«Թեթև տարեք», տիկնա՛յք և պարոնա՛յք. «Փաստ»

 

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Առօրյա խոսքուզրույցի, կենցաղային դժգոհությունների, կենցաղի քննադատության ու ամենատարբեր հարցերի շուրջ՝ ոչ քաղաքական զրույցների ժամանակ հաճախ մեկս մյուսին, երբեմն էլ ինքներս մեզ հորդորում ենք՝ «թեթև տար»: Լինի դա խոզի մսի կամ լոլիկի թանկացում, երեխայի մանկապարտեզի հարց, կոմունալ վճարում, թե որևէ այլ, ավելի լուրջ մի բան, «թեթև տար» արտահայտույունը կարծես մի փրկօղակ լինի:

Այս թեթևության ու թեթև տանելու տրամադրության սուր պակաս է զգացվում Երևանի ավագանու ընտրության նախաշեմին՝ ավագանու անդամի թեկնածուների մոտ: 

Ընդ որում, շեշտենք, ավագանու անդամի և ոչ թե ավագանու թեկնածուների: Օրերս արդեն հայաստանյան սոցցանցերում պտտվում են կատակներ, թե Երևանի բնակչության մի ստվար հատվածը ավագանու անդամի թեկնածու է: 

Իհարկե, սա մի քիչ չափազանցված է, բայց դե մյուս կողմից այսօր ընդհանուր առմամբ ունենք ավագանու անդամի շուրջ 1000 թեկնածու: Բոլորին, բնականաբար, չենք ճանաչում, սակայն ակնհայտ է, որ թեկնածուների շարքում առանձնանում են երիտասարդները: Սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ գրեթե բոլոր թեկնածուներն ունեն սոցցանցային հաշիվներ, ակտիվ են այս հարթակում, հրապարակում են նկարներ, ավելին՝ որպես ավագանու թեկնածուներ բացում են պաշտոնական էջեր: Դե, պարտավորեցնող դիրք է՝ ավագանու անդամի թեկնածու, ուստի սոցցանցային հանրության հետ պետք է շփվել ֆեյսբուքյան կամ էլ որևէ այլ սոցիալական ցանցի պաշտոնական էջի միջոցով:

Չէ՞ որ կան հետևորդների բանակներ, և անձնական էջով հնարավոր չէ կապը պաշտպանել: Սա իհարկե, կատակ է, որովհետև մենք էլ թեթև ենք տանում, չնայած՝ միշտ չէ, որ ստացվում է: Ընդհանրապես, կարծում ենք՝ մարդը պետք է, նախևառաջ, թեթև տանի հենց իր անձի հետ կապված երևույթներն ու իրողությունները: Դրական է, երբ մենք ունենք շուրջ հազար քաղաքացի, ով ուղղակիորեն ցանկանում է մասնակցել քաղաքի կառավարմանը՝ թեկուզ ավագանու անդամ լինելու միջոցով, սակայն մյուս կողմից, այս ցանկությունը տրամաբանորեն չպետք է դառնա մեր առօրյայի մի մասը, չպետք է դառնա մեր համացանցային տիրույթի միակ ու գլխավոր թեման:

Վերջապես, պարզապես հոգնեցնում է, երբ թերթում ես համացանցը և ամեն վայրկյան հանդիպում խորհրդային դպրոցական «վինետկաների» նկարներ հիշեցնող խիստ պաշտոնական դեմքի արտահայտությամբ երիտասարդների նկարներով պաստառներ՝ այս կամ այն քաղաքական ուժի կարգախոսով: Ավագանու ընտրությանը մասնակցող ուժերն էլ այնքան շատ են, որ չես էլ հասցնում հասկանալ՝ որ կարգախոսը կամ որ թեկնածուն որ քաղաքական ուժն է ներկայացնում: 

Իհարկե, հասկանալի է, որ համացանցի ու տեղեկատվական տեխնոլոգիաների դարաշրջանում հենց դրանք են դառնալու քաղաքականության ու քարոզչության համար ամենակիրառվող գործիքները, սակայն մի հուշում, այսուհանդերձ, կարծում ենք՝ տեղին է: Ընդհանրապես, գործիքները մաշվելու և շարքից դուրս գալու հատկություն ունեն՝ որոշները շատ կիրառվելու, որոշները՝ ժամանակի ընթացքում, այս տեսանկյունից՝ մեդիադաշտը նույնպես գործիք է, որը պետք է չափավոր օգտագործել, չչարաշահել, զգույշ լինել: 

Դե, այս ամենից զատ կարող էինք անդրադառնալ տարբեր սնդուսափայլ (գլամուրային) թեկնածուների, որոնց համար ավագանու անդամի կամ իրենց բնորոշմամբ՝ «ավագանու թեկնածու» լինելը յուրօրինակ ինքնագովազդի, ֆեյսբուքի «հավանել»–«սրտիկել» կոճակների արժևորման միջոց է, կարող էինք անդրադառնալ որոշ թեկնածուների մոտ նկատվող տարաձայնություններին՝ հայոց լեզվի ուղղագրության հետ և էլի շատ բաների կարող էինք անդրադառնալ, բայց ինչպես վերևում արդեն ասացինք, փորձում ենք թեթև տանել: Եթե ստացվի...