Այլևս հնարավոր չի լինի խուսափել քաղաքական պատասխանատվությունից և ձախողումների թեման «ջրել»՝ դրանք նորից նախկինների վրա բարդելով
ПОЛИТИКАԱշունը քաղաքական գործընթացների տեսանկյունից ակտիվ գործողությունների շրջան է, որի ընթացքում, որպես կանոն, քաղաքական ժամացույցն արագանում է։ Դրանով է պայմանավորված, որ մեզանում այս օրերին շատ է խոսվում թեժ աշնան և ընդդիմադիր դաշտում տեղի ունեցող ակտիվ գործընթացների հավանականության մասին։ Բայց թեժ աշնան մասին խոսակցությունները այդպես էլ կմնան խոսակցությունների մակարդակի, եթե դրա համար անհրաժեշտ քաղաքական հիմքեր չլինեն։
Սակայն անզեն աչքով էլ տեսանելի է, որ հանրային ընկալումներում, որոնք ձևավորվել էին 2018 թվականին տեղի ունեցած իշխանափոխության արդյունքում, էական, կարելի է ասել՝ արմատական փոփոխություններ կան։ Իսկ հանրային տրամադրությունների փոփոխությունները կախված են իշխանությունների գրանցած արդյունքներից։ Եվ այս համատեքստում պատահական չէ, որ անընդհատ բարձրացվում է իշխանությունների, մասնավորապես Փաշինյանի խոստումների կատարման հարցը։
Անցած երկու տարվա ընթացքում վարչապետ Փաշինյանը բազմաթիվ խոստումներ է տվել հանրությանը, բայց դրանք հիմնականում պոպուլիստական բնույթ են կրել՝ երկիրը թռիչքաձև զարգանալու է, կյանքը բարելավվելու է, աշխատավարձերը բարձրանալու են։ Սովորաբար Փաշինյանը ձգտել է խուսափել կոնկրետ թվային չափումով խոստումներ տալուց, քանի որ վստահ չի եղել իր և իր թիմի ներուժի վրա։ Ավելին՝ Փաշինյանը ռեալ չափումով խոստումները տվել է այնպիսի երկարաժամկետ կտրվածքով, որ անհնար է՝ ինքը այդպիսի երկար ժամանակ լինի երկրի կառավարման ղեկին։
Դրանով վերջինս, կարծես թե, ապահովագրում է իրեն, որ հետո, երբ մեղադրեն խոստումները չկատարելու հարցում, կարող է արդարանալ, թե դրա համար պետք է ժողովուրդն իրեն հնարավորություն տար տասնամյակներ շարունակ կառավարել։ Այդպես Նիկոլ Փաշինյանը 2019 թվականի օգոստոսի 5-ին Ստեփանակերտում տեղի ունեցած հանրահավաքի ժամանակ ներկայացրեց մինչև 2050 թվականը Հայաստանի և Արցախի զարգացման ռազմավարական նպատակները։
Եվ այդ նպատակներից են Հայաստանի բնակչությունը հասցնել առնվազն 5 միլիոն մարդու, ստեղծել 1 միլիոն 500 հազար աշխատատեղ, լուծել մի շարք խնդիրներ, մասնավորապես՝ 2,5 միլիոն մարդու զբաղվածության հարց և վերացնել աղքատությունը, Հայաստանը դարձնել արդյունաբերական երկիր, տասնհինգապատկել Հայաստանի համախառն ներքին արդյունքը, կրթությունը դարձնել ազգային ապրելակերպ, կրթության և գիտության ֆինանսավորումը քսանապատկել, Հայաստան այցելող զբոսաշրջիկների թիվը հասցնել 15 միլիոնի և այլն։ Սակայն վարչապետի կողմից տրված այս խոստումները հանրությունը կարող է դիտարկել այն համատեքստում, թե իշխանությունները ինչ քայլեր են ձեռնարկել նշված նպատակներին հասնելու համար, և արդյոք դա հաջողվել է իրենց։
Եթե մինչև 2050 թվականը նախատեսվում է Հայաստանի բնակչությունը հասցնել 5 մլն-ի, ապա դա նշանակում է, որ տարեցտարի երկրի բնակչության թիվը պետք է ավելանա, բայց արի ու տես, որ հակառակ գործընթացն է տեղի ունենում։ 2019 թվականին արձանագրվել է նորանկախ Հայաստանի բնակչության ամենացածր թիվը՝ 2 մլն 965 հազար մարդ։ Բնակչության թվի նվազումը շարունակվում է նաև այս տարի՝ չնայած կորոնավիրուսի համավարակի պատճառով Հայաստան են վերադարձել հազարավոր քաղաքացիներ։
Այս տարվա ապրիլի 1-ի դրությամբ ՀՀ մշտական բնակչության թվաքանակը կազմել է 2 միլիոն 956 հազար 900, այնինչ նախորդ տարի նույն ժամանակահատվածում այս ցուցանիշը կազմել է 2 միլիոն 962 հազար 100: Սա փաստացի արձանագրում է, որ իշխանությունները ձախողել են Հայաստանի բնակչության թիվն ավելացնելու իրենց խոստումները։ Իսկ ինչ վերաբերում է տնտեսությանը, աշխատատեղերի ստեղծմանն ու ՀՆԱ-ի տասնհինգապատիկ աճին, ապա դրանք ներկայիս ճգնաժամային իրավիճակում, երբ իշխանությունները չեն կողմնորոշվում տնտեսությունը զարգացնելուն միտված քայլերի հաջորդականության հարցում և հազարավոր աշխատատեղեր են կրճատվում, ուղղակի ֆանտաստիկայի ժանրից են թվում։
Եվ այս համատեքստում մյուս խոստումներից խոսելն ուղղակի ավելորդ է։ Իսկ այսպիսի ցուցանիշների պարագայում գործող իշխանությունները չեն կարող խուսափել քաղաքական պատասխանատվությունից և փորձել իրենց խոստումների չկատարման թեման «ջրել»՝ ձախողումները նախկինների վրա բարդելով։