Պետական ինստիտուտները պետք է էֆեկտիվ աշխատեն. կենացներով պետություն չեն կառավարում
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑՎերջին շրջանում արցախա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի շփման գծի տարբեր հատվածներում նկատվում է հակառակորդի գործողությունների աճ, ինչի մասին ավելի վաղ հայտնել էր Արցախի պաշտպանության նախարարությունը: Ադրբեջանական կողմի դիպուկահարները կրակել էին նաև Ակնայի դիրքեր հաց տանող մեքենայի վրա, իսկ ավելի վաղ ադրբեջանական կողմը կրակել էր Բաղանիսով անցնող միջպետական ճանապարհի, դիրքերի ու արոտավայրերի ուղղությամբ: Ռազմական փորձագետ Հայկ Նահապետյանի խոսքով, ադրբեջանական կողմն անում է այն, ինչ արել է 1994 թվականի մայիսի 12-ի հրադադարի ռեժիմի հաստատումից հետո:
«Ուժգնացում-թուլացում, ուժգնացումթուլացում… Մի ժամանակ առավել ակտիվ էին դիվերսիոն հետախուզական խմբերի թափանցման փորձերը, բայց մեր պաշտպանական բնագծերում արդեն կան սարքեր, որոնք բավականին խորքային հեռավորության վրա բացահայտում են հակառակորդի տեղաշարժը դեպի մեր պաշտպանական բնագիծ, և այդ թափանցումները կանխվում են: Այդուհանդերձ, իրենց դիպուկահարներն աշխատել են, և այն, որ անհրաժեշտության դեպքում կարող են խոշոր տրամաչափի գնդացիրներով կրակել, որևիցե զարմանալի բան չկա: Ադրբեջանը, մեծ հաշվով, երբեք էլ չի ասել, որ ինքն իր մարտավարությունից հրապարակավ հետ է կանգնելու: Եվ եթե վերելակի մեջ առանց երաշխիքների ինչոր խոստումներ են տալիս՝ դա ընդամենը խոսակցություն է, ուրիշ ոչինչ: Այդպիսի հարցերը չեն կարգավորվում վերելակներում, այն էլ՝ խոստումների մակարդակով»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասաց Հ. Նահապետյանը:
Այդ խոստումները չկատարելուց հետո Ալիևը միջազգային հանրության, Մինսկի խմբի համանախագահության կողմից որևէ պատասխանատվություն կրո՞ւմ է: Նման հարցադրում արեց մեր զրուցակիցը և հավելեց. «Ադրբեջանն անում է նույն գործողությունները, ներառյալ՝ սահմանային դիրքերի առաջխաղացումը, դիրքերի բարելավումը, որ եթե ռազմական լայնածավալ գործողություն լինի, անհրաժեշտության դեպքում իրենք շահեկան վիճակում լինեն»:
Ինչ վերաբերում է ԱԳ նախարարների հանդիպմանն ու այն կարծիքներին, որ Ադրբեջանը ոչ շահեկան իրավիճակից ելնելով է նման սրացումների գնում, ռազմական փորձագետը նախ նկատեց. «Կարծում եմ՝ հայերս առավել քան խաղաղասեր և մարդասեր ենք: Եվ մենք չէ, որ պետք է խաղաղություն քարոզենք: Մեր ժողովուրդը 1994 թվականից հետո հարաբերական խաղաղության մեջ է ապրում: Այսինքն, երբ մեր սահմանները պաշտպանված են, և հայն իր ազգային պատկանելիության համար ցեղասպանության չի ենթարկվում: Իսկ այդ խաղաղությունն ապահովում են սահմանին կանգնած մեր զինվորն ու հրամանատարը»:
Նա շեշտեց, որ կան նաև գործիչներ, որոնք ասում են՝ այս վիճակն ինչ-որ չափով պետք է լուծվի, այն անտանելի է:
«Այդ առումով ես ուզում եմ բերել Իսրայելի օրինակը, որն առ այսօր շրջապատված է ոչ բարեկամ երկրներով: Պաղեստինի ժողովուրդն իր պատերազմն է մղում Իսրայելի դեմ, բայց Իսրայելի ժողովուրդը պատրաստ է այդ վիճակում ապրել, շարունակել զարգանալ և հակառակորդներին ստիպել խաղաղության: Իսկ մեզ մոտ ասում են՝ եթե Արցախի հարցը չլուծվի, հայ ժողովուրդը լավ չի ապրելու: Նման կարծիք հայտնողներն առնվազն քաղաքական առումով կարճատեսներ են կամ էլ սպասարկում են մեզ ոչ բարեկամ երկրների շահերը: Իրական խաղաղությունն ապահովում են մեր զինվորն ու սպան: Մենք այսպես կարող ենք շատ երկար ապրել, եթե ներսում լինի ճիշտ կառավարում և չլինի դիլետանտների, կենացներ ասողների իշխանություն: Իսկ մեր հարևանները վաղ թե ուշ հաշտվելու են այն մտքի հետ, որ այդ տարածքներում հայ զինվորն է կանգնած և այդտեղ ապրելու են հայերը»,-նշեց նա:
Ինչ վերաբերում է ադրբեջանական կողմի վերոնշյալ կեցվածքին, նա հավելեց.
«Սրացումը ոչ պակաս և ոչ էլ ավել է նախորդած տարբեր ժամանակահատվածներում առկա ակտիվացումներից: Անգամ ավելի լուրջ սրացումներ են եղել նախկինում: Մենք սովոր ենք նրան, ինչը հիմա տեղի է ունենում: Ընդամենը պետք է կարողանալ այնպես անել, որ մեր զինվորներն ու սպաները կարողանան կատարել բոլոր այն անհրաժեշտ հրամանները, ըստ որի կերաշխավորվի, որ հակառակորդի դիպուկահարն իրեն չի խփի, որ հակառակորդի դիվերսիոն հետախուզական խմբերի թափանցումը ժամանակին կարող է կանխվել: Առանձնապես մեծ սրացումների խնդիր չկա և ճիշտ չէ դա դիտարկել «Ադրբեջանը շահում է, թե տուժում» տրամաբանության մեջ: Արցախի և Հայաստանի՝ մեր երկու պետությունների խաղաղությունը ապահովում են հայ զինվորն ու սպան՝ Հայաստանի ու Արցախի քաղաքացին: Եվ որպեսզի դա լինի առավել էֆեկտիվ, պետք է երկիրն էֆեկտիվ կառավարվի: Պետական ինստիտուտները պետք է էֆեկտիվ կառավարվեն: Բայց այդ առումով, ցավոք, ես լավատես չեմ, որովհետև մեզ մոտ երկիրը սովորաբար փորձում են կառավարել դիլետանտությամբ ու կենացներով: Այդուհանդերձ, փառք Աստծո, որ զինված ուժերն ունեն այս տարիների ընթացքում կուտակված այն անհրաժեշտ պաշարը, որով էլ կարողանում են կատարել հրամանատարության հրամանները, զսպել հակառակորդի ցանկացած ոտնձգություն: Իսկ երկրի ներսում առկա իրավիճակն այդքան էլ լավ չէ»:
ԱՆՆԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆ