Եթե դուք եք հովիվը...
ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Չենք հոգնի կրկնել, որ մենք, ձեզ հետ միասին, թերևս, քրիստոնեական քաղաքակրթության ամենաանկումային ժամանակներում ենք ապրում: Եվ ասվածը բացարձակապես կապ չունի այն ենթադրության հետ, թե լավ է այնտեղ (կարդա՝ այն ժամանակներում), որտեղ մենք չկանք:
Բացարձակ հակված չենք նաև անիմաստ վեճերին, որ հաճախ նաև սոցիալական կայքերում են վարվում. իբր՝ մի՞թե քրիստոնեությունը շատ ավելի լավ նկարագիր ուներ, օրինակ, ինկվիզիցայի շրջանում, երբ Եկեղեցին, այսպես ասած, քրիստոնեական ջիհադ էր հայտարարել իր համայնքին ու աշխարհին: Չենք ուզում նաև բուն Եկեղեցու արատներին անդրադառնալ, որ տարածվում է մանկապղծությունից մինչև հանցավոր գործունեություն և այլն: Խնդիրն այս անգամ էլ ենք ուզում մեկ այլ տեսանկյունից ներկայացնել, և այն քրիստոնեության օրրան Մերձավոր Արևելքի փոփոխվող դիմապատկերն է:
Իրավիճակ, որում այս տարածաշրջանը մեզ համարյա առանց քրիստոնյաների է ներկայանում, և, պարզվում է, որ խնդիրն արդեն նույնիսկ քրիստոնյա Եվրոպային, ԶԼՄ–րին ու քրիստոնեական կազմակերպություններին չի հետաքրքրում: Բանը հասել է այնտեղ, որ, օրինակ, Դանիայի քրիստոնեական կազմակերպություններից մեկը՝ Danmission–ը, սեպտեմբերից այս կողմ, սուր քննադատության է ենթարկում երկրի կառավարությանն այն պատճառով, որ համարձակվել է օգնություն նախատեսել Մերձավոր Արևելքի քրիստոնյաների համար:
Danmission–ի ղեկավար Յորգեն Սկուվ Սյորենսենը համոզված է, որ այդ գործոնը կարող է… վատ ազդել Դանիայի մահմեդականների հետ վարվող երկխոսության ընթացքի վրա, որ, երևի, ինքն էլ իր հերթին է վարում՝ Բյորգե Մոհենսենի դիզայներական բազմոցի վրա կուշտ ու կուռ նստած:
Այս մարդն ու Եվրոպայի իր գործընկերները, փաստորեն, թքած ունեն այն փաստի վրա, որ ԱՄՆ–ի՝ Իրաք ներխուժումից հետո, օրինակ, այդ երկրի 1 միլիոնից ավելի քրիստոնեական համայնքը նվազել է մինչև 250000–ի, իսկ մարդկության պատմության վերջին 2000 տարիների ընթացքում առաջին անգամ՝ Մոսուլում մի հատիկ քրիստոնյա էլ չի մնացել: Նրանց բացարձակապես չի մտահոգում այն ողբերգությունը, որ Սիրիայի բնակչության 10%–ը կազմող քրիստոնյաների մի մասը կոտորվել է, մյուս մասը՝ ռմբակոծվել, մի մասն անդարձ է հեռացել երկրից, մնացածներն էլ աղետալի վիճակում են դեռևս:
Սյորենսենը պատրաստ է օժանդակել սիրիական ահաբեկիչների ընտանիքներին թեժ կետերից անվնաս դուրս բերելու գործընթացին, Դանիայում երկխոսել մահմեդականների հետ, բայց ո՛չ օժանդակել Սիրիայի քրիստոնյա երեխաներին, կամ՝ Իրաքի ասորիներին: Նա ավելի շատ հետաքրքրված է քրդերով, քան՝ եգիպտական քրիստոնյա ղպտիներով, որոնք ամեն օր են հալածվում/սպանվում իսլամիստների կողմից:
Բնականաբար, նրան, ինչպես նաև՝ Եվրամիությանը, շատ քիչ են հետաքրքրում կոնկրետ քրիստոնեական համայնքների իրավունքները: Նրանք այնքան են կարևորում ընդհանրապես մարդու իրավունքները, որ մոռանում են քրիստոնյա մարդուն: Համարյա բոլոր այս տիպի կառույցները, ցավոք, ներկայումս ավելի շատ շվեդական Գոթենբուրգի Ֆլատոս եկեղեցու կին սպասավոր, ֆեմինիստուհի Էսթեր Քազենի ուսմունքն են քննարկում, (որը, սրբագրելով Ավետարանը՝ պնդում է, թե քրիստոնյաները սեքսը մեղք են դարձրել, մինչդեռ այն պիտի ազատորեն կյանքի կոչվի և կապ չունի՝ որ սեռերի միջև ու ինչպիսի ընտանիքներում), կամ՝ կենտրոնացած են Գլազգոյի Սուրբ Մարիայի տաճարի վանահայր, ԼԳԲՏ համայնքի ակտիվիստ, սրբազան Քելվին Հոլդսվորֆի՝ շոտլանդացի երեխաներին սովորեցրած աղոթքի վրա, ըստ որի՝ Աստծուց խնդրում են, որպեսզի Բրիտանիայի փոքրիկ արքայազն Ջորջը գեյ դառնա և աջակցի ԼԳԲՏ համայնքին:
Այս իրավիճակում, ուրեմն, դժվար է չհամաձայնել Իրաքի քաղդեական եկեղեցու պատրիարք Լուիս Ռաֆայել Սաքոյի այն պնդման հետ, թե՝ այդ կազմակերպությունների գործունեությունը, նախ և առաջ, նրանց է վշտացնում, որոնց իրենք կոչված են օժանդակել: Ավելին՝ Պատրիարքը պնդում է, որ սրանք նույնիսկ տրամադրվող օժանդակությունն են անտեղի համարում՝ իրենց վախճանաբանական տեքստերում հռչակելով, թե քրիստոնեությունը Մերձավոր Արևելքում ապագա չունի:
Ուղիղն ասած՝ մենք էլ ենք դրանում համոզված: Բայց ոչ թե որովհետև դա բնական տենդենց է, այլ որովհետև Danmission–ի ու վերոնշյալ պաստորների նմաններն էլ իրե՛նց հերթին են նպաստում Մերձավոր Արևելքն առանց քրիստոնյաների թողնելուն…
Գոհար Սիմոնյան