Կյաժը. դրվագներ Արցախի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի ուսանողական կյանքից

PHOTO 2 April, 2017 0:18

Hetq.am-ը գրում է.

Արցախի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանը նոյեմբերի 16-ին կդառնար 20 տարեկան: Երկու օր առաջ նրա ուսանողական միջավայրում էինք՝ բժշկական համալսարանի քոլեջում: Ռոբերտի մասին խոսելիս նրանց ձայնը փոխվում է, աչքերը տրորում են, հայացքը փախցնում են, արցունքների միջից ժպտում են. «Դուք չեք պատկերացնի, որ հիմա ուզենք նույնիսկ մի աննշան վատ բան հիշել Ռոբերտից, չենք կարող, որովհետև ինքը վատ բան չի արել»:

105 լսարան. ատամնատեխնիկական գործ և գիպսավորման լաբորատորիա: Այստեղ երկու տարի շարժական պրոթեզավորման տեխնիկա է սովորել Ռոբերտը: Նրա դասախոս Գարեգին Հարությունյանն ասում է՝ «հեն ա, Կյաժոս այ էստեղ էր նստում»: Հետո լռում է, նայում է սեղանին: Քիչ անց համակարգչով նկարներ է ցույց տալիս. «Կյաժիս 16-ամյակն էր, տորթ էր բերել»: Մենք հերթով նայում ենք ֆոտոները, դարձյալ ժպտում ենք, ու այդ ժպիտի մեջ տխրություն կա:

Գ. Հարությունյանը ոչ միայն դասախոս, այլև ընկեր էր Ռոբերտին՝ չնայած տարիքային տարբերությանը: Դասախոս-ընկերը ամեն առավոտ դասի գալուց Դավթաշենից ճանապարհը թեքում էր Մոնումենտ՝ Ռոբերտին տնից վերցնելու համար: Դասի միասին էին գնում: Դասախոսը դարձել էր նաև ընտանիքի մտերիմը, հարազատը, ընկերություն էր անում նաև Ռոբերտի հոր՝ Ալեքսանդրի հետ:

Այնքան հարազատ էին իրար, որ երբ Գարեգինի երեխայի 40 օրը չէր լրացել, ու ոչ մեկին թույլ չէին տալիս տեսնել, միայն Կյաժը գնաց-տեսավ:

Ընկերներն ասում են՝ այնքա~ն երեխասեր էր: Հարությունյանը հիշում է, որ մի անգամ իրենց տանը խորոված էին պատրաստում, կինը սոխն էր կտրտում, հանկարծ 1,5 տարեկան տղան մի սոխ փախցրեց ու սկսեց ուտել: Ռոբերտն ասաց՝ «Հարությունյան, էս ի՞նչ ա անում»: Հարությունյանը թե՝ «տղամարդ է, սոխ է ուտում»: Հետո մի սոխ էլ Ռոբերտն էր վերցրել ու երեխայի հետ դեմ-դիմաց կանգնած սկսել էր ուտել: Երեխան նայում էր Ռոբերտին ու կրկնօրինակում: Սա պատմելիս ժպտում ենք բոլորս:

«Կուրսի էրեխեքից ում ինչ պետք էր, ինքն օգնում էր, ծանոթ էլ կխառներ, միայն թե աներ գործը: Նույնիսկ մի անգամ դասատուներից մեկը հարցրել էր կուրսում, թե Ամերիկա գնացող ծանոթ ունե՞ն, աղջիկն էնտեղ էր ապրում, բան պիտի ուղարկեր: Կյաժը կատակով ասել էր՝ կստանա՞մ իմ ստուգարքը, եթե մարդ գտնեմ, տանի, ասել էր՝ հարց չկա: 5 րոպեից մարդ էր գտել, վեշը տարել-հասցրել էին»,- պատմում է Գ. Հարությունյանը:

Ասում է՝ Կյաժն այնպիսի երեխա էր, որ իրեն սիրել էր տալիս, դասախոսներ կային, ովքեր չէին դասավանդել նրան, բայց էլի ջերմությամբ էին ընդունում: Դա նրա մարդկային խառնվածքն էր:

Մանրամասները՝ Hetq.am-ում: