Աշխարհում ոչ մի մայրիկի չեմ ցանկանա զգալ այն, ինչ ես երեկ երեկոյան զգացի, երբ քո երեխայի հոգին ցավում է, և դու ոչնչով չես կարող նրան բուժել:
Այսօր, երբ ես նայեցի իմ 10-ամյա որդուն, ես հասկացա` ինչպես է նա ժամանակից շուտ մեծացել, որքան իմաստուն է նա դարձել ուղիղ երկու ամսում… ինչքան ցավոտ է նրա համար ներսից և ոնց է նա իրեն զսպում ինձ մոտ, որ ես էլ լաց չլինեմ: Իմ տղան շատ ուժեղ տղամարդ է դառնալու, ես դա հաստատ գիտեմ:
Իսկ հիմա վերցրեք հեռախոսն ու զանգեք ձեր ծնողներին, կամ մոտեցեք, գրկեք ու համբուրեք նրանց, քանի դեռ ձեր կողքին են, ի վերջո ոչ ոք չգիտի ինչ է մեզ սպասվում վաղը»:
