ՍԴ նա­խա­գա­հի շուրջ օղա­կը սեղմ­վում է. Փա­շի­նյա­նը վերջ­նա­գիր է ներ­կա­յաց­նում

Սահմանադրական դատարանի նախագահ Հրայր Թովմասյանի շուրջ օղակը սեղմվում է: Նրա դեմ գործի են դրվել իրավապահները, որոնք, ըստ իշխանական մամուլի, ուսումնասիրում են Ազգային ժողովում Հրայր Թովմասյանի թույլ տված չարաշահումները: ՍԴ նախագահ Թովմասյանը 2014-2017 թթ.-ին եղել է ԱԺ աշխատակազմի ղեկավար-գլխավոր քարտուղարը: Իշխանական մամուլը գրում է, որ առաջիկայում Հրայր Թովմասյանին կարող է մեղադրանք առաջադրվել արդարադատության նախարար աշխատած տարիներին նրա թույլ տված չարաշահումների համար:

Նշվում է, որ նախարար աշխատած տարիներին Թովմասյանը սեփականաշնորհել է մի քանի նոտարական գրասենյակներ: Ինչ վերաբերում է Թովմասյանի խորհրդարանական շրջանին, այս դեպքում էլ նա կարող է լուրջ խնդիրների առաջ կանգնել: «ԱԺ աշխատակազմի ղեկավար աշխատած տարիներին նա ոչ միայն իր մտերիմներին է տարբեր պաշտոններում նշանակել կամ պարբերաբար գործուղումների է մեկնել կնոջ հետ, այլ նաեւ այլ չարաշահումներ է թույլ տվել»,- գրում է մամուլը:

Ինչևէ, ակնհայտ է, որ գործ ունենք իշխանությունների կողմից հստակ ուղղորդված գործընթացի հետ, երբ իրավապահներին ցուցում է տրված «փորփրել» Հրայր Թովմասյանի անցյալը, գտնել այնպիսի մեղքեր, որոնց հիման վրա նրան ոչ թե պարզապես հորդորեն լքել պաշտոնը, այլ ավելին՝ դատեն ու ուղարկեն բանտ: Սակայն առայժմ այնքան էլ լուրջ բաներ չեն հայտնաբերել, իսկ «մտերիմներին տարբեր պաշտոններում նշանակելու և կնոջ հետ գործուղումների մեկնելու» «հանցանքը» շատ ծանոթ պատկերներ է հիշեցնում բարձրագույն ղեկավարության այսօրվա կյանքից, ուստի մի փոքր զավեշտալի է ստացվում: Առհասարակ, գործող իշխանության համար նման զավեշտալի դեպքերը դարձել են սովորություն: «Օդում կախված լուրերի» հիման վրա մարդկանց հանցագործ են նշանակում, բայց չեն կարողանում ապացուցել ու բանտ նստեցնել: Արդյունքում հասարակության մեջ խորացվում է ատելության, անվստահության և անհանդուրժողականության մթնոլորտը: 

Որպես իրավիճակից ելք մոգոնում են «վեթթինգ», «անցումային արդարադատություն» ճոխ անուններով քայլեր, բայց հետո եվրոպական հեղինակավոր կառույցների կողմից «քթներին ուտում», որ այդ ամենը իրավաբանորեն անգրագետ որոշումներ են:

Ինչպես երևում է, Թովմասյանի չնահանջելն ու վերջին հարցազրույցը լրջորեն զայրացրել է վարչապետ Փաշինյանին: Թեև իշխանական մամուլն ամեն կերպ փորձում է Հրայր Թովմասյանի դեմ սկսված արշավը ներկայացնել որպես Սահմանադրական դատարանը նախկին իշխանությունների կապանքներից ազատելու և իսկապես ազատ դարձնելու անկեղծ ձգտում, միևնույն է, սա կոնկրետ քաղաքական հետապնդում է դատական իշխանության ներկայացուցչի նկատմամբ: Եթե նա իսկապես հանցագործություններ է արել նախկինում, նման կասկածներ կան, ապա ինչո՞ւ են իրավապահները հենց հիմա սկսում դրանով զբաղվել:

Կամ ինչո՞ւ են սկսել զբաղվել հենց միայն Հրայր Թովմասյանի անցյալով: Այստեղից կարելի է նաև մեկ այլ հետևություն անել: Իշխանությունը կոնկրետ գործարք է առաջարկում Հրայր Թովմասյանին` կա՛մ կամավոր հեռացիր, կա՛մ օր ու արև չենք տա, կդատենք:

Իրավապահ համակարգը, փաստացի, դարձել է քաղաքական գործիք Փաշինյանի ձեռքին։ Ով ցանկալի չէ գործող իշխանության համար, մեխանիկորեն հռչակվում է նախկին իշխանությունների հետ կապված կոռումպացված պաշտոնյա, ում պետք է ամեն գնով հեռացնել պաշտոնից, իսկ եթե կամավոր չի գնում, ապա գործ սարքել ու դատել: Ամենաապշելին այն է, որ ինչ-որ մեկի անցյալը «փորփրելու» միտք ծագում է միայն այն բանից հետո, երբ նա իշխանությունների կամակատար չի դառնում: Ումից ուզում են ազատվել, «միամիտ» ինչ-որ բան են հայտնաբերում։

Նմաններին «կարգի հրավիրելուց» զատ, սա մեսիջ է նաև մյուսներին, այն է՝ խելոք մնացեք, թե չէ հերթը ձեզ կհասնի։ Իսկ «խելոք մնալ», ըստ այս իշխանությունների, չի նշանակում անաչառ լինել, նշանակում է հլու կամակատար լինել:

Սա 360 աստիճանով նահանջ է ժողովրդավարությունից: Հեղափոխական գործողություններն, առհասարակ, ժողովրդավարական չեն, անցումային փուլում կարող են արվել ապօրինի շատ արարքներ, հետո անցումային արդարադատությամբ արդարացնել հանցագործներին, քանի որ նրանք ստիպված են դիմել ապօրինի քայլերի, ենթադրենք` ապստամբել են բռնապետի դեմ:

Այսինքն, եթե Փաշինյանը մտածում էր, որ կարելի է ապօրինի միջոցներով մարդկանց ստիպել հեռանալ պաշտոնից, դատարաններ շրջափակել, «վեթթինգ» անել, թե մեկ այլ բան, ապա դա պետք է աներ մինչև 2018թ. դեկտեմբերին տեղի ունեցած ընտրությունները, քանի որ այդ ընթացքում երկրում ամեն ինչն էր ապօրինի` փողոցներ փակելուց մինչև պետական շենքեր գրոհելը:

Բայց Փաշինյանը որոշեց գնալ օրինական ուղով, իր հեղափոխությունը հռչակեց «սիրո և հանդուրժողականության» հեղափոխություն:

Ըստ այդմ` նա նահանջել է արդեն դասական հեղափոխության գաղափարից: Նա կիսամիջոցների ուղին է ընտրել: Բայց անցած տարվա դեկտեմբերին տեղի ունեցած օրինական ընտրություններից հետո նա երդվել է ու պարտավոր է գործել` ըստ օրենքների և Սահմանադրության: Հեղափոխությունը ավարտվեց հենց այդ ընտրություններով: Հիմա խոսել հեղափոխության մասին, նշանակում է խոսել օրենքների և Սահմանադրության տրամաբանության դեմ: Իրականում ընտրությունը Փաշինյանինն է` կա՛մ գործել ըստ օրենքի, կա՛մ ինքնադատաստան տեսնել:

Միջին ուղի չկա: Կիսամիջոցների ուղին, որն ընտրել է Փաշինյանը, իրականում ո՛չ ժողովրդավարական է, ո՛չ էլ հեղափոխական:

ԱՐՄԵՆ ՏԻԳՐԱՆՅԱՆ