Մեզ «պյուրոսյան» հաղթանակներ պետք չեն
ԲԼՈԳԱլեն Ղևոնդյանը Ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Այսօր մենք ապրում ենք մի այնպիսի աշխարհում, ուր ռազմաքաղաքական անվտանգությունն առաջնային դերակատարում ունի, ուր առկա վտանգերի բնույթի և ձևի հետ կապված պետությունների մի մասը փոփոխում են իրենց անվտանգային քաղաքականության մոդելները, զինված ու հատուկ նշանակության ուժերը փորձում են դրանք դարձնել առավելի մոբիլ, քաղաքացիներին՝ ավելի իրազեկ: Սա, իհարկե, ամենևին չի նշանակում, թե նրանք «մոռանում» են տնտեսական օրակարգի մասին. հակառակը՝ միայն նորմալ տնտեսական զարգացման պայմաններում է հնարավոր ապահովել վերոնշյալ ոլորտներում անվտանգության բավարար մակարդակ: Այսինքն տնտեսական զարգացման ու ռազմաքաղաքական անվտանգության կապը առանցքային է. մինչդեռ աղքատ երկրներում անվտանգության ապահովման իրողությունները մշուշոտ են ու հիմնականում անհեռանկար, եթե չկան ինչ-ինչ հատուկ շահեկան գործոններ:
Մենք, որքան էլ հաճախ կարծում ենք, թե գլոբալ վտանգները մեզանից շատ հեռու են, կամ մենք նրանց համար ինչ-ինչ պատճառներով անհասանելի ենք, պետք է հասկանանք, որ ասենք ԻՊ-ից, կամ այլ բնույթի սուր վտանգներից ցանցային աշխարհի պարագայում որևէ մի պետություն չի կարող ապահովագրված լինել: Ավելին՝ մենք ունենք ներքին ու արտաքին բնույթի «ավանդական»(հատկապես տնտեսական բնույթի) վտանգների մի՝ բավական մեծ զամբյուղ, որի առկայութան պարագայում պետության և հասարակության դիրքերի թուլացումը կարող է ճակատագրական լինել, ուստի անվտանգության բոլոր ոլորտներում փոփոխություններն ու արդիականացումը օրակարգի հարց են:
Եթե վերոնշյալ իրողությունները տեղայնացնենք ՀՀ-ի վրա, ապա պատկերը հուսադրող չի լինի: ՀՆԱ-ի ու արտահանման նվազման, մանր/միջին բիզնեսի ծավալների կրճատման, դեմոգրաֆիկ խնդիրների առկայության, արտաքին պարտքի ավելացման, պետության ֆինանսական պահուստների ու բնակչության գնողունակության նվազման, աղքատության ավելացման ու էլի մի շարք ցուցիչների անմխիթար վիճակը, որ պայմանավորված է ինչպես ներքին, այնպես էլ արտաքին գործոններով, պետության տնտեսական անվտանգության շեմը տեղափոխում է լրջագույն ռիսկերի դաշտ: Վերոնշյալ իրողություններն առավել դեստրուկտիվ ազդեցություն են ձեռք բերում, երբ հաշվի ենք առնում, որ ՀՀ-ն պատերազմի մեջ գտնվող երկիր է: Նման պարագայում պետությունը պետք է իր մեջ ուժ ու կամք, ինչպես նաև անհրաժեշտ խոհեմություն գտնի գնալու արմատական ԽՆԱՅՈՂՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ քաղաքականության: Եթե վաղը իրավիճակը ռեգիոնում փոփոխվեց, ի հայտ եկան լայնածավալ համակարգային վտանգներ, որոնք ծայրահեղ լարում կամ ռեսուրսների կենտրոնացում են պահանջում, մենք կարող ենք ուղղակի այդ ռեսուրսներն այլևս չունենալ: Իսկ մեզ «կյուրոսյան» հաղթանակներ պետք չեն, քանի որ դրանք երկիրը(կամ այն, ինչ երկրից մնում է) մի քանի տասնամյակ ետ գցում: Ուստի այսօր արդեն գործողությունների նման սցենարների պատրաստ չլինելը կարող է ճակատագրական լինել:
Այս պարագայում մեղավորներ փնտրել պետք չի, քանզի պետության գոյության տարբեր շրջափուլերում լրջագույն թերացումներ բոլորն են արձանագրել՝ պետական իշխանություն, չինովնիկ, ընդդիմադիր և հասարակական գործիչներ, քաղաքացի: Խնդիրը ռեսուրսների՝ իրավիճակին համապատասխան կառավարման ու փոփոխվելու համար բավարար քաղաքական կամքի դրսևորուլու մեջ է: Ի դեպ, փոփոխվելու ճանապարհ պետք է ընտրի ոչ միայն իշխանությունը կամ ընդդիմությունը, այլ հատկապես քաղաքացին: Առկա իրավիճակը իշխանության ձեռքբերման կամ նրա փոխանցման տիրույթի հարց չէ, այլ պետական-հասարակական անվտանգ ու հեռանկարային օրակարգի շարունակականության ապահովման հիմնախնդիր, ուր բացառապես պետական շահից բխող ներհասարակական կոնսեսուս պետք է ապահովել:
Նման պայմաններում առկա տնտեսակառավարչական մարտահրավերները պետության համար ադեկվատ օգտագործելու հանգամանքն է, որ կարող է մեզ համար՝ հատկապես ռազմաքաղաքական առումով պաշտպանվածության իրավիճակ ստեղծել: Քանզի հակառակ պարագայում հնարավոր ռազմ. իրավիճակի սրման դեպքում կորուստները կարող են շատ մեծ լինել: