Արմեն Սարգսյանի սկզբունքային քայլը. նոր հակասություններ նախագահի ու վարչապետի միջև
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՍահմանադրության 166-րդ հոդվածի 1-ին մասի և 213-րդ հոդվածի համաձայն` ՀՀ նախագահը Սահմանադրական դատարանի դատավորի թափուր տեղի համար առաջադրել է նոր թեկնածություն: ՍԴ դատավորի ընտրության հարցը Ազգային ժողովը կքննարկի մայիսի 29-ին:
Ապրիլի սկզբին խորհրդարանը մերժեց Արմեն Սարգսյանի առաջադրած թեկնածուին, ու շատերը ենթադրում էին, որ հանրապետության նախագահը կարող է խորհրդարան ներկայացնել վարչապետի նախընտրած թեկնածուին։ Սակայն, ըստ ամենայնի, Արմեն Սարգսյանի ու Նիկոլ Փաշինյանի հակասություններն իրապես խորքային են, ու ՍԴ անդամի թեկնածության հարցն ընդամենն առիթ է։ Օրինակ՝ բոլորն են նկատել, որ Սարգսյանն ու Փաշինյանը վերջերս միասին չեն մասնակցում որևէ միջոցառման, ու կարծես վաղուց տեղի չի ունեցել նաև վարչապետի ու նախագահի գոնե լուսաբանված հանդիպում։
Հեղափոխության օրերին ու ընդհուպ մինչև խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններն Արմեն Սարգսյանը շատ մեծ կայունացնող դերակատարություն է ունեցել՝ ըստ էության, նպաստելով Նիկոլ Փաշինյանի քաղաքական օրակարգի իրացմանը։ Թվում էր՝ ստեղծվել է հրաշալի հնարավորություն, որպեսզի համադրվեն Փաշինյանի բարձր լեգիտիմությունն ու հեղափոխական էնեգետիկան և Արմեն Սարգսյանի միջազգային կապերն ու փորձառությունը։
Սակայն հեղափոխության թիմը, իր սովորության համաձայն, գնաց այլ տրամաբանությամբ, ու քաղաքական մաքսիմալիզմի գործադրման հետևանքով Արմեն Սարգսյանն այդպես էլ չինտեգրվեց, այսպես կոչված, նոր իշխանությանը։ Ավելին՝ նրա օտարերկրյա հաջողված այցերը խանդի իսկական առիթ հանդիսացան խորհրդարանական մեծամասնության համար. Նիկոլ Փաշինյանի վարկանիշի բնական անկման համատեքստում հեղափոխության թիմն, ըստ ամենայնի, գործող նախագահի կերպարում տեսնում է իրական այլընտրանք, մրցակից՝ թեև, հանուն արդարության, Արմեն Սարգսյանը նման առիթներ չի տվել։ Սրան գումարենք նաև այն հանգամանքը, որ վերջին հարցումների արդյունքում Արմեն Սարգսյանի աշխատանքից մեր քաղաքացիներն ավելի գոհ են, քան Նիկոլ Փաշինյանի աշխատանքից:
Վերջին ամիսներին տեղի ունեցան նշանակալի երկու իրադարձություններ, որոնք ավելի ընդգծեցին Նիկոլ Փաշինյանի ու Արմեն Սարգսյանի հակասությունները։ Նախագահը միայն «վերջին պահին» ու ոչ այնքան պատշաճ ձևով հրավիրվեց Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության խորհուրդների համատեղ նիստին ու արժանապատվորեն հրաժարվեց Արցախ մեկնել։ Ապրիլի սկզբին խորհրդարանական մեծամասնությունն, ըստ էության, վետո կիրառեց նախագահի՝ առանց այն էլ սահմանափակ լիազորությունների իրացման վրա՝ մերժելով նրա թեկնածուին հաստատել ՍԴ դատավորի պաշտոնում։
Արմեն Սարգսյանն, ըստ էության, ընդունել է «նետված ձեռնոցը» ու մտադիր չէ նահանջել, ինչի վկայությունն այն է, որ նա հերթական անգամ ՍԴ անդամի համար առաջադրել է թեկնածու, որի մասին մասնագետները մեծամասամբ խոսում են դրվատանքով ու առաջադրմանը վերաբերվում գոհունակությամբ, բայց որի թեկնածությունը, արի ու տես, վարչապետի ու խորհրդարանական մեծամասնության սրտով չէ։
Գնդակը հիմա խորհրդարանական մեծամասնության դաշտում է։ Նիկոլ Փաշինյանի թիմը կարող է ողջամիտ քաղաքական վարքագիծ դրսևորել ու չխորացնել հակասությունները նախագահի հետ՝ քվեարկությամբ հաստատելով Արմեն Սարգսյանի առաջադրած թեկնածուին։ Իհարկե, շատ հնարավոր է, որ հեղափոխական մաքսիմալիզմը «Իմ քայլին» դրդի այլ մարտավարության, ու շատ շուտով Արմեն Սարգսյանի դեմքով հասարակությանը մատուցվի «թշնամու» նոր կերպար, որը թիրախավորվի հեղափոխության թիմի ու նրա աջակիցների կողմից։ Ցավոք, անցած մեկ տարվա իրադարձությունները հուշում են, որ Փաշինյանն ու նրա թիմը ռացիոնալ վարքագծով, մեղմ ասած, չեն փայլում։
ՍՈՒՐԵՆ ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ