Ահա թե ում ենք մենք ընտրում որպես կողակից և ինչու

Ոմանք մեզ անտարբեր են թողնում, իսկ ոմանց մենք սիրում ենք ողջ սրտով: Ընտանեկան հոգեբան Իրինա Չեսնովան փորձել է մեկնաբանել, թե ինչու են տարբեր մարդիկ մեզ մոտ այսքան անհամադրելի զգացմունքներ առաջացնում:

BlogNews-ը ձեզ է ներկայացնում նրա տեսակետը:

Անցյալի ստվերներ: Երբեմն դժվար է հասկանալ, թե ինչու ենք մենք տարվում կոնկրետ ինչ-որ մեկով և մեկ ուրիշով: Մեր ընտրությունը պայմանավորված է բնազդային և ենթագիտակցական մի շարք հանգամանքներով: Մենք մեր ներսում պահում ենք այն մարդկանց պատկերները, ովքեր մեծ դեր են խաղացել մեր ձևավորման և կազմավորման հարցում: Հիմնականում դրանք մեր ծնողների և բարեկամների պատկերներն են:

Այս պատկերները հիմնականում իրականության և մանկական երևակայության խառնուրդ են: Մենք այս պատկերներն ասոցիացնում ենք սիրո հետ, սեր, որը մենք ստացել և ընկալել ենք մանուկ հասակում: Երբ պատահական մեկը, ում մենք հանդիպում ենք, ինչ-որ կերպ, ինչ-որ չափով համընկնում է այդ պատկերի հետ և արթնացնում է մեր անենաջերմ հիշողությունները, որոնց ազդեցության ներքո մենք չենք կարողանում տվյալ մարդու հանդեպ անտարբեր մնալ: Այդ անձը շարժում է մեր հետաքրքրությունը, գրավում է մեզ, և ի վերջո մենք սիրահարվում ենք:

Մանկական տրավմաներ: Հոգեբանության մեջ կա այսպիսի մի թեորիա, որ մեր կողակիցը մեր ծնողի ավելի կատարյալ տարբերակն է: Այդ մարդը ինչ-որ մի յուրահատուկ ձևով մեզ մշտապես հիշեցում է մեր ծնողին, և դա է պատճառը, որ մենք կարողանում ենք նրա հետ լեզու գտնել: Սակայն  նա, միևնույն ժամանակ, տարբերվում է մեր ծնողից, և դա մեզ դուր է գալիս նրա մեջ:

Եթե դուք սիրո պակաս եք զգացել կա՛մ ձեր մոր, կա՛մ ձեր հոր հետ հարաբերություններում, այս թեորիայի համաձայն՝ դուք անխուսափելիորեն փորձելու եք հաղթահարել այդ սիրո և ուշադրության դեֆիցիտը չափահաս տարիքում ձեր հարաբերությունների միջոցով ենթագիտակցական մակարդակով: Հենց այդ պատճառով էլ մենք հաճախ փնտրում ենք մեկին, ով կկարողանա բուժել մեր մանկության վերքերը: Այդ հարաբերությունները մեզ օգնում են իրականություն դարձնել մեր ակնկալիքները, երազանքները, հույսերը և, առհասարակ, այն ամենն, ինչի պակասը մենք ունեցել ենք: Մենք ձեռք ենք բերում սեր, հարգանք, պաշտպանություն, ինքնավստահություն և անգամ անկախություն:

Այս մտքին հաջորդում է մեկ այլ վարկած. մենք ունենք այնպիսի մարդու կարիք, ով մեզ կքաջալերի և կոմպլիմենտներ կանի և կփոխլրացնի, ինչի արդյունքում կբարձրանա մեր ինքնագնահատականը: Բայց արդյո՞ք տարբերվող բնավորություն ունեցող մարդիկ ի վիճակի են իրար փոխլրացնելու: Հստակ պատասխան չկա: Սակայն, համաձայն հոգեբան Վադիմ Պետրովսկու, երբ սիրահարները միմյանց նման են այս 3 բնագավառներում, ապա նրանց հարաբերությունները շատ մեծ պոտենցիալ ունեն:

1. Տաքություն և սառնություն խառնվածքի առումով: Եթե մեկն ունի տաք խառնվածք, ապա զուգընկերը նույնպես պետք է ունենա տաք խառնվածք և հակառակը:

3. Խանդի մակարդակ: Խանդոտ մարդիկ իրար չափազանց լավ են հասկանում: Նրանց հարաբերությունները գուցե շատ բուռն են և կրքոտ, սակայն սա է՛լ ավելի է ամրացնում և խորացնում նրանց սերը: Խանդոտ մարդկանց միջև հարաբերություններն անհամեմատ ավելի ամուր են, քան խանդոտ և ոչ խանդոտ մարդկանցը: Անգամ երկու ոչ խանդոտ մարդկանց հարաբերություններն են ավելի երկարակյաց, քան խանդոտի և ոչ խանդոտինը: Ուստի հոգեբանն, իր մասնագիտական պրակտիկայի վրա հիմնվելով, ասում է, որ տարբեր բնավորություններ ունեցող մարդիկ ունակ չեն իրար փոխլրացնելու:

Սա շատ նման է թատերական բեմադրության: Մենք ընտրում ենք նրանց, ովքեր ի վիճակի են լավ խաղալ դերը, ում հետ նույն մակարդակի վրա ենք գտնվում: Մենք ընտրում ենք նրանց, ովքեր ծանոթ են սյուժեին, գիտեն սցենարը: Ինչպես և թատրոնում, ոչ բոլոր ներկայացումներն ունեն լավ ավարտ, կան դրամաներ, ողբերգություններ, դե երբեմն էլ՝ անգամ կատակերգություններ: Ամեն ինչ կախված է այն սցենարից, որը դուք և ձեր զուգընկերը համատեղ գրում եք:

Իրար բացահայտելը: Հարաբերություններն իրենցից կենդանի օրգանիզմ են ներկայացնում, որը շարունակ զարգացման մեջ է գտնվում և կարող է երբեմն հիվանդանալ: Այն կարող է կա՛մ ապաքինվել, կա՛մ էլ մահանալ:Հարաբերությունների սկզբնական փուլում մենք սուզված ենք մեր զգացմունքների մեջ և չենք նկատում մեր սիրո օբյեկտի թերությունները: Նա մեզ անթերի է թվում: Բայց վաղ թե ուշ կախարդանքն անցնում է, և մենք տեսնում ենք մի սովորական մարդու, ով ունի թե՛ թերություններ, թե՛ վախեր:

Այս պարագայում կա երկու ուղի՝ կա՛մ հիասթափված բաժանվել նրանից և սկսել փնտրել նոր «իդելական» մեկին, կա՛մ էլ սովորել հարգել և ընդունել դիմացինին այնպիսին, ինչպիսին նա կա՝ իր առանձնահատկություններով և թերություններով հանդերձ: Շատ կարևոր է չփորձել փոխել դիմացինին և չկորցնել այն սկզբնական հիացմունքը, որ տածել եք նրա հանդեպ: Նրանք շարունակում են ունենալ այն հատկանիշները, որոնց վրա դուք կարող եք հույս դնել, և որոնք էլ ձեզ գրավել էին նրա մեջ: Հարաբերություններում ոչինչ այնքան կարևոր չէ, որքան ձեր սիրելիի մեջ դրականն ու լավը տեսնելու կարողությունը: Այսպիսով՝ դուք կարող եք ստեղծել ամուր հարաբերություններ մշտապես իրար աջակցելով և քաջալերելով: Լավ և ամուր հարաբերությունների գաղտնիքը հաղորդակցությունն է, միմյանց հետ անկեղծ շփումը, որի արդյունքում դուք չեք թաքցնում ձեզ անհանգստացնող կամ տհաճ երևույթները և միասին փորձում եք փոխզիջումների եղանակով լուծում գտնել: