Խնդիրը մեր մտածողությունն է, մեր իսկ պահվածքը
АНАЛИТИКАՆախօրեին ժամը 10–ին մոտ կաթվածահար էր Հերացու փողոցը: Ձյուն չկար, վթար չկար, բայց ստեղծվել էր քաոսային վիճակ, որը նույնիսկ պատճառն անցնելուց հետո էլ դեռ մի կես ժամ չէր կարգավորվում: Իսկ պատճառը մեկն էր. նորակոչիկներ տեղափոխող ավտոբուսի հետևից նորակոչիկներին ուղեկցողների ավտոշքերթ էր գնում, իրար վազանցելով, ազդանշաններով, մեքենաներից գլուխները հանած: Նման մի «շքերթի» մասին էլ մեզ պատմեց խմբագրություն զանգահարած քաղաքացին՝ Լոռու մարզից: Ընդ որում, կոնկրետ Հերացու փողոցի դեպքում զորակոչի ավտոբուսն ուղեկցում էր ոստիկանության ավտոմեքենան: Սակայն ակնհայտ է, որ մի մեքենան երկու ոստիկանով հազիվ թե կարողանար ինչ–որ բան փոխել, առավելագույնը՝ կարող են կանխել ավտոբուսը կանգնեցնելու կամ հնարավոր քաշքշուկի փորձերը: Ոչ ավելին: Եթե որևէ մեկը կարծում է, թե այդ երկու ոստիկանը կարող են ազդել 30–40 ավտոմեքենաներով երթևեկողների վրա, որոնց մեծ մասը ոգևորված, «հուզված» երիտասարդներ են, ապա բարեխիղճ մոլորության մեջ է: Ուրեմն, խնդիրը նույնիսկ ճանապարհային ոստիկանության կամ ռազմական ոստիկանության ուղեկցումը չէ: Խնդիրը մեր մտածողությունն է, մեր իսկ պահվածքը:
Երբ խոսում ենք հեղափոխության մասին, ապա առաջին հերթին անհրաժեշտ է բարձրաձայնել մտածելակերպի հեղափոխության մասին: Մտածելակերպի փոփոխություններ գուցե կան, սակայն դրանք շատ ավելի առնչվում են որոշակի շերտերի էլ ավելի սանձարձակ պահվածքին: «Երկրի տերը մենք են, ինչ կուզենք կանենք» մտածողությունն աստիճանաբար մտահոգիչ է դառնում: Սա իր խորքային պատճառներն ունի՝ սկսյալ հրապարակներում որոշում կայացնելու փորձերից մինչև մոտավորապես «իրենց դուռն է, կուզեն կջարդեն» ոճի հայտարարություններ: Ինչ– որ փուլի համար նման հայտարարություններն ու ժողովրդահաճո մոտեցումները գուցե արդարացված են, սակայն որոշակի պահից սկսյալ դրանք սկսում են աշխատել բումերանգի էֆեկտով, ընդ որում, որքան երկար ժամանակ անցնի, այնքան այդ «էֆեկտի» արատավոր դրսևորումների դեմ պայքարն առավել բարդ է լինելու:
Եթե դու պարբերաբար հասարակության գիտակցության մեջ չես ներդնում այն գաղափարը, որ ժողովրդի իշխանությունը առաջին հերթին սահմանադրական նորմ է, ու ժողովուրդն այդ իշխանությունն «իրականացնում է ազատ ընտրությունների, հանրաքվեների, ինչպես նաև Սահմանադրությամբ նախատեսված պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինների ու պաշտոնատար անձանց միջոցով», ավելին, արդեն իսկ իրացրել է գոնե տեսականորեն առաջիկա հինգ տարվա համար, ապա ի վերջո ստանալու ես սանձարձակության և ամենաթողության ամենատարբեր դրսևորումներ:
Հաստատապես չեն աշխատելու «ձեզ դրա իրավունքը ոչ ոք չի տվել» կամ «այն, ինչ կարելի է Զևսին...» ոճի հայտարարությունները, որովհետև հավաքների կամ ազատ տեղաշարժի իրավունքը լիցենզիայով չի ամրագրվում, այլ օրենսդրությամբ: Շատ ավելի արդյունավետ կլինի, եթե վերոնշյալ գաղափարները հասարակության մեջ ներարկվեն աստիճանաբար, կաթիլ–կաթիլ, այլ ոչ թե մատ թափ տալու ոճով:
Եվ ընդհանրապես, որքան էլ շատերը չեն ընդունում, բայց պետության կողմից հասարակության դաստիարակության խնդիրը պետք է առաջնային նշանակություն ստանա՝ սկսյալ ազգային–պետական գաղափարախոսական–քարոզչական դոկտրինի մշակումից ու կիրառումից մինչև համապատասխան տեղեկատվական հարթակների օգտագործում:
Կանխարգելելը ցանկացած պարագայում ավելի հեշտ է, քան հետո իրականության դեմ պայքարելը...
ԱՐՍԵՆ ՍԱՀԱԿՅԱՆ
