Պատերազմական հերոսները մշտապես պետք է օրինակ լինեն հանրության համար, այլ ոչ թե միայն ծանր օրերին
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՀուլիսի 12-ից Տավուշի հայկական սահմանի ուղղությամբ ադրբեջանցիների գրոհները և դրանով պայմանավորված տեղեկատվական արշավները անհաջողության են մատնվում։ Հայկական ուժերը և հանրությունը կարողանում են միահամուռ կերպով դիմադրել յուրաքանչյուր սադրանքի։
Հատկապես այս օրերին առանձնահատուկ ձևով տեսանելի են դառնում հայկական բանակի հաշվարկված և կշռադատված գործողություների արդյունքները, երբ հակառակորդը ստիպված է լինում ամեն անգամ հետ նահանջել՝ կրելով ռազմի դաշտում կրելով մեծ կորուստներ։ Նույնիսկ չի օգնում այն հանգամանքը, որ Ադրբեջանը զինված է գերթանկարժեք և գերժամանակակից ռազմական տեխնոլոգիաներով։ Միայն նման տեխնոլոգիաներ ունենալը հերիք չէ, պետք է դրանք ճիշտ կիրառել իմանալ։
Եվ պատահական չէ, որ ներկայացված իրողությունների պատճառով հանրության շրջանում զինված ուժերի հեղինակությունը էլ ավելի է բարձրանում։ Սակայն հիմնական խնդիր այն է, որ հայրենիքի պաշտպանները և պատերազմական հերոսները միշտ պետք է մեծ հեղինակություն ունենան և օրինակ ծառայեն հանրության համար, այլ ոչ թե միայն այն պահերին, երբ սահմանում ռազմական գործողություններ են ընթանում։
Այս հարցը ակտուալ է նրանով, որ իշխանափոխությունից հետո հատուկ թիրախավորման էին ենթարկվում այնպիսի գործիչներ, ովքեր առանձնահատուկ դերակատարում են ունեցել Արցախյան ազատամարտի հաղթանակների կերտման գործում։
Ու ամենացավալին այն է, որ այնպիսի քաղաքականություն է տարվում, որ նման անձանց տարբեր պիտակավորումներ են տրվում՝ նկատակ ունենալով երկրորդ պլան մղել նրանց անցած ճանապարհը և նրանց ներկայացնել ընդամենը «թալանչիների» տեսքով։ Իսկ դրա փոխարեն հանրության համար կերտվում են նոր հերոսներ, հեղափոխական հերոսները, ովքեր քայլելով կարողացել են իշխանության հասնել։
Սակայն հարց է, թե հեղափոխական հերոսների անունը որպես այդպիսին որքան երկար կմնա պատմության մեջ, քանի որ ոչ մի իշխանություն հավերժ չէ, և դրանք անընդհատ փոփոխվում են, սակայն այն մարդկանց անունները, ովքեր կարողացել են Արցախն ազատագրել հակառակորդից, ընդմիշտ կմնան պատմության մեջ իրենց կատարած գործի շնորհիվ։
Ու ընդհանրապես հայ ժողովրդի հերոսների և մեծ ռազմական տաղանդ ունեցող անհատականությունների գործն է, որ մինչև այսօր ոգեշնչում է սերունդներին։ Այսինքն՝ սա նաև մեր հասարակության համար իմունիտետի հարց է։
Եվ արդյոք պատահակա՞ն է, որ Հայաստանում կամավոր ռազմի դաշտ գնալու խնդիր չկա, ժամանակը ցույց է տվել, որ անգամ սփյուռքից շատ հայեր կռվելու ցանկություն են հայտնում, իսկ Ադրբեջանի նախագահ Ալիևը այս օրերին դժգոհում է, որ իրենց կողմից (10 մլն բնակչություն ունեցող Ադրբեջանում) կամավոր կռվի գնալ ցանկացել է ընդամենը 150 քաղաքացի։
Ուստի քանի որ Հայաստանն ու Արցախը մշտապես անվտանգության հետ կապված լուրջ սպառնալիքի ներքո են, ապա մշտական աշխատանք է անհրաժեշտ հանրության հետ, որպեսզի հասարակության զգոնությունը չթուլանա, և քաղաքացիները մշտապես պատրաստ լինեն զարգացումների ցանկացած սցենարի։
Սա նաև կրթական համակարգի և արժեհամակարգի հարց է, որը պետք է քաղաքացիների մեջ ներարկվի դեռևս փոքր տարիքից։ Բայց տարակուսելի է, երբ տարբեր տեղերից սնվող շրջանակներ ոչ միայն փորձում են հանրության մեջ բաժանարար գծեր անցկացնել, այլև կեղծ խաղաղասիրության և պացիֆիզմի քարոզ են տանում։
Երբ հակառակորդը չի խնայում անգամ մեր քաղաքացիական բնակչությանը և անխնա հարվածներ է հասցնում բնակավայրերին, տեսանք Տավուշի բնակավայրերում կատարվածը, ի՞նչ պացիֆիզմի մասին կարող է խոսք գնալ։ Հանրությանը պետք է նախապատրաստել միայն հայրենիքի պաշտպանությանը, այլ ելք չկա․ այդ է պահանջում Հայաստանի շահը։
Արտակ Գալստյան