Մենք ու մեր պատերազմող բանակը
ԲԼՈԳԱլեն Ղևոնդյանը Ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Վերջին մի քանի տարիների պետական կառավարման համակարգի վերաբերյալ գրեթե բոլոր սոց.հարցումներում ամենից կայացած ու վստահելի ինստիտուտ «նոմինացիայում» հարցվողների մեծամասնությունն իրենց նախընտրությունը տալիս էին բանակին և ՀՀ զինված ուժերին: Պատերազմող երկրում նման մոտեցումը կարևոր է: Սակայն հասարակական լայն շերտերում բանակի ընկալումը միանշանակ չէ:
Առահասարակ բանակի մասին խոսելը բարդ է: Բարդ է, քանի որ բանակն անընդհատ զարգացող փոփոխվող օրգանիզմ է, համակարգ, որ իր վրա կրում է հասարակական հարաբերությունների ներկապնակի ողջ ազդեցությունը: Վերջին հաշվով բոլոր երկրներում, իսկ մեր նման երկրներում հատկապես, բանակը հասարակության արտացոլումն է, իր դրական ու բացասական կողմերով, իր ընդունելի ու խնդրահարույց հանգամանքներով: Եվ դրա՝ ամենից հիմնավոր փաստարկը այն է, որ մեր դաստիարակած կամ չդաստիարակած զավակն է վաղը դառնում մեր երկրի զինվորը(սպան, միգուցե գեներալը ):
Այսօր մենք պատերազմի մեջ ենք: Ամեն օր թշնամու կողմից կրակահերթերն ավելանում են, ավելանում է նաև դրանց տրամաչափը, փոխվում են կիրառելի զինատեսակները, ավելանում/պակասում են դիվերսիոն փորձերը: Ամեն օր մեր կողմից ավելանում են պատժիչ գործողությունների թիվը, որոնց արդյունքում հակառակորդն անձնակազմի ու զինտեխնիկայի, դիրքերի էական կորուստներ է ունենում:Դժբախտաբար կորուստներ ունենում ենք նաև մենք: Պատերազմը առանց կորուստ չի լինում:
Նշենք, սակայն, որ մեզ պարտադրվող պատերազմը պայմանավորված չէ միայն ԼՂ խնդրի հանգուցալուծման օրակարգով: Այն ավելի խորը, առավել համակարգային վտանգի ու սպառնալիքի դրսևորում է՝ ուղղված տարածաշրջանում «հայկական» տարրի վերացմանը ու թյուրքական քաղաքակրթական կոնգլոմերատի ինտեգրմանը: Մենք յուրահատուկ սեպ ենք, այդ ծրագրերում: Մենք ու մեր գոյությունը շահեկան չէ ռեգիոնալ որոշ երկրների ու նրանք փորձելու են «մեր խնդիրը» իրենց պատկերացրածի զորու լուծել: Կարծես պատմությունը կրկնվում է: Սակայն այսօր իրավիճակը քիչ այլ է: Ի՞նչ ունենք հակադրելու նրանց. ունենք հաղթած բանակ և երաշխավորված գոյության հավաքական կամք: Ու թե դաշնակիցները կօգնենք/կամ չեն օգնի, միջազգային հանրությունը, ԵԱԿՀ-ն, ՄԱԿ-ը ինչպես կարձագանքեն/կամ չեն արձագանքի, դա այս պարագայում գործնականում այդքան էլ կարևոր չէ: Երկրի ու քաղաքացու գոյության հիմնական ու միակ երաշխավորը դա պետության զինված ուժերն են և նրա հնարավորությունները կատարել իր առջև դրված խնդիրները:
Սակայն միշտ չէ, որ հասարակության տարբեր շերտեր բավարար կերպով են գիտակցում զինված ուժերի դերն ու նշանակությունը: Օրինակ՝ հայկական իրականության մեջ որոշակի պարբերականությամբ, տարբեր բևեռներից, ներքաղաքական, ընդդեմ իշխանական, հակապետական ու հակահայկական տարբեր օղակներ, անհատներ, վելուծաբան-փորձագետներ, քաղաքական գործիչներ, ֆեյսբուքյան հայրենասերներ- ակտիվիստներ, տարբեր հասարակական կազմակերպություններ տարաբնույթ՝ առավելապես սուբյեկտիվ ու կանխակալ որակումներ ու դիտարկումներն են տարածում ՀՀ զինված ուժերի ու բանակի վերաբերյալ: Դա հաճախ անում են այն պարագայում, երբ սահմանին զոհ ենք ունենում, որի պարագայում աջակցելու փոխարեն, մեջքից հարված ենք ստանում: Մի խոսքով «հինգերորդ շարասյան» գործառույթ են իրականացնում:
Փաստենք, որ նրանց մի մասը դա կատարում է իր՝ ՀՀ-ի դեմ աշխատող որոշ պետություններից ֆինանսավորվող աշխատանքի բերումով: Մյուսները՝ երբեմն բավարար տեղեկատվության բացակայության պատճառով: Կան մարդիկ, ովքեր լինելով ընդդիմադիր, ՀՀ իշխանություններին քննադատելու քաղաքական հոսանքի տակ սկսում են հարվածել նաև բանակին: Մի խոսքով շատերը կան, որ հաճախ խոսում, քննադատում, գնահատում են զինված ուժերը, այնտեղ առկա լավն ու վատը, սակայն իրականում բավարար խորությամբ չեն տիրապետում իրավիճակին: Իսկ պատերազմի մեջ գտնվող հասարակությունը, սպունգի պես ներծծում է նրանց թերի դիտարկումներն ու որոշակի կանխատրամադրվում ՀՀ-ի, նրա վարած քաղաքականության, ՀՀ ԶՈՒ-ի, նրա իրականացրած գործողությունների նկատմամբ:
Պատերազմող երկրում բանակի թեմայով պետք է առավելապես զգույշ արտահայտվել: Դա մեր պետության ու քաղաքացու այսօրվա գոյության օրակարգի հիմնական հարցն է:
Այսօր մենք(քաղաքացին ու պետությունը) որքան էլ ունենանք խնդիրներ, լրջագույն պրոբլեմներ, սոցիալ-տնտեսական մարտահրավերներ, սոցիալական արդարության ու ազնվության պակաս, իշխանություն- հասարակություն բևեռացում, պետք է հասկանանք, որ մեր գոյության օրակարգի երաշխավորը մեր զինվորն է՝ մեր բանակը: Սա պրոպագանդա չէ, սա փաստական ճշմարտություն է: Եթե մենք հարվածում ենք մեր բանակին՝ այնտեղ առկա բոլոր դրական ու խնդրահարույց կողմերով, մենք հարվածում ենք մեր պետության և առաջին հերթին ինքներս մեզ:
Ներքին ինքնաոչնչացման մաղձը, որ վաղուց այցելել է մեզ, վերջին շրջանում առավել ընդգծված է դարձել: Դա շատ վտանգավոր է, քանզի այսօրվա մեր օրակարգում մեր բանակն է միայն ապահովում մեր գոյության օրակարգը: