«Վտանգները շատ առարկայական են, ընդ որում՝ չի թաքցվում քաղաքականությունն ու նպատակը»
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ
Ընտրված թիրախների դեմ իրականացվող արշավը՝ լինեն դրանք արժեքների, թե անձերի տեսքով, քաղաքագետ Հրանտ ՄելիքՇահնազարյանի կարծիքով, տեղավորվում են մեկ ընդհանուր տրամաբանության ու քաղաքականության մեջ:
«Եթե մեղմ ասեմ՝ ակնհայտ է, որ կա արժեքային ընկալումների տարբերություն: Իսկ եթե բուն խնդրի մասին խոսենք, կտեսնենք, որ իշխանության է եկել մի թիմ, որն ավանդական արժեքների, պետության գիտակցման և նմանատիպ խնդիրների ընկալում չունի և չի էլ ունեցել: Փաբերում կրթված, օտար գրանտներով սնված և մշտապես պետությունը վարկաբեկող մադկանց մի թիմ է, որն այսօր ստանձնել է երկրի ղեկը:
Հետևաբար, դրանից բխող իրենց մոտեցումներն արտացոլում են հենց այն դաստիարակությունը և այն երևույթները, որոնցով իրենք մշտապես են առաջնորդվել:
Նրանք ատում են, օրինակ՝ Հայ Առաքելական սուրբ եկեղեցին՝ իր դավանաբանությամբ, իր հավատքով, իր Աստծով ու ժողովրդով հանդերձ, ինչն ակնհայտ է իշխանության բոլոր մակարդակներում»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասաց քաղաքագետը՝ ընդգծելով, որ վերջին օրինակը «Հայ եկեղեցու պատմություն» առարկայի դեմ սկսված արշավն է:
«Ատում են պաշտանողական համակարգը, ինչը երևում է այն հետապնդումներից ու այն մոտեցումներից, որոնք ցուցաբերում են հրամանատարների, ինչպես նաև հերոսների նկատմամբ: Եվ այսպես շարունակ. բոլոր ոլորտներում և բոլոր ուղղություններով այդ ամենն ակնհայտ երևում է:
Սա իսկապես տեսակի պայքար է, և այդ տեսակի պայքարի մեջ ժամանակավոր հաջողություն ունի ժողովրդի մեջ նստած ամբոխային տրամաբանությունը:
Ավելի շուտ՝ այդ ամբոխային տրամաբանությանը հեծնած քաղաքական թիմը, որը կարողացել է ժողովրդի լռության, անտարբերության կամ, միգուցե, հոգնածության արդյունքում ստեղծված տրամադրություններն այլ նպատակների ուղղել:
Այդուհանդերձ, դա ժամանակավոր երևույթ է:
Որքան իրենք ավելի են սաստկացնում իրենց պայքարն ավանդական արժեքների, այդ արժեքները պահպանող անձանց դեմ, լինի հոգևորական, գիտնական, թե արվեստի գործիչ, այնքան ժողովուրդն ավելի շուտ է հասկանում ու տեսնում, որ տուրք չի տվել այն տրամադրություններին, որոք բխում են մեր շահերից:
Այսպես ասած, դիվահարված գաղափարների ազդեցության տակ են ընկել»,-նշեց մեր զրուցակիցը:
Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի դիտարկմամբ, նկարագրվածը կործանման ամենակարճ ու ամենաարագ ճանապարհն է:
«Երբ խարխլվում են արժեքները, երբ հասարակության փարոսները կործանվում են, ու դրանց տեղն անհասկանալի ինչ-որ բաներ են դրվում, ապա դա կործանման ամենակարճ ճանապարհն է:
Իրականում վտանգները շատ առարկայական են, նյութական ու տեսանելի: Ընդ որում՝ այդ քաղաքականությունը չի էլ թաքցվում:
Չի թաքցվում այն նպատակը, որ եկել են քանդելու այն ամենը, ինչը գոյություն ուներ Հայաստանում՝ սկսած պետական ինստիտուտներից, վերջացրած այն հանգամանքներից, որոնք ավելի շատ հոգեբանական կամ ոգեղեն տիրույթում են:
Օրինակ՝ հիմա դատական համակարգը ոչնչացնելու և իրենց կամքին ենթարկեցնելու կռիվ է գնում:
Բայց ամենակարևորն այն է, որ այդ ամենը չի թաքցվում: Երկրի ղեկավարները կանգնում ու բաց տեքստով հայտարարում են, թե էս չի՞ ձեր հերոսը, էս չի՞ ձեր եկեղեցին, հոգևորականը և այլն:
Այսինքն, թիրախներն անգամ չեն էլ կոծկվում: Ամեն ինչ հասել է այն աստիճանի, որ այդ կործանման ճանապարհը ոչ միայն չի թաքցվում, այլ բարձրացված է իշխող թիմի քաղաքականության մակարդակին»,-շեշտեց քաղաքագետը:
Նրա խոսքով, դեպքերն ու զագացումները կարող էին տարբեր գործընթացների համատեքստում դիտարկվել, եթե գործ ունենայինք մեկ, երկու, թեկուզ երեք դեպքի հետ:
«Բայց այդ ամենը տեսնում ենք ամեն օր:
Եվ այս պարագայում, ներողություն, բայց մարդը պետք է անմեղսունակ լինի, որ կարծի, թե այդ ամենը պատահականություն է:
Կան երևույթներ, որոնք չափազանց ակնհայտ ու բաց են. կործանման քաղաքականությունը հստակ ուրվագծված է:
Պարզ է, որ սա նպատակաուղղված և հետևողականորեն իրականացվող քաղաքականություն է, որի վերջնարդյունքը պետական ինստիտուտների կործանումն է, ինչպես նաև արժեքների կորուստը»,-ընդգծեց Հ. Մ. Շահնազարյանը:
Այդուհանդերձ, քաղաքագետը բացառում է, որ, ի վերջո, չի գերակայելու այն առողջ մթնոլորտը, որն անհրաժեշտ է:
«Կարծում եմ՝ ինչ-որ մի պահից սկսած՝ կգա այդ պահը, թեպետ կարելի է ասել, որ այդ պահն արդեն եկել է: Շատ հատվածներում ակնհայտ է, որ հասարակությունը սկսել է գիտակցել, թե ինչն է խնդիրը:
Հաջորդ փուլին հասարակությունը դեմ է կանգնելու այդ խնդրին և լինելու է ինչ-որ ներքին ըմբոստություն, այդ ամենից ձերբազատվելուն ուղղված պայքար և, ի վերջո, հաղթանակ:
Մենք մի խնդիր ունենք, որն ավելի շատ մենթալիտետի մակարդակում է. մեր ժողովուրդը չափազանց լավատես է, և անգամ ամենավտանգավոր իրողություններում, մինչև դանակը ոսկորին չհասնի, գործում է «լավ կլինի» տրամաբանությամբ:
Հիմա արդեն դանակը ոսկորին է հասել: Հասարակության այն հատվածը, որը գրեթե երկու տարիների ընթացքում լուռ էր, սկսել է ըմբոստանալ, սկսել է խոսել, բարձրաձայնել խնդիրների մասին»,եզրափակեց քաղաքագետը:
ԱՆՆԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
