«Կառափնարանի» դիտորդներն ու հասարակության իրական տրամադրությունները. «Փաստ»
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մի անգամ Ուինսթոն Չերչիլը ելույթից առաջ լրագրողներից մեկի հարցին` իրո՞ք հաճելի չէ, որ երբ ելույթ եք ունենում, դահլիճը լեփ–լեցուն է լինում, նա պատասխանում է. «Նույնիսկ շատ հաճելի է, բայց ամեն անգամ, երբ տեսնում եմ լեփ–լեցուն դահլիճը, չեմ կարող չմտածել այն մասին, որ եթե ելույթ չունենայի, այլ բարձրանայի կառափնարան, հաստատ կրկնակի ավելի մարդ կհավաքվեր»:
Հիրավի, հասարակական տրամադրությունների ավելի դիպուկ գնահատական ներկայումս էլ դժվար է գտնել՝ լինի դա հայաստանյան, թե որևէ այլ հանրություն: Հասարակությունն, ընդհանրապես, չափազանց բազմաշերտ է, իսկ հանրային կարծիքն ու տրամադրությունը՝ չափազանց հեղհեղուկ: Այսօր վարչապետին, նախարարին կամ որևէ այլ բարձրաստիճան պաշտոնյայի փողոցում մարդիկ կողջունեն, նրա «ցավը կտանեն», նրա «կյանքին կմեռնեն» և այլն, իսկ վաղը կրկնակի ու եռակի ոգևորությամբ կհայհոյեն, կպարսավեն ու կպահանջեն բանտ նստեցնել կամ էլ ավելի «թունդ» պատիժ սահմանել:
Սա հանրության մտածողության բնույթն է, առնվազն մեր ներկայիս հանրության, որը հաճախ չափից ավելի է քաղաքականացված, որի ակնկալիքները վարչապետից կամ նոր իշխանությունից չափից ավելի են ճոխացված: Սա պետք է ցանկացած իշխանություն առավելագույնս գիտակցի, որովհետև նախկին նախագահներից ու պաշտոնյաներից ցանկացածին հասարակության որոշակի շերտեր խոնարհումով ողջունում էին, իսկ թիկունքից հայհոյում: Սա ոչ թե վատ է կամ լավ, կամ, առավել ևս, ցույց է տալիս հանրության որակը, այլ պարզապես այդպիսին է հանրային տրամադրությունը, այն շատ արագ պտտվում է 180 աստիճանով: Ասվածի օրինակները բազմաթիվ են, մեր երկրի գրեթե բոլոր ղեկավարներին հանրությունը կամ դրա մի հատվածը ընդունել է ծափողջույններով, ճանապարհել սուլոցներով և կրկին ընդունել ողջույններով: Դա էլ որոշակիորեն հանրության դժգոհության արտահայտության ձևերից մեկն է
Այս ամենից զատ՝ հասարակությունը ավելի քան շերտավորված է՝ արժեքային, մշակութային, սովորութային, տնտեսական, սոցիալական ու մի շարք այլ գործոններով պայմանավորված, սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ եթե այս կամ այն անհատին, գործչին կամ պաշտոնյային սիրում ու ողջունում են շուկայում, փողոցում, որևէ գյուղում կամ քաղաքում, դա դեռ չի նշանակում, թե նա վայելում է համայն ժողովրդի սերն ու հարգանքը, նույնը՝ նաև ատելության պարագայում: Եթե շատ կոպիտ համեմատականներ տանենք Ֆեյսբուքի հետ, ապա կարող ենք ասել, որ եթե ֆեյսբուքյան որևէ հարթակում մեկին հայհոյում են, դա չի նշանակում, թե մեկ այլ հարթակում նրան չեն հերոսացնում: Ի դեպ, ֆեյսբուքի մասին:
Այս սոցիալական ցանցն այսօր այնքան է մտել մեր առօրյա, այդ թվում՝ պետական կառավարման ու պաշտոնյաների առօրյա, որ երբեմն տպավորություն կարող է առաջանալ, թե Ֆեյսբուքում կատարվում է այն, ինչ կատարվում է հասարակության կյանքում: Սա չափազանց վտանգավոր միտում է, որը սպառնում է երկրորդ պլան մղել իրական հանրային տրամադրություններն ու գործընթացները: Շատ ավելի վտանգավոր է, երբ նման միտումներ են հայտնվում պաշտոնական շրջանակներում: Այս տեսանկյունից, տարընթերցումներից խուսափելու համար նշենք, որ բոլորովին էլ չենք թիրախավորում պետական բարձրագույն պաշտոնյաների ֆեյսբուքյան ուղիղ եթերներն ու ակտիվությունը, բոլորովին էլ ոչ, նման ակտիվությունը գուցե և շատ դրական է՝ առնվազն հանրային բավական մեծ շերտի հետ ուղիղ հարաբերությունների տեսանկյունից:
Սակայն մյուս կողմից հասարակությունը Ֆեյսբուքը չէ, ավելին՝ բուն հասարակության հասարակական իրական տրամադրությունների ու սոցիալական ցանցերի միջև կան խոշոր անջրպետներ, հենց սա է վտանգավոր երկրի ղեկավարության ու ընդհանրապես ցանկացած ուժի համար, որը կարող է պարզապես չտեսնել իրականությունը կամ դրա մասին դատել սոցցանցերի մակարդակում: Ի դեպ, նշենք, որ խնդիրը բազմակողմանի է և բարդ, քանի որ հասկանալի է նաև, որ տեղեկատվական տեխնոլոգիաների զարգացման, համացանցի ու սոցիալական ցանցերի տարածման ներկայիս իրավիճակում, շատ բարդ է գտնել այն ոսկե միջինը, որտեղ ներառված կլինեն և՛ մեդիահարթակը, և՛ սոցցանցերը, և՛ այս ամենից դուրս գտնվող հանրությունը, սակայն մյուս կողմից ղեկավարները խնդիրները լուծելու համար են:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում