Անընդհատ շեշտելը, թե իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին, ընդամենը պոպուլիզմի ժանրից է
ПОЛИТИКАՅուրաքանչյուր պետության համար արդար պետական կառավարում ունենալը կարևոր նախապայմանն է կենսունակ և ամուր հասարակություն կառուցելու տեսանկյունից։ Եվ դրանով է պայմանավորված, որ քաղաքացիները միշտ ձգտում են հասնել նրան, որ պետության ղեկին գտնվող անձինք չչարաշահեն իրենց լիազորությունները և իրենց արտոնյալ չհամարեն ժողովրդի նկատմամբ։
Ուստի պատահական չէ, որ ժամանակ առ ժամանակ քաղաքացիները ստիպված են լինում պայքար մղել իրենց իրավունքների համար, երբ իշխանությունները սկսում են կտրվել իրականությունից և իրենց արտոնյալ զգալ։ Դրանով քաղաքացիները իշխանություններին ցույց են տալիս, որ յուրաքանչյուր իշխանություն պետք է հաշվետու լինի առաջին հերթին հանրությանը։ Բայց մենք ներկայումս տեսնում ենք, թե ինչպես է հանրությունն անտեսվում իշխանությունների կողմից։ Առանց հանրային լայն շրջանակների քննարկման ընդունվում են առանցքային նշանակություն ունեցող որոշումներ, վավերացվում կոնվենցիաներ։ Այստեղ է, որ բախվում են իշխանությունների ու հանրության շահերը։
Փոխանակ իշխանությունները հետապնդեն հանրության շահերը պաշտպանելու նպատակ, միայն իրենց շահերն են առաջ տանում, որի արդյունքում ընդունվում են որոշումներ, որոնք միտված են այն նպատակին, որ իշխանություններն իրենց դիրքերն ամրապնդելու տեսանկյունից աջակցություն ստանան դրսի որոշ ուժերի կողմից, այդ ուժերը աչք փակեն իշխանությունների որոշ գործողությունների վրա կամ համաձայնեն գրանտներ ու վարկեր տրամադրել։ Խնդիր է առկա նաև սոցիալական անհավասար պայմանների տեսանկյունից, երբ բարձրաստիճան պաշտոնյաները կարող են մեծ չափերով պարգևավճարներ ստանալ ամեն ամիս, իսկ հանրության մյուս մասը, որ բարձրաստիճան պաշտոնյա չէ, զրկվի նույնիսկ օրվա հացի հնարավորությունից, էլ չենք խոսում պարգևավճարի, աշխատավարձի կամ թոշակի բարձրացման մասին։ Նիկոլ
Փաշինյանը նշում է, թե հանրությունը պետք է պահանջի, որ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն արժանապատիվ աշխատավարձ և պարգևավճարներ ստանան, բայց վարչապետը հարց չի տալիս իրեն, թե հանրության մի ստվար հատվածը, որը պետական կառավարման համակարգում բարձր պաշտոններ չի զբաղեցնում, ինչո՞վ է պակաս, որ արժանապատիվ ապրելու հնարավորություն չունենա, դեռ մի բան էլ խնդրի, որ պաշտոնյաների աշխատավարձը բարձրանա, հետն էլ պարգևավճար ստանան։ ԱԺ փոխխոսնակ Լենա Նազարյանն էլ այս համատեքստում նշում էր. «Ուզում են նախարարները, փոխնախարարները, պատգամավորները նվիրյալներ լինեն, մոռանան ընտանիք, վարկ, խնդիրներ ու ամիսներով, տարիներով չարքաշ աշխատեն։ Ոչ մեկ չի անի դա ու չպիտի անի»։
Իսկ ինչո՞ւ պետք է բազմաթիվ աշխատակիցներ շարունակեն նվիրյալների պես աշխատել՝ չնայած ցածր աշխատավարձ ստանալու հանգամանքին, ինչո՞ւ պետք է ողջ կյանքն աշխատած մարդը չնչին թոշակ ստանա, երբ, օրինակ՝ պատգամավորները, որոնցից շատերի արած ամենամեծ գործը կոճակ սեղմելն է, ամեն ամիս մեծ չափերով պարգևավճար ստանան։ Նույնպիսի իրավիճակ է դիմակներ կրելու հարցում։ Պարետի կողմից սահմանվել են այն դեպքերը, երբ բարձրաստիճան պաշտոնյաները որոշակի միջոցառումների ժամանակ կարող են դիմակ չկրել։
Իսկ ինչո՞ւ բարձրաստիճան պաշտոնյաները կարող են որոշակի դեպքերում դիմակ չկրել, բայց քաղաքացիները պարտավոր են կրել, և եթե չկրեցին, ապա տուգանվելու են։ Դիմակ կրել-չկրելու հարցն այլ է, այստեղ վեճը խիստ առողջապահական ու, կարծես, նաև իրավական է: Խոսքն այստեղ արտոնյալության մասին է, անհավասարության, ժողովրդից վեր դասվելու մասին է, այն ժողովրդի, որի ուսերին մարդիկ հանկարծ եկել են իշխանության: Նախ՝ իշխանություններն իրենք պետք է օրինակ ծառայեն հասարակության համար, այլ ոչ թե հանրության հաշվին իրենց քաղաքական շահերն առաջ տանեն։
Կարծես թե Փաշինյանը շատ շուտ է մոռանում իր այն հայտարարությունները, թե իշխանությունները հող են լինելու ժողովրդի ոտքերի տակ, Հայաստանում այսուհետ 3 մլն վարչապետ կա և այլն։ Այսպիսի իրավիճակը վկայում է այն մասին, որ վարչապետի կողմից անընդհատ շեշտելը, թե իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին, ընդամենը պոպուլիզմի ժանրից է և կապ չունի իրականության հետ։