Կյաժը. դրվագներ Արցախի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի ուսանողական կյանքից
PHOTOHetq.am-ը գրում է.
105 լսարան. ատամնատեխնիկական գործ և գիպսավորման լաբորատորիա: Այստեղ երկու տարի շարժական պրոթեզավորման տեխնիկա է սովորել Ռոբերտը: Նրա դասախոս Գարեգին Հարությունյանն ասում է՝ «հեն ա, Կյաժոս այ էստեղ էր նստում»: Հետո լռում է, նայում է սեղանին: Քիչ անց համակարգչով նկարներ է ցույց տալիս. «Կյաժիս 16-ամյակն էր, տորթ էր բերել»: Մենք հերթով նայում ենք ֆոտոները, դարձյալ ժպտում ենք, ու այդ ժպիտի մեջ տխրություն կա:
Գ. Հարությունյանը ոչ միայն դասախոս, այլև ընկեր էր Ռոբերտին՝ չնայած տարիքային տարբերությանը: Դասախոս-ընկերը ամեն առավոտ դասի գալուց Դավթաշենից ճանապարհը թեքում էր Մոնումենտ՝ Ռոբերտին տնից վերցնելու համար: Դասի միասին էին գնում: Դասախոսը դարձել էր նաև ընտանիքի մտերիմը, հարազատը, ընկերություն էր անում նաև Ռոբերտի հոր՝ Ալեքսանդրի հետ:
Այնքան հարազատ էին իրար, որ երբ Գարեգինի երեխայի 40 օրը չէր լրացել, ու ոչ մեկին թույլ չէին տալիս տեսնել, միայն Կյաժը գնաց-տեսավ:
Ընկերներն ասում են՝ այնքա~ն երեխասեր էր: Հարությունյանը հիշում է, որ մի անգամ իրենց տանը խորոված էին պատրաստում, կինը սոխն էր կտրտում, հանկարծ 1,5 տարեկան տղան մի սոխ փախցրեց ու սկսեց ուտել: Ռոբերտն ասաց՝ «Հարությունյան, էս ի՞նչ ա անում»: Հարությունյանը թե՝ «տղամարդ է, սոխ է ուտում»: Հետո մի սոխ էլ Ռոբերտն էր վերցրել ու երեխայի հետ դեմ-դիմաց կանգնած սկսել էր ուտել: Երեխան նայում էր Ռոբերտին ու կրկնօրինակում: Սա պատմելիս ժպտում ենք բոլորս:
«Կուրսի էրեխեքից ում ինչ պետք էր, ինքն օգնում էր, ծանոթ էլ կխառներ, միայն թե աներ գործը: Նույնիսկ մի անգամ դասատուներից մեկը հարցրել էր կուրսում, թե Ամերիկա գնացող ծանոթ ունե՞ն, աղջիկն էնտեղ էր ապրում, բան պիտի ուղարկեր: Կյաժը կատակով ասել էր՝ կստանա՞մ իմ ստուգարքը, եթե մարդ գտնեմ, տանի, ասել էր՝ հարց չկա: 5 րոպեից մարդ էր գտել, վեշը տարել-հասցրել էին»,- պատմում է Գ. Հարությունյանը:
Ասում է՝ Կյաժն այնպիսի երեխա էր, որ իրեն սիրել էր տալիս, դասախոսներ կային, ովքեր չէին դասավանդել նրան, բայց էլի ջերմությամբ էին ընդունում: Դա նրա մարդկային խառնվածքն էր:
Մանրամասները՝ Hetq.am-ում: