Առանց ժողովրդի պայքարը՝ արկածախնդրություն է
ԲԼՈԳԱրմեն Զատիկյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Ժամանակը չէ՞ արդյոք, որ փողոցներում մի քանի հոգով ռեժիմի դեմ պայքարող տղաներն ու աղջիկները հասկանան, որ նման գործողություններով իրենք՝ նախ ջուր են լցնում այդ նույն ռեժիմի ջրաղացին, որը կարողանում է արտաքին աշխարհին ցույց տալ, որ Հայաստանը ժողովրդավար երկիր է, որտեղ ազատորեն գործում է սակավաթիվ ընդդիմությունը: Եվ երկրորդ, է՛լ ավելի են կոտրում ժողովրդին, հաստատելով այն տեսակետը, թե «սրանց դեմ խաղ չկա»:
Այսօր, ցանկացած ընդդիմադիր գործիչ սա լավ հասկանալով, իր պայքարի դաշտը պետք է տեղափոխի դեպի ժողովուրդ, դեպի հասարակական վայրեր, թաղեր, բակեր, անգամ բեսեդկաներ... լսելու և հասկանալու ժողովրդին: Իսկական ընդդիմադիրը նա է, ով համարձակ մտնում է ժողովրդի մեջ և փոխում նրա կարծրացած միտքը: Հասկացնում նրան, որ ոչ ոք չի կարող փոխել երկրի օրհասական վիճակը բացի ժողովրդից:
Միայն ու միայն ընդդիմություն-ժողովուրդ երկխոսության արդյունքում հնարավոր կլինի փոխել երկրի մեռյալ մթնոլորտը և վերականգնել ժողովրդի հավատն ու պայքարի ոգին: Թէ չէ սա անելու փոխարեն, մի քանի հոգով այտեղ այնտեղ ճվճվալով, գետինները պառկելով, է՛լ ավելի է խորանում ժողովրդի հիասթափությունը և նույնիսկ ատելությունը փողոցներում «հերթապահ պայքարողների» հանդեպ: Միթե՞ դժվար է հասկանալ, որ ռեժիմն իրեն ապահով է զգում ամեն օր փողոցներում «ընդդիմադիր ինքնագործ խմբակներ» տեսնելով և նրանց հասցեին ժողովրդի հեգնանքն ու հայհոյանքը լսելով...