Նախիջեւանի եւ Արցախի հայաթափումը «իրական» Հայաստանը «պատմական» Հայաստան դարձնելու օրինակն է
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՍեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին
Թուրքամետ քարոզչության շռայլությունն ու բացարձակապես հակահայկական նարատիվների տարափը Հայաստանի խորհրդարանում նոն-ստոպ ռեժիմով շարունակվել է երկու օր։
Այսօր «պատմական» և «իրական» Հայաստանի միջև իբր հակամարտության մասին, ըստ էության, աննորմալ դիսկուրսի համատեքստում հերթական թեզ է հնչեցվել, թե մեր խնդիրն այն է՝ ընդունո՞ւմ ենք արդյոք, որ Խոր Վիրապից մի քանի մետր հեռավորության վրա գտնվում է Թուրքիան։ Եվ անմիջապես հրճվանքով ասվել է, որ ներկայիս Հայաստանի իշխանություններն ընդունում են, որ Խոր Վիրապի «առջև» Թուրքիան է։
Դե, Նախ անհասկանալի է հենց «Թուրքիայի տարածքների ճանաչման» մասին հարցադրումը, քանի որ հայկական կողմից ոչ ոք երբևէ պաշտոնապես կամ ոչ պաշտոնապես կասկածի տակ չի դրել Թուրքիայի տարածքային ամբողջականությունը, և այստեղ «Թուրքիայի ճանաչման» փաստի հիացական արձանագրումը հերթական «խաղն» է, որը նախատեսված է քաղաքական անցուդարձերում անփորձ ժողովրդի համար։
Սակայն էությունը նույնիսկ դա չէ, այլ այն, որ հայ ժողովրդի աղետների ու արհավիրքների «մեղքը» դրվում է հենց հայ ժողովրդի վրա, ավելի ճիշտ ՝ հայերի էթնո֊պատմական ծագման վրա։
Աբսո՞ւրդ․ ոչ, իշխանության միանգամայն մտածված փորձ իր թուրքամետ, իսկ ըստ էության՝ հակահայկական քաղաքականությունը հիմնավորելու համար «հպարտ քաղաքացիների» առջև։
Այսինքն՝ իրականում ունենք մի իրավիճակ, երբ ներկայիս հայաստանյան իշխանությունը քողարկված արձանագրում է, որ հայերի միակ մեղքը միայն մեկ գործոն է՝ այն, որ հայերը հայ են։
Այս քարոզչական նարատիվը, ի դեպ, բառ առ բառ, ամբողջությամբ կրկնում է թուրք-ադրբեջանական տանդեմի ազգային գաղափարական տեսլականը։
Բայց իրավիճակն այնպիսին է, որ «պատմական» և «իրական» Հայաստանի մտացածին հակամարտության մասին դիսկուրսը առաջ տանելով ՝ ներկայիս հայկական իշխանությունը գիտակցաբար մոռանում է հետևյալ փաստերը։
Հայաստանն ու հայ ժողովուրդը երբեք չեն հավակնել այնպիսի տարածքների, որոնք քաղաքական կամ պատմականորեն իրենց չեն պատկանել։
Այսինքն՝ «պատմական» Հայաստանը հետևանք է այն բանի, որ եկվոր էթնո-քաղաքական տարրերը (տվյալ դեպքում՝ տարաբնույթ թյուրքերի քոչվոր ցեղերը) ոչնչացնելով «իրական» Հայաստանն ու «իրական» հայերին՝ ձևավորում էին «պատմական» Հայաստանը։
Հենց հիշողությունը, կամ պարզ ասած՝ «պատմական» Հայաստանը մշտապես սպառնալիք է հանդիսացել հայկական էթնոսին թշնամական տարրերի համար։
Հայոց ցեղասպանության օրինակը, Նախիջևանում և Արցախում տեղի ունեցած հայաթափումն ամենաակնհայտ օրինակն է, թե ինչպես էին իրական «Հայաստանը դարձնում «պատմական»:
Այսինքն՝ «պատմական» և «իրական» Հայաստանի միջև որևէ կոնֆլիկտ գոյություն չունի, այլ կա «իրական» Հայաստանի համակարգված ոչնչացում։
Ավելի հակիրճ լինելու համար պարզապես պետք է ինքներս մեզ հարցնենք, եթե մենք (ինչպես ասում է ներկայիս հայկական իշխանությունը) ընդունում ենք «իրական» Հայաստանի գերակայությունը և ճանաչում ենք թուրք-ադրբեջանական տանդեմի իրավունքը «պատմական» Հայաստանի նկատմամբ, Ինչու այդ թուրք-ադրբեջանական տանդեմը, այնուամենայնիվ, ոչ մի կերպ չի ճանաչում «իրական» Հայաստանի գոյության իրավունքը և հայերի ֆիզիկական ապրելու իրավունքը։
Գուցե այն պատճառով, որ թուրք-ադրբեջանական տանդեմը պարզապես ոչ մի «իրական» Հայաստան չի տեսնում։
Մի խոսքով արձանագրենք, որ հայկական «պատմության և իրողությունների» միջև հակամարտության մասին կեղծ դրույթների լցոնմամբ իր թուրքամետ քաղաքականությունը հիմնավորելու հայկական ներկայիս իշխանության փորձը ջախջախիչ պարտություն է կրել։ Եվ սա շրջադարձային փուլ է «իրական» հայ ժողովրդի կողմից երկրում թավշյա իշխանության քաղաքականության ընկալման իմաստով։
Արման Աբովյան