջոցառումները կարող էին ներկայացվել ընդամենը մեկ փաթեթի շրջանակում և իրականացվել ամբողջ ծավալով։ Սրա հետ մեկտեղ պարզ է դառնում, որ կառավարությունը հակաճգնաժամային միջոցառումների անվան տակ փորձում է ավելի շատ փիառվել, քան աշխատել։ Դրա համար էլ կառավարության ներկայացրած փաթեթների շուրջ լուրջ քարոզչական ֆոն է ստեղծվում։
Կառավարությունը կարող էր խոշոր հակաճգնաժամային միջոցառումներ իրականացնելով առաջ գնալ, այլ ոչ թե հանրության փոքր հատվածի համար մի ծրագիր ընդունի, հետո մի քիչ սպասի, երբ հանրության մեկ այլ հատվածում դժգոհություններ ի հայտ գան, այդ հատվածի համար էլ այլ փոքր ծրագիր ընդունի։
Գործադիրն այս ընթացքում պետք է ախտորոշած լիներ իրավիճակը։ Եվ վարչապետն արդեն պետք է լիովին տիրապետեր իրավիճակին, թե ինչպիսի դրություն է երկրում և իրենց կողմից իրականացված ծրագրերը որքանով են նպատակային եղել և ծառայել իրենց նպատակին։
Սակայն սրա փոխարեն վարչապետը դիմում է իր կողմից փորձված փիառվելու և տեսարաններ բեմադրելու հին մեթոդին։ Օրինակ՝ նա անձամբ ուղիղ եթերում զանգում է էլեկտրաէներգիայի անջատումից տուժած քաղաքացիներին՝ հասկանալու, թե ինչ պատճառներով է դա եղել: Այնինչ առանց զանգահարելու էլ վարչապետը պետք է տիրապետեր իրավիճակին, և մի քանի քաղաքացու զանգահարելու միջոցով հնարավոր չէ անբողջական պատկերացում կազմել դրա հասին։
Այլ հարց է, որ վարչապետը մտավախություն ունի, որ պետության կողմից կոմունալների վճարման ծրագրից օգտվել են այն քաղաքացիները, որոնք սոցիալապես ապահովված են, դրա համար էլ Փաշինյանը իր ուղիղ եթերում նշեց, թե յուրաքանչյուրը կարող է դառնալ կառավարության գործընկերը կոմունալների վճարման հարցում ու իրական օգնություն ցուցաբերել դրա կարիքն ունեցողին։
Այսպիսի հայտարարություն կատարելով՝ Փաշինյանը կարծես թե անուղղակիորեն խոստովանում է, որ իրենց կողմից արված ծրագիրն առնվազն հասցեական չի եղել։ Ինչո՞ւ կառավարությունը ժամանակին չէր մտածում սոցիալապես անապահով խավին հասցեական աջակցություն տրամադրելու հարցում և ծրագրերն իրականացնելիս առաջնորդվում էր ամենապարզունակ եղանակով՝ ծախսած էլեկտրաէներգիայի և գազի չափը հաշվի առնելով, որպեսզի հնարավորինս քիչ գումար ծախսվի։
Իհարկե, լավ կլինի, որ հնարավորություններ ունեցող քաղաքացիները ևս օգնեն կարիքավորներին, բայց հարցն այն է, թե ինչո՞ւ պետք է կառավարությունն այդ հարցը դնի քաղաքացիների ուսերին, երբ ինքը կարող էր ամբողջապես լուծել այդ հարցը։ Թերևս ներկայիս կառավարությանը բնորոշ երևույթ է, երբ առանց լուրջ հաշվարկներ կատարելու ծրագրեր են իրականացվում, իսկ հետո գործադիրը ձեռնամուխ է լինում դրա առաջ բերած անցանկալի հետևանքները վերացնելու գործին։
Արտակ Գալստյան