Բանակը չի պարտվել, դիվանագիտական ճակատում են մեզ ջախջախել. արցախցի կին հրետանավոր

Սեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին

Ստեփանակերտից Նարինե Աղաջանյանը 10 տարի ծառայել է Արցախի պաշտպանության բանակում։ Նա եկավ ու իր առաքելությամբ կոտրեց բոլոր կարծրատիպերն ու տղամարդկանց հետ համահավասար ծառայեց ամենապատասխանատու ստորաբաժանումում, հրետանավոր է։ Զինվորական համազգեստը սիրել է, երբ դեռ երեխա էր։ 

MediaHub-ի հետ զրույցում Նարինեն անկեղծացավ․ «Երբ մեր տուն զինվորական էր գալիս, ես արագ վազում էի գլխարկը վերցնում, դնում ու հայելու առաջ կանգնում, պատիվ առնում։ ՊԲ ծառայելը իմ նպատակն էր, իմ հպարտությունը»։ 

Շուրջ 10 տարի լինելով ծառայության մեջ` հրամանատարական կազմը նկատել է Նարինեի պատասխանատվությունը և նրան հրետանավորական դասակի հրամանատարի պաշտոնի նշանակել՝ լեյտենանտի կոչումով։ Համածառայակից ընկերներին դասակի երիտասարդ կին հրամանատարն ուժ էր տալիս։

«Կնոջ ներկայությունը միշտ է այդպես եղել։ Նրանք իմ մեջ, նախ քրոջ ներկայություն են տեսել, գուցեև կանացի ջերմություն, բայց նկատում էի, որ իմ դասակի զինծառայողները ավելի հանգիստ էին լինում, անգամ այն ժամանակ, երբ սահմանին իրավիճակը լարված էր։ Սեպտեմբերի 19-ին, երբ իրավիճակը ժամ առ ժամ ավելի էր վատանում, դիրքերից քաղաք կապ չկար, անհանգիստ էին, ասացի՝ գուցե դուք գնաք ձեր ընտանիքների մոտ, ես այստեղ եմ, կմնամ, մենակ կկռվեմ մինչև կվերադառնաք։ Բայց բոլորը զարմացած պատասախանեցին, Նակա, հո՞ւնցս պատկերացնում տու ստեղ, մունք քինա՞նք»։ 

Բանակը չի պարտվել, այդ դիվանագիտական ճակատում են մեզ ջախջախել, ասում է Նարինեն, վերհիշում մարտերը. «Այն, ինչ ես եմ տեսել, պարտված համարել բանակը՝ անթույլատրելի եմ համարում։ Տղերքը բոլոր ուղղություններում կռվում էին անմնացորդ, և բոլորիս նպատակը մեկն էր, հեռացնել թշնամուն Արցախից։ Դա են վկայում նաև հազարավոր այն կորուստները, որ պատճառել ենք թշնամուն, վստահեցնում եմ ձեզ։ Ռազմագործողությունների առաջին րոպեներից մենք մեր տեղում էինք, թիրախում՝ Շուշիում տեղակայված ադրբեջանական ռազմական հենակետերը։ Ամեն մի զարկ ուժ էր տալիս։ Թշնամին խուճապահար տեղը չէր գտնում»-պատմում է կին հրետանավորը։ 

Մարտական գործողությունների ժամանակ հրետանավորն իր դասակով, նախ, վերացրել են նախորոք հաշվարկված թիրախները։ Թշնամու անօդաչուները երկար ժամանակ փնտրել են իրենց, բայց, Նարինեն ասում է, որ ամեն կրակից հետո արագ փոխում էին իրենց տեղը, պատսպարվում անտառի խտության մեջ, նորից անցնում գործի։ «Պատերազմից հետո տեսա իմ մարտական ընկերոջը, ասաց` Նակա, գիտե՞ս էն նախավերջին կրակդ եղել է թշնամու տանկի վրա։ Անգամ տանկ ենք օդ բարձրացրել, էլ չեմ ասում մարդկային ու նյութական այն կորուստները, որ պատճառվել է թշնամուն։ Չգիտեմ՝ ինչի՞ց էր դա, բայց ամեն զարկից հետո երգում էինք «Պատերազմ եք գնում՝ բարով գնացեք» երգը»։ 

Արցախի կորստի հետ Նարինեն երբեք չի հաշտվելու։ Ասում է` քանի դեռ թշնամու հետ վրեժ ունի, զենքը վայր չի դնելու։ Այժմ արդեն պատրաստ է ծառայել Հայաստանին, անհրաժեշտության դեպքում՝ զինվորի կողքին առաջինը կանգնելու պատրաստակամությամբ։

Հունան Թադևոսյան