Շարունակվում է ազգային արժեհամակարգի թուլացմանն ուղղված քաղաքականությունը
ANALYSISԳաղտնիք չէ, որ ներկա փուլում ազգային արժեհամակարգը, որը մեր ինքնության կարևորագույն բաղադրիչն է, տարբեր կողմերից հարվածներ է ստանում։ Եվ ուշադրության է արժանի այն հանգամանքը, որ մեր արժեքների դեմ պայքարը սկսվել է հատկապես իշխանափոխությունից հետո։
Առաջին հայացքից թվում էր, թե գործող իշխանությունները պետք է մեր արժեհամակարգի ամրապնդմանն ուղղված քայլեր ձեռնարկեին. ի վերջո, ազգային արժեքների պահպանումը նաև Հայաստանի համար անվտանգային կարևոր բաղադրիչ է պարունակում, քանի որ մեր երկիրը գտնվում է շատ բարդ աշխարհաքաղաքական իրավիճակում: Սակայն տեղի է ունենում հակառակ գործընթացը։
Դրսից ներմուծված և ներսից իրականացվող նախաձեռնությունների արդյունքում քայլեր են ձեռնարկվում փոխելու հանրության շրջանում ձևավորված պատկերացումները մեր աժեհամակարգի հիմնասյուների՝ բանակի, եկեղեցու և ընտանիքի մասին։
Եվ հարց է ծագում, թե ինչո՞վ է պայմանավորված այսպիսի գործելակերպը։ Կարծիքներ կան, որ այսօր փաստացի իրականացվում է դրսից որոշակի գլոբալիստական ուժերի ծրագրերը, որոնց շահերից է բխում, որ մեր երկիրը դառնա առավել վերահսկելի և կառավարելի։
Այդպես է, թե ոչ, ժամանակը ցույց կտա, սակայն անցած երկու տարիները վկայում են, որ ներկայիս իշխող ուժը, գերադասելով իր կարճաժամկետ դիվիդենտները և իշխանությունը պահելու մոտիվացիան, անտեսում է այն ռազմավարական շահերը, որոնց վրա հիմնված է մեր հասարակության իմունիտետի բարձրացումը։
Դրանով է պայմանավորված, որ ժամանակ առ ժամանակ իշխանություններն այնպիսի որոշումներ են ընդունում և քարոզչություն են իրականացնում, որը առաջ է բերում հասարակության հակազդեցությունը։
Պատահական չէ, որ լուրջ քննադատությունների առարկա դարձան իշխանությունների՝ հայագիտական առարկաները բուհերում ոչ պարտադիր դարձնելու մտադրությունը, անընդունելի բովանդակություն ունեցող ֆիլմերի և միջոցառումների ֆինանսավորումը, հակաեկեղեցական քարոզչությունը և այլն։
Տևական ժամանակ է, որ հանրության շրջանում լուրջ մտահոգության տեղիք է տալիս Ստամբուլ յան կոնվենցիայի վավերացման հարցը։ Իսկ իշխանությունները հարմար առիթ են փնտրում մեր արժեհամակարգին հակասող այդ կոնվենցիան ԱԺ-ում քննարկման դնելու և վավերացնելու համար։
Իսկ մինչ այդ, Ստամբուլ յան կոնվենցիայի ընդունման ճանապարհին իշխանություններին հաջողվեց վավերացնել 2007թ. հոկտեմբերի 25-ին Լանզարոտում ստորագրված «Սեռական շահագործումից և սեռական բնույթի բռնություններից երեխաների պաշտպանության մասին» Եվրոպայի խորհրդի կոնվենցիան։
Խնդիրն այն է, որ երեխաների իրավունքների պաշտպանության քողի ներքո այս կոնվենցիայով ներմուծվում են հանրության համար անընդունելի հասկացություններ և երևույթներ, այդ թվում՝ «սեռական կողմնորոշում» եզրույթը երեխաների առումով։
Իրականում արդեն իսկ ներքին օրենսդրությամբ նախատեսված է երեխաների իրավունքների պաշտպանությունը, և այս առումով անհասկանալի է այսպիսի բովանդակություն ունեցող կոնվենցիայի վավերացումը, որը բողոքի ալիք է բարձրացրել մեծ թվով ծնողների շրջանում։
Իշխող ուժի ներկայացուցիչները հայտարարում են, թե իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին, սակայն հանրության համար խնդրահարույց բովանդակություն ունեցող կոնվենցիան ընդունելուց առաջ խուսափում են այն դնել հանրային քննարկման և, օգտվելով արտակարգ դրության ռեժիմի իրավիճակից, որն արգելում է զանգվածային ակցիաների և ցույցերի անցկացումը, արագ վավերացնում են այն։
Իսկ իշխանությունների այն փաստարկները, թե այդ կոնվենցիան ստորագրվել է նախկին իշխանությունների կողմից, չի կարող արդարացում լինել, քանի որ այդ միջազգային պայմանագիրն ուժի մեջ է մտնում միայն վավերացումից հետ։
Եվ հետո, նախկինները բազմաթիվ սխալներ են արել: Մեղմ ասած՝ սխալներ: Սակայն դրանք չեն կարող այդ սխալները կրկնելու կամ «կնքելու» արդարացում լինել: Ուստի իշխանությունները ամբողջովին կրում են Լանզարոտի կոնվենցիայի վավերացման պատասխանատվությունը։
ԱՐԹՈՒՐ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ