Չենք կարող Արցախը լքել, պետք ենք, բայց 4 անչափահաս երեխաներ ունեմ, որոնցից մեկը ծանր հաշմանդամություն ունի, անշարժ պառկած է ... Նարինե Մանուկյան

BLOG 4 October, 2021 9:36

Նարինե Մանուկյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.

Պատերազմի 3րդ օրն էր, նվիրյալ թիմակիցներիս հետ միասին գլխակորույս մարդկանց էինք տեղավորում, սնում, բուժում, ամոքում... Արդեն իսկ 600ից ավել հյուրեր ունեինք Արցախից` բազմազավակ ընտանիքներ, հաշմանդամություն ունեցող երեխաների ընտանիքներ, ծերեր:

Ասել, որ բարդ օրեր էին` չասել ոչինչ...

Ասել, որ մի պահ անգամ հոգնել, նվնվացել կամ հուսահատվել ենք` երբեք, ոչ մի վայրկյան, դե մինչև չարաբաստիկ նոյեմբերի 9ը:

Հանրապետական Վերականգնողական Կենտրոնում սնունդ էինք դասավորում, որ ուղարկեինք մարդկանց, մեկ էլ սենյակ է մտնում գլխավոր քույրն ու սառած դեմքով հեռախոսն ինձ ուղղում, թե բա ձեզ մի կին է խնդրում, ասում է շտապ է:

«Նարինե, անունս Ֆուադա է, դուք ինձ չեք ճանաչում, ես ձեզ շատ լավ գիտեմ, այստեղ հաշմանդամություն ունեցող երեխաների մայրերը ձեր մասին շատ են խոսում: Ես անելանելի իրավիճակում եմ, զինծառայող եմ, ամուսինս էլ, չենք կարող Արցախը լքել, պետք ենք, բայց 4 անչափահաս երեխաներ ունեմ, որոնցից մեկը ծանր հաշմանդամություն ունի, անշարժ պառկած է, մկանային ատրոֆիայով, ինքնասպասարկում չունի, սայլակ էլ չունենք, փաստաթղթեր էլ, ամեն ինչ տանն ենք թողել` Մարտունիում ու տնային հագուստով հազիվ փախչել: Ես բերող էլ չունեմ, կարող եմ մեքենա դնել ու ուղարկել, եթե գտնեք մեքենա իհարկե: Ես հնարավոր է էլ հետ էլ չգամ, չտեսնեմ երեխաներիս, խնդրում եմ, ուրիշ որևէ մեկին չեմ վստահում: Եթե դուք չնդունեք երեխաներիս` գնալու տեղ չունենք, կմնանք արկերի տակ ու...»:

Այդ օրը երեկոյան ուշ երեխաներն արդեն մեր կենտրոնում էին և մնացին մեզ հետ մինչև դեկտեմբեր:

Իմ տեսած ամենազուսպ, դաստիարակված, քչախոս ու կազմակերպված երեխաներն էին, չնայած, որ ամենամեծը 16 տարեկան էր... Եղբորը մեզ հետ հավասար խնամում էին, ժպտում էին միայն մայրիկի կամ հայրիկի հետ խոսելիս, 2 բառ, շատ արագ, առանց ավել ինֆոյի:

2021ի գարունն էր, մտա աշխատասենյակս ու տեսնեմ Արցախի բարիքների մի ամբողջ սեղան` մեր սիրելի շնորհակալ Ֆուադայից...

Ես շա՜՜՜տ սիրեցի իմ արցախցիներին, յուրահատուկ մարդիկ ինձ հանդիպեցին և իսկական բարեկամներ դարձանք:

Մինչև այսօր էլ չեն մոռանում ու անառիթ իրենց բարիքներն են ուղարկում կամ բերում:

Դժոխային օրեր ապրեցինք միասին: Ամեն օր մեկն ու մեկի ընտանիքում զոհ կար, ամեն օր ծնվում էինք ու մեռնում...

Հիշում եմ դրվագներ, ապրումներ, անասելի ցավոտ պահեր ու քարանում:

Մենք ո՞նց դիմացանք...

Возможно, это изображение (2 человека, люди стоят, дорога и дерево)

Возможно, это изображение (1 человек, сидит и в помещении)