Պար­զա­պես դուրս եկեք մարդ­կանց մեջ

Երեկ, այսպես ասենք, զավեշտալի դեպք է գրանցվել. առողջապահության նախարար Արսեն Թորոսյանն ընդհատել է մամուլի ասուլիսն ու հեռացել: Չէ, նախարարը ոչ մի շտապ գործ չուներ, առողջական խնդիրներ ևս, փառք Աստծո, չուներ:

 

Բանն այն է, որ ասուլիսի սրահ էր մտել ուռուցքաբան, արյունաբան, «Ժպիտների քաղաք» հիմնադրամի հոգաբարձուների խորհրդի անդամ Գևորգ Թամամյանը և ցանկանում էր մի քանի հարց ուղղել նախարարին: Դե, նախարարն էլ խուսափելու այլ տարբերակ չգտավ, քան պարզապես լքել իր իսկ ասուլիսը: Փոխարենը ասուլիսը շարունակեց Թամամյանը:

 

Ի դեպ, հիշեցնենք, որ վերջինս օրերս հրաժարական էր ներկայացրել առողջապահության նախարարի խորհրդականի պաշտոնից՝ Արսեն Թորոսյանին մեղադրելով պոպուլիզմի ու առողջապահության ոլորտը ձախողելու մեջ:

 

«Ցավում եմ, քանի որ ունեիք բոլոր հնարավորությունները ռեալ փոփոխություններ կատարելու Հայաստանի առողջապահության ոլորտում, սակայն նախընտրեցիք սուտն ու կեղծիքը, նախընտրեցիք ընտրել այն սենյակը, որտեղ ամենախելացին Դուք կերևայիք, բնավ չընկալելով, որ կայացած բժիշկների նկատմամբ խանդով ու նախանձով լցվելով և անկարող և նեղմիտ կադրերով ոլորտը լցնելով, քանդում եք այն:

 

Իրոք, ցավալի է, որովհետև բազմաթիվ մարդկանց մոտ ստեղծել եք արդար ու աշխատող մարդու կերպար, որ օրնիբուն մտածում է իրենց առողջության մասին, սակայն այդ ամենը շատ հեռու է իրականությունից, և մարդիկ, անկասկած, մի օր արթնանալու են և տեսնեն, որ թագավորը մերկ է, որ այդ ամենն ուղղակի շղարշ էր և նրան միակ հետաքրքրող բանն իր նեղ անձնական շահերն են ու վարկանիշը»,- ֆեյսբուքյան իր էջում գրել էր Թամամյանը:

 

Չասենք, որ վերջինիս քայլը՝ մտնել ու խանգարել ասուլիսը, արդարացված է: Սակայն հարցն այստեղ առավելապես այն է, թե պաշտոնյաները ինչպես են արձագանքում «արտակարգ իրավիճակներին»: Տվյալ դեպքում առողջապահության նախարարը պարզապես փախավ նման իրավիճակում՝ խուսափելով բաց ու հրապարակային պատասխանել հարցերին:

 

Առավել ևս, որ Թամամյանը իր վերոնշյալ գրառման մեջ նշել էր. «Եվ, անկեղծ, խորհուրդ կտամ չմտնել բանավեճի մեջ, ոչ ուղղակի, ոչ էլ միջնորդավորված, հակառակ դեպքում, խոստանում եմ, որ նույնիսկ Ձեզ այդպես ջանասիրաբար պաշտպանողներն ու ձոներ հյուսողները խորը հիասթափություն կապրեն»: Ստացվում է, որ Թորոսյանը անսացել է այս խորհրդին, այնինչ ենթադրվում է, որ, ընդհակառակը, պետք է շահագրգռված լիներ՝ ապացուցելու, որ իրեն ուղղված մեղադրանքներն անհիմն են, իսկ բանավեճում շահեկան վիճակում ինքն է լինելու:

 

Սա արտաքուստ միայն մեկ նախարարի հետ կապված մեկ դիպված է, սակայն իրականությունն այն է, որ այս իշխանության մեջ գտնվողների զգալի մասը պարզապես խուսափում է հրապարակային բանավեճերից՝ սահմանափակվելով լրագրողների մեկ-երկու հարցերի պատասխանելով կամ պարզապես ֆեյսբուքյան «կտրիճ», «բաց», ժողովրդավար կերպարով հրապարակումներ անելով: Իհարկե, չափազանց հեշտ է կողմնակիցների ու ֆեյքերի թիկունքում քողարկվել սոցցանցային տիրույթում՝ «ճնշելով» բացասական մեկնաբանություններն ու հարցադրումները, կամ պարզապես չնկատել դրանք:

 

Շատ ավելի դժվար է իրականության աչքերի մեջ նայել, լսել նաև քննադատություններն ու պատրաստ լինել պատասխանել դրանց:

 

Ընդդիմախոսի հետ հեռակա «պատերազմը» միշտ հաղթելու պատրանք է ստեղծում: Այլ բան է, երբ ունակություն ու քաջություն ունես առերեսվել ոչ միայն իրականության հետ, այլև ընդդիմախոսներիդ հետ, նստել երկխոսության, բանավեճի, լսել ու պատասխանել հրապարակայնորեն:

 

Հայտնի ֆիլմի հերոսն իր վարորդին ասում էր. «Դու կյանքին նայում ես իմ մեքենայի պատուհանից»: Նախկինները վաղուց էին կյանքին նայում իրենց կաբինետների ու ճոխ մեքենաների պատուհաններից՝ իսպառ կտրվելով իրականությունից:

 

Արդյունքում, ինչպես ասում են, «տուն գնացին»: Նորերի մեծ մասին ընդամենը մեկուկես տարի էր պետք, որ դարձյալ ամեն ինչ տեսնեն առանձնասենյակների ու ծառայողական մեքենաների պատուհանից: Սա էլ հանգեցնում է նրան, որ ամենօրյա ռեժիմով թմբկահարվում է, թե «բան է փոխվել», ամեն ինչ հոյակապ է, ընտիր վիճակագրական թվեր ունենք, ավելին, ինչպես նախարարներից մեկն էր օրերս պնդում, «ՀՀ քաղաքացին այսօր ավելի լավ է ապրում, քան մեկ տարի առաջ»:

 

Այդ նույն ՀՀ քաղաքացիների գերակշիռ մասը հաստատապես զարմացած պիտի լիներ նման իրականության հետ առերեսվելով, քանզի ստիպված էր համեմատության մեջ դնել նման հայտարարություններն ու իր իրական վիճակը: Իսկ ոմանք երևի մտածեցին՝ գուցե իսկապե՞ս ավելի լավ ենք ապրում, բայց մենք չգիտենք, մենք չենք հասկանում, չենք զգում: Երևի:

 

Բայց ասուլիսներից փախչելու, մարդկանց հարցերից խուսափելու փոխարեն լավ կլիներ նախարարները, պատգամավորները, վարչապետի օգնականներն ու խորհրդականները հաճախակի լինեին շենքերի բակերում, գյուղերում: Ընդ որում, այնպիսի վայրերում, ուր իրենց դեմքով չեն ճանաչում:

 

Եվ այցելեին առանց թաղապետների, համայնքապետների, տեղեկան այլ պաշտոնյաների ու ընդհանրապես իրենց ճանաչող անձանց ուղեկցության: Վստահեցնում ենք՝ այդ ժամանակ վերջնականապես կհամոզվեք, որ սոցցանցային տրամադրությունները բոլոր առումներով իրականության հետ գոնե մոտավոր կապ չունեն:

 

Իհարկե, հազիվ թե դրանից հետո ցանկություն առաջանա, ասենք, վարչապետին զեկուցել իրական տրամադրությունների մասին («անցավ գլուխը ցավի տակ դնելու» ցանկություն ու քաջություն քչերն ունեն), բայց գուցե այդպիսի մի քանիսը ձեր մեջ գտնվեն, և հետո՝ մի քիչ այլ աչքերով կսկսեք նայել իրականությանը: Նախկինում էլ բոլորը «շեֆին» զեկուցում էին, որ ամեն ինչ լավ է, պարզվեց՝ ոչ միայն լավ չէր, այլև շատ վատ էր, հիմա էլ վստահաբար նույնկերպ են զեկուցում:

 

Այնինչ... Այնինչ, պարզապես դուրս եկեք մարդկանց մեջ, կրկնենք՝ ձեզ չճանաչողների մեջ, որ կեղծ, հաճոյացող բառեր չլսեք, այլ մարդկանց իրական կարծիքը, ու կհասկանաք «այնինչի» ամբողջ բովանդակությունը: Ցավոտ կլինի, բայց սթափեցուցիչ:

 

Հակառակ դեպքում հետո անհամեմատ ցավոտ կլինի: Հարցրեք ՀՀԿ-ականներին, նրանք ձեզ այդ մասին կպատմեն: Հանրամատչելի...

 

ԱՐՍԵՆ ՍԱՀԱԿՅԱՆ